ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

5 Μαρτίου


† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κόνωνος τοῦ ᾿Ισαύρου.

῾Ο ῞Αγιος Κόνων ἐγεννήθηκε περί τά τέλη τοῦ 1ου αἰῶνος μ.Χ. στή Βαδινή, χωριό τῆς ᾿Ισαυρίας τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας, καί ἔζησε στούς ἀποστολικούς χρόνους. Οἱ γονεῖς του Νέστωρ καί Νάδα ἦσαν ἀρχικά εἰδωλολάτρες. Σέ νεαρή λικία ἔγινε χριστιανός καί ὅταν οἱ γονεῖς του τόν ἐπίεσαν νά νυμφευθεῖ, συμφώνησε μέ τή σύζυγό του νά ζοῦν ὡς ἀδελφοί ἀφιερωμένοι στόν Θεό.

Στό Συναξάρι ἀναφέρεται, ὅτι τόν ῞Αγιο καθοδηγοῦσε ὁ ᾿Αρχιστράτηγος Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐβάπτισε, τοῦ ἐδίδαξε τό ῎Ονομα τῆς ῾Αγίας Τριάδος, μετέδωσε τά θεῖα Μυστήρια σέ αὐτόν, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του τοῦ συμπαραστεκόταν καί τοῦ ἐχορήγησε μάλιστα καί τή χάρη τῶν παράδοξων θαυμάτων.

῾Ο ῞Αγιος Κόνων ὁδήγησε στήν χριστιανική πίστη καί τούς γονεῖς του, ὁ δέ πατέρας του Νέστωρ ἐμαρτύρησε γιά τόν Χριστό. ᾿Αλλά καί τούς ῞Ελληνες, πού ἀντιστέκονταν σέ αὐτόν καί ἔλεγαν ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος Θεός ἐκτός τῶν εἰδώλων, τούς ἔπεισε καί τούς προετοίμασε νά ὁμολογήσουν μέ μεγάλη φωνή τόν Χριστό καί νά βαπτισθοῦν. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ῞Αγιος ὑπέταξε καί τούς δαίμονες· καί ἄλλοι μέν μέ ἐντολή του προστάτευαν τούς ἀγρούς, ἄλλοι δέ ἐκλείστηκαν σέ πιθάρια.

῞Ομως οἱ εἰδωλολάτρες συμπολίτες του ἀντιμετώπιζαν μέ μεγάλη δυσαρέσκεια τήν ἱεραποστολική δραστηριότητά του καί τήν ἐπιρροή πού ἀσκοῦσε ἐπάνω στούς ᾿Εθνικούς. Κάποια μέρα ὁ ῞Αγιος ἐπισκέφθηκε ἕναν εἰδωλολατρικό ναό, ὅπου προσευχήθηκε θερμά στόν Κύριο. ᾿Αποτέλεσμα ἦταν νά γίνουν κομμάτια ὅλα τά εἴδωλα τοῦ ναοῦ. Γιά τό λόγο αὐτό συνελήφθη ἀπό τόν ἄρχοντα Μάγνο καί ἐβασανίσθηκε. ῞Οταν ἀφέθηκε ἐλεύθερος, οἱ Χριστιανοί τόν περιέθαλψαν καί τόν περιέβαλαν μέ τό σεβασμό τους.

Μετά ἀπό δύο χρόνια, ὁ ῞Αγιος Κόνων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη παραδίδοντας τήν ἁγία του ψυχή στόν Θεό.

῎Ισως στό ὄνομα τοῦ ῾Αγίου Κόνωνος νά ὑπῆρχε ναός, ὁ ὁποῖος ἔκειτο πέραν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀναφέρεται ὡς μονή κατά τά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορος ᾿Ιουστινιανοῦ τοῦ Αύ (527-565 μ.Χ.).


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νέστορος, πατρός τοῦ ἁγίου Κόνωνος.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοφίλου, ἐπισκόπου Καισαρείας.

῾Ο ῞Αγιος Θεόφιλος ἦταν ᾿Επίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης. ῎Ελαβε μέρος σέ Σύνοδο πού συγκλήθηκε στήν Παλαιστίνη γιά τόν καθορισμό τῆς μέρας τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. ᾿Εμαρτύρησε ἐπί αὐτοκράτορος Κομμόδου (180-192 μ.Χ.).


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Κόνωνος τοῦ κηπουροῦ.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Κόνων καταγόταν ἀπό τή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας καί ἔζησε κατά τά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Δεκίου (249-251 μ.Χ.). ᾿Αφοῦ ἦλθε στή χώρα τῆς Παμφυλίας καί ἐδιάλεξε μικρό τόπο, τόν μετασκεύασε σέ κῆπο φυτεύοντας λάχανα, ἀπό τά ὁποῖα προμήθευε τόν ἑαυτό του καί τούς πτωχούς ξένους μέ τροφή. ῏Ηταν στό χαρακτήρα ἁπλός, ὥστε καί αὐτούς ἀκόμα πού ἐπρόκειτο νά τόν συλλάβουν καί νά τόν ὁδηγήσουν στόν ἄρχοντα, γιά νά τιμωρηθεῖ ἐπειδή ἦταν Χριστιανός, ὅταν τόν ἀσπάσθηκαν μέ περιπαικτικό τρόπο, καί ἐκεῖνος τούς ἀνταπέδωσε τόν ἀσπασμό. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν, ὅτι σέ καλεῖ ὁ γεμόνας, ἀποκρίθηκε· «Γιατί; ποιά ἀνάγκη ἔχει ἐκεῖνος ἀπό ἐμένα, καί περισσότερο πού εἶμαι Χριστιανός;». Οἱ στρατιῶτες, τόν ἔδεσαν καί τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ γεμόνος. ᾿Εκεῖνος τόν προέτρεψε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. ῾Ο ῞Αγιος τότε εἶπε πρός τόν γεμόνα μέ πνευματική ἀνδρεία· «Μακάρι, γεμόνα, καί ἐσύ νά μποροῦσες νά ἀπαρνηθεῖς τά εἴδωλα καί νά προσέλθεις στόν Χριστό». Τότε ὁ γεμόνας ἔδωσε ἐντολή νά τόν βασανίσουν. Τοῦ ἐτρύπησαν τούς ἀστράγαλους, τόν ἐκαθήλωσαν μέ σιδερένια καρφιά καί τόν ἀνάγκασαν νά τρέχει μπροστά ἀπό ἅρμα ἀλόγων.

῎Ετσι ἐμαρτύρησε ὁ ῞Αγιος Κόνων καί εἰσῆλθε στή χαρά τοῦ Κυρίου του.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αρχελάου, Κυρίλλου, Φωτίου καί τῶν σύν αὐτοῖς μαρτυρησάντων.

Οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες ἀριθμοῦνται στά Μηναῖα σέ 142, στούς δέ Συναξαριστές σέ 152.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Εὐλαμπίου.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Εὐλάμπιος ἐμαρτύρησε στήν Παλαιστίνη διά ξίφους.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Εὐλογίου.

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Εὐλόγιος καταγόταν ἀπό τήν Παλαιστίνη καί ἦταν υἱός πλούσιων εἰδωλολατρῶν γονέων. ῾Ο ἴδιος, ἀφοῦ ἐπίστεψε στόν Χριστό καί ἐβαπτίσθηκε, μετά τό θάνατο τῶν γονέων του, διεμοίρασε τά πλούτη του στούς πτωχούς καί περιερχόταν σέ ὅλη τήν πόλη καί τή χώρα, διδάσκοντας στούς εἰδωλολάτρες τό λόγο τοῦ Χριστοῦ καί βαπτίζοντας πολλούς ἀπό αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

῞Ομως κατηγορήθηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες στόν ἄρχοντα τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἐντολή νά τόν συλλάβουν καί νά τόν ὁδηγήσουν ἐνώπιόν του. ῾Ο ῞Αγιος μέ θάρρος καί παρρησία ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἀρνήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα. ᾿Αμέσως ἄρχισαν τά βασανιστήρια. ᾿Αφοῦ τόν ἔγδυσαν, τόν ἐκτύπησαν βίαια μέ σκληρές χορδές ἀπό νεῦρα βο-διῶν καί στή συνέχεια ἀπέκοψαν τήν τιμία κεφαλή αὐτοῦ.

῎Ετσι ὁ ῞Αγιος Εὐλόγιος ἔλαβε τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καί εἰσῆλθε στή οὐράνια ζωή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κόνωνος, τοῦ ἐκ Κύπρου.

῾Ο ῞Οσιος Κόνων ἔζησε περί τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Εγεννήθηκε στήν περιοχή τοῦ ᾿Ακάμα τῆς Κύπρου, λίγα χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ ῾Οσίου ῾Ιλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (21 ᾿Οκτωβρίου), ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς. ᾿Από τήν παιδική του λικία ἀγάπησε τήν ἐγκράτεια, τήν ἄσκηση καί τήν ἀρετή. ῎Ετσι ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τόν κόσμο καί νά ἐγκατασταθεῖ σέ ἕνα σπήλαιο μακριά ἀπό τό χωριό του.

᾿Εκεῖ ὁ ῞Οσιος ἀγωνιζόταν τόν καλό ἀγώνα καί προέκοπτε στήν κατά Χριστόν ζωή. Σιγά σιγά γύρω του συγκεντρώθηκε μιά ὁμάδα νέων ἀνθρώπων καί ἔτσι ἐδημιουργήθηκε μιά μοναστική ἀδελφότητα.

Τά χρόνια ἦσαν δύσκολα. ῾Η φτώχεια καί οἱ ἀσθένειες ταλαιπωροῦσαν τούς ἀνθρώπους. ῎Ετσι ὁ ῞Οσιος, τόν ὁποῖο ἐχαρακτήριζε φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία, ἐφρόντισε νά ἱδρύσει γύρω ἀπό τή μονή ἕνα νοσοκομεῖο καί γηροκομεῖο, τό γνωστό Πτωχεῖο, γιά νά εὑρίσκουν ἐκεῖ ἐλπίδα καί καταφύγιο οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ πτωχοί.

῾Ο ῞Οσιος Κόνων, ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε θεοφιλῶς μέ τέλεια ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας. ῾Ιερά λείψανά του φυλάσσονται στίς μονές Κύκκου καί Μαχαιρᾶ τῆς Κύπρου.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μάρκου τοῦ ᾿Αθηναίου.

῾Ο ῞Οσιος Μάρκος, ἦταν ᾿Αθηναῖος καί ἔζησε τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα. ᾿Αφοῦ ἔλαβε ἀξιόλογη μόρφωση, ἐγκατέλειψε τήν ᾿Αθήνα καί πῆγε στήν ᾿Αντιόχεια, ὅπου ἐμαθήτευσε κοντά στόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τόν Χρυσόστομο. ᾿Αργότερα ἐκάρη μοναχός καί ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του στή μελέτη τῶν θείων Γραφῶν καί ἔφθασε στόν ὕψιστο βαθμό τῆς ἀρετῆς. Φανερές ἀποδείξεις καί οἱ λόγοι πού ἐγράφησαν ἀπό αὐτόν γιά τήν ὠφέλεια καί τήν ἐνέργεια τῶν θαυμάτων. Γιατί κάποτε, ἐνῶ σύχαζε, ἐπλησίασε αὐτόν μιά ὕαινα πού εἶχε τό παιδί της τυφλό, μέ ταπεινή στάση σάν νά παρακαλοῦσε νά τήν εὐσπλαχνισθεῖ γιά τήν τύφλωση τοῦ μικροῦ της. Καί ὁ ῞Οσιος, ἀφοῦ κατάλαβε, ἔπτυσε στά μάτια τοῦ ζώου καί αὐτό εὑρῆκε τήν ὅρασή του. Μετά ἀπό μέρες ἦλθε πάλι ὕαινα στόν ῞Αγιο, μεταφέροντάς του τό δέρμα ἑνός μεγάλου κριαριοῦ ὡς ἀνταπόδοση γιά τή θεραπεία. Αὐτός ὅμως δέν ἐδεχόταν νά τό λάβει, προτοῦ τό θηρίο ὑποσχεθεῖ νά μή βλάπτει πιά τά πρόβατα τῶν πτωχῶν.

῾Ο ῞Οσιος εἶχε φθάσει σέ τέτοια ὕψη ἀρετῆς, ὥστε ὁ πρεσβύτερος τῆς μονῆς ἔλεγε ὅτι ποτέ αὐτός δέν μετέδωσε Θεία Κοινωνία στόν ῞Οσιο, ἀλλά τήν παρεῖχε σέ αὐτόν χέρι ᾿Αγγέλου.

῾Ο ῞Οσιος Μάρκος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας. ᾿Από τά ἔργα του σώζονται μόνο μερικοί λόγοι, ἐπιστολές καί συμβουλευτικές πραγματεῖες.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Αδριανοῦ καί τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λεωνίδου, τῶν ἐκ Ρωσίας.

῾Ο ῞Οσιος ᾿Αδριανός τοῦ Ποσεσόνε ἔζησε στή Ρωσία κατά τό 16ο αἰώνα μ.Χ. ᾿Αρχικά ἐμόνασε στή μονή τοῦ ῾Αγίου Κορνηλίου τῆς περιοχῆς Κομέλ, ὅταν τό 1540 εἶδε σέ ὅραμα ἕνα γηραιό μοναχό μέ τό ὄνομα Βεστούζ, πού τόν ἐκαλοῦσε νά ἱδρύσει ἕνα καινούργιο μοναστήρι.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ γουμένου, πού τοῦ παρέδωσε μία εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ῞Οσιος ᾿Αδριανός καί ὁ μαθητής του ῞Οσιος Λεωνίδας ἄφησαν τή μοναστική κοινότητά τους. Φθάνοντας στά βάθη ἑνός δάσους, οἱ δύο μοναχοί τοποθέτησαν τήν εἰκόνα ἐπάνω σέ μιά ψηλή βελανιδιά καί ἀπομακρύνθηκαν, γιά νά διαλέξουν τό νέο τόπο τῆς ἀσκήσεώς τους. ᾿Επέρασαν ὅμως ἀπό ἐκεῖνο τό σημεῖο κάποιοι ψαράδες καί, βλέποντας τήν εἰκόνα, προσπάθησαν νά τήν πάρουν. Μιά μυστική δύναμη ὅμως τούς ἀπωθοῦσε. Τρομαγμένοι ἀπό τό θαυμαστό γεγονός ἄφησαν ψωμί καί ψάρια κάτω στό δένδρο. Οἱ μοναχοί εὐχαρίστησαν τόν Θεό γιά τό θεόσταλτο αὐτό δῶρο καί κατάλαβαν ὅτι ἐκεῖνο ἦταν τό μέρος πού τούς παραχωρήθηκε, γιά νά οἰκοδομήσουν τό νέο μοναστήρι πρός τιμήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.

῾Ο ῞Οσιος Λεωνίδας, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1549.

Δέκα χρόνια μετά τήν ἵδρυση τῆς μονῆς, στίς 5 Μαρτίου 1550, μιά συμμορία ληστῶν ἐλεηλάτησε τό μοναστήρι, ἐβασάνισε καί ἐφόνευσε τόν γούμενο ῞Οσιο ᾿Αδριανό.

Τά ἱερά λείψανα τοῦ ῾Οσίου ᾿Αδριανοῦ εὑρέθησαν τό ἔτος 1626 καί μέ εὐλάβεια, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριάρχου Φιλάρετου, μετεκομίσθησαν στό μοναστήρι πού ὁ ἴδιος ἵδρυσε στήν πόλη τοῦ Ποσεσόνε.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Ιωάννου, τοῦ ἐκ Βουλγαρίας.

῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς ᾿Ιωάννης καταγόταν ἀπό τή Βουλγαρία καί ἦταν ὡραῖος στήν ὄψη καί ἐγγράμματος. Κάποτε ἐνεπλάκη σέ μιά περιπέτεια καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Αἰσθανόμενος ὅμως τύψεις γιά τήν ἀποστασία του, ἔφυγε ἀπό τή Βουλγαρία καί ἦλθε στό ῞Αγιον ῎Ορος, ὅπου ἔκανε ὑπακοή σέ κάποιον ἀνάπηρο κατά τό ἕνα χέρι μοναχό στή Λαύρα τοῦ ῾Αγίου ᾿Αθανασίου. Σέ λικία 18 ἐτῶν ἀνεχώρησε ἀπό τό ῞Αγιον ῎Ορος καί ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη. ᾿Εκεῖ ἐνδύθηκε τουρκικά ἐνδύματα καί εἰσῆλθε στό ναό τῆς ῾Αγίας Σοφίας, πού εἶχε μετατραπεῖ σέ τέμενος (τζαμί). ᾿Ενώπιον τῶν Τούρκων ἔκανε τό σταυρό του καί προσκύνησε στό ναό χριστιανοπρεπῶς.

Οἱ Τοῦρκοι ἀμέσως τόν συνέλαβαν καί τόν ἐπίεσαν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. ῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης μέ πνευματική ἀνδρεία ὁμολόγησε τήν πίστη του στήν πατρώα εὐσέβεια. ῎Ετσι τόν ἀποκεφάλισαν στήν αὐλή τοῦ ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας τό ἔτος 1784.


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐκ Ραψάνης.

῾Ο ῞Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ἀνῆκε σέ ἀνώτερη κοινωνικά και οἰκονομικά οἰκογένεια τῆς Ραψάνης. ῾Ο πατέρας του ὀνομαζόταν Χατζηλάσκαρης καί ἦταν υἱός τοῦ ᾿Αναστασίου Ψάλτου. Δέν εἶναι γνωστό ὅμως ἄν τό Ψάλτου εἶναι ἐπώνυμο ἤ ἰδιότητα τοῦ ᾿Αναστασίου. ῾Η μητέρα τοῦ Νεομάρτυρος εἶχε τό ὄνομα Σμαράγδα καί ἦταν θυγατέρα τοῦ Θεοδώρου Σακελλαρίδου. Σέ κωνικό πῶμα παλαιᾶς πρίν τό 1900 ἀργυρῆς λειψανοθήκης, ὁποία ἀντικατέστησε ἀκόμη παλαιότερη πρόχειρη καί ἁπλή κατασκευή, εἶναι χαραγμένα μέ κεφαλαῖα γράμματα ἀκριβῶς τά ἑξῆς·

Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ

1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ

ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ

ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ

ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ.

Δέν εἶναι γνωστό ἄν εἶχε ἤ πόσα ἀδέλφια εἶχε ὁ Νεομάρτυς. ῞Ομως παράδοση ὁμόφωνα παρουσιάζει τόν Γεώργιο νά συνδέεται συγγενικά μέ τό λογιότατο κληρικό τῆς Ραψάνης «παπά κύρ Χριστόδουλον» Καραζήση, πού ἦταν οἰκονόμος.

῞Ενα πωλητήριο ἔγγραφο τοῦ 1852, τό ὁποῖο βρέθηκε μαζί μέ ἄλλα ἔγγραφα στήν παλαιά βιβλιοθήκη πού φυλασσόταν στήν παλαιά καί ἀρχοντική οἰκία Καραβασίλη, εἶναι ἀρκετά διαφωτιστικό. Σέ αὐτό παρουσιάζεται «ὁ ἐλάχιστος ἱερεύς καί οἰκονόμος (Χριστόδουλος) υἱός Χατζηβασιλείου Καραζήση καί Κερασίνης θυγατρός παπᾶ ᾿Αθανασίου Γεροπασχάλη» νά πωλεῖ «πρός τόν ἀνεψιόν αὐτοῦ Βασίλειον Χαδούλη Γογούρα» κτήματα, τά ὁποῖα στό ἑξῆς «ὑπάρχουσιν... ἰδιοκτησίαι τοῦ ρηθέντος ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Βασιλείου ἀναπόσπαστοί τε καί ἀναφαίρετοι παρά παντός ἑτέρου κληρονόμου αὐτοῦ καί τῆς μακαρίτιδος συζύγου αὐτοῦ Μαρίας Α. Χατζηλασκαρέως...».

᾿Από αὐτό συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ὁ Νεομάρτυς εἶχε τουλάχιστον μία ἀδελφή, τή Μαρία, τόν δέ παπά κύρ Χριστόδουλο Καραζήση, γαμπρό ἀπό τήν ἀδελφή του. ᾿Αξίζει νά ὑπογραμμισθεῖ ὅτι τήν ἐξ ἀγχιστείας αὐτή συγγένεια συμπλήρωσε πνευματική, γιατί ὁ Χριστόδουλος ὑπῆρξε διδάσκαλος τοῦ Γεωργίου. Μόνο δέν γνωρίζουμε ἀκριβῶς ποιά ὑπῆρξε πρώτη ἤ ἐάν μία συγγένεια προεκάλεσε τήν ἄλλη.

῾Ο Γεώργιος παρουσιάζεται ἀπό τήν παράδοση ὡς τρόφιμος καί ἀπόφοιτος τῆς ἀνωτέρου ἐπιπέδου Σχολῆς Ραψάνης, στήν ὁποία ἐχρημάτισε διδάσκαλος καί ὁ κύρ Χριστόδουλος Καραζήσης. Σύμφωνα μέ τίς ὑπάρχουσες πληροφορίες, ὀρεινή κωμόπολη τῆς Ραψάνης ἄκμαζε οἰκονομικά τόν 18ο αἰώνα, ὅπως καί ὁ Τύρναβος καί τά ᾿Αμπελάκια. Εἶχε βιομηχανία, ἔκανε ἐξαγωγή ἐξαίρετου κρασιοῦ, καί ἀποτελοῦσε πόλο ἕλξεως γιά τά γύρω χωριά τοῦ κάτω ᾿Ολύμπου.

᾿Ενῶ λοιπόν ὑπῆρχαν οἱ οἰκονομικές προϋποθέσεις, ὁ λογιότατος καί ἰδιαίτερα δραστήριος ᾿Επίσκοπος Πλαταμῶνος καί Λυκοστομίου Διονύσιος, ὁ ὁποῖος ἐθεμελίωσε καί ἐπροστάτευσε καί τή σπουδαία Σχολή στά ᾿Αμπελάκια, προέβη στήν ἵδρυση καί τῆς ἐν λόγῳ Σχολῆς στή Ραψάνη τό ἔτος 1767. ᾿Ονομαστό ὑπῆρξε τό πνευματικό αὐτό ῞Ιδρυμα. Στήν ἀκμή του συγκρινόταν μέ τίς Σχολές τῶν Μηλέων, τῆς Ζαγορᾶς, τῶν ᾿Αμπελακίων, τοῦ Τυρνάβου κ.ἄ. Σέ αὐτή ἐμαθήτευσαν καί ὁ Βασίλειος ὁ Ραψανιώτης, ἕνας ἀπό τούς ἄριστους μαθητές στήν ᾿Αθωνιάδα ᾿Ακαδημία (1753-1758) τοῦ Εὐγενίου Βούλγαρη, καί ὁ ᾿Ιωνᾶς Σπερμιώτης, ἕνας ἀπό τούς διακεκριμένους δασκάλους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καί περιζήτητος γι᾿ αὐτό στή Μακεδονία καί στή Θεσσαλία, καί ἄλλοι. Κατά τήν ᾿Επανάσταση καί λίγο πρίν ἀπό αὐτή, ἐσταμάτησε νά λειτουργεῖ Σχολή καί ἐπαναλειτούργησε τό 1830.

Μέ τό δεδομένο ὅτι ὁ Νεομάρτυς ἄθλησε τό 1818, θά πρέπει νά συμπεράνουμε μέ ἀσφάλεια ὅτι ἀποφοίτησε ἀπό τή Σχολή τό 1815-16. ᾿Αφοῦ ἀποφοίτησε ὁ Γεώργιος ἀπό τή Σχολή, ἀσκοῦσε στή γενέτειρά του τό ἐπάγγελμα τοῦ γραμματοδιδασκάλου μέ ζῆλο ἔνθεο καί νεανικό σφρίγος, ἐμπνέοντας τούς νεαρούς μαθητές του καί δημιουργώντας στίς ἀδιαμόρφωτες ψυχές τους ζωηρά ἱερά καί ἐθνικά βιώματα.

᾿Αναφέραμε πρίν ὅτι Ραψάνη ἀποτελοῦσε πόλο ἕλξεως γιά τά χωριά τοῦ κάτω ᾿Ολύμπου. Αὐτό συνέβαινε γιά πολλές δεκαετίες μέχρι καί τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Καί βέβαια ὄχι μόνο γιά τήν ὑλική εὐπορία καί τήν ἐμπορική καί βιομηχανική της κίνηση, ἀλλά καί γιά τήν πνευματική της ἄνθηση καί καλλιέργεια τῶν γραμμάτων, ὅπως ἐλέχθη. ᾿Αποτελοῦσε ἀφορμή καυχήσεως γιά ἕνα γονέα νά ἀποστέλλει γιά σπουδές τόν υἱό του στή Ραψάνη. Τήν ἐποχή ἐκείνη, γιά τήν ὁποία κάνουμε λόγο, τά παραποτάμια χωριά τῆς περιοχῆς κατοικοῦνταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό ᾿Οθωμανούς, πού συναλλάσσονταν, μέχρι καί συνδέονταν ἀκόμη σέ περιορισμένη βέβαια κλίμακα, μέ ῞Ελληνες Χριστιανούς.

῞Ενας ἀπό τούς ᾿Οθωμανούς, κάτοικος τῆς κωμοπόλεως Δερελί (Γόννοι) καί οἰκογενειάρχης, ἐπιθυμώντας ὁ υἱός του νά τύχει ἀξιόλογης παιδείας, τόν ἀπέστειλε οἰκότροφο σέ φίλο του πού διέμενε στή Ραψάνη. ῎Αρχισε ἔτσι τό τουρκόπουλο νά παρακολουθεῖ καί νά μαθαίνει τά στοιχειώδη γράμματα μαζί μέ τά ἑλληνόπουλα, στά πόδια τοῦ γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου.

῾Ο μικρός ᾿Αγαρηνός προσαρμόσθηκε σύντομα στό κλίμα τοῦ σχολείου καί συναγωνιζόταν τούς συμμαθητές του, ἐνθαρρυνόμενος καί ἀπό τό διδάσκαλό του, ἴσως τυγχάνοντας ἀπό ἐκεῖνον καί ἰδιαίτερης φροντίδος.

Μέ τό δεδομένο ὅτι αἰῶνες πρίν ῾Ελληνική παιδεία μέ δυσκολία διαχωριζόταν ἀπό τή χριστιανική κατήχηση, ὁ μικρός ἀλλοεθνής, συγχρόνως πρός τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση, λίγο λίγο ἀλλά σταθερά ἐπηρεαζόταν ἀπό τή χριστιανική πίστη καί ζωή. Σέ αὐτό ἀσφαλῶς καί ἀποφασιστικά συνέβαλε καί προσωπικότητα τοῦ δασκάλου του. Συνέβαλε ὅμως καί γοητεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ᾿Ακολουθιῶν, τίς ὁποῖες ὡς αὐτοπρόβλητος κατηχούμενος παρακολουθοῦσε.

᾿Αλλά σημειούμενη ἀλλαγή τοῦ μικροῦ ᾿Αγαρηνοῦ, στά φρονήματα, τίς πεποιθήσεις καί τά ἤθη, δέν ἦταν δυνατόν νά μείνει ἀπαρατήρητη. ᾿Αρχικά στό οἰκογενειακό του περιβάλλον, κάθε φορά πού μετέβαινε γιά διακοπές στό Δερελί, καί στή συνέχεια στό συγγενικό καί εὐρύτερο κύκλο γινόταν αἰσθητή μεταβολή, κάτι πού ἐδημιουργοῦσε ἀνησυχίες καί ἐρέθιζε τούς ᾿Οθωμανούς. ᾿Αλλά πρόκληση ἔγινε μεγαλύτερη καί δυσφορία τῶν ᾿Αγαρηνῶν ἀφόρητη, ὅταν μέ τόν καιρό ὁ μικρός καί αὐθόρμητος προσήλυτος ὄχι μόνο ἐκφραζόταν μέ ἐκτίμηση γιά τά ἱερά τῶν Ρωμιῶν ἀλλά καί, ἀντιδιαστέλλοντας αὐτά πρός τά ἀντίστοιχα τῶν ὁμοεθνῶν του, ὑποτιμοῦσε τά ἱερά τῶν Μωαμεθανῶν καί τά περιφρονοῦσε.

῞Οπως ἦταν ἑπόμενο, ὅσοι ἐξοργίσθηκαν ἀναζήτησαν τόν ἔνοχο τῆς «προσβολῆς». Τόν ἐντόπισαν στό σχολεῖο τῆς Ραψάνης. Τόν ἔσυραν δέσμιο γιά τά περαιτέρω στόν Τύρναβο, ὅπου ἀπό τό 1811 εἶχε τήν ἕδρα του ὁ διορισμένος Σατράπης τῆς Θεσσαλίας, Βελῆ Πασᾶς, υἱός τοῦ ᾿Αλῆ πασᾶ τοῦ Τεπελενλῆ, ἀφοῦ ῾Υψηλή Πύλη τόν μετέθεσε ἐκεῖ ἀπό τήν Πελοπόννησο.

῾Η κατηγορία ἐναντίον τοῦ κατηγορουμένου ἦταν συγκεκριμένη, σαφής καί, σύμφωνα μέ ὅσα ἴσχυαν στούς ᾿Οθωμανούς, βαρύτατη· ἀπόπειρα ἐκχριστιανισμοῦ μουσουλμανόπαιδος. Αὐτό καί μόνο, ἀνεξάρτητα τοῦ ἀποτελέσματος τῆς προσπάθειας, συνεπαγόταν ἀνελέητη καταδίκη σέ μαρτυρικό θάνατο.

Στόν Τύρναβο εἶχε τήν ἕδρα του Στρατοδικεῖο. Δέν εἶναι, ἐν τούτοις, γνωστό ἄν τόν Γεώργιο τόν ἐδίκασε στρατοδίκης, προσωπικά ὁ Βελῆ πασᾶς, κάποιος ἄλλος μουλᾶς (δικαστής) ἤ δικαστήριο μέ πολυμελή σύνθεση, ὅπως καί στήν περίπτωση τοῦ Γεδεών, πού ἐμαρτύρησε τό ἴδιο ἔτος στόν Τύρναβο.

Γνωστό εἶναι ὅτι διαδικασία ἦταν σύντομη καί τελεσίδικη. ῾Η ἀπόφαση δέ ἦταν προβλεπόμενη καί συνηθισμένη σέ παρόμοιες ἀφορμές· ἐκτέλεση διά βασανισμοῦ. Συγκεκριμένα ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος ἀποκεφαλίσθηκε, ἀφοῦ προηγουμένως ὑπέστη πολλά καί ποικίλα ὀδυνηρότατα μαρτύρια.

Τόν ἔκλεισαν σέ πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό ἀπό τό κεφάλι μέχρι τά πόδια. Τόν ἐτρύπησαν μέ σιδερένια νύχια. Τοῦ ἐκάρφωσαν τά πόδια σέ πέταλα. Τόν διαπόμπευσαν σέ ὅλο τόν Τύρναβο. Τόν ἐκάρφωσαν σέ τετράγωνο στύλο ἴσο στό ὕψος μέ τό Μάρτυρα, καί ἀφοῦ τόν περιτύλιξαν μέ σχοινιά βουτηγμένα στήν πίσσα, στή νάφθα (ἀκάθαρτο πετρέλαιο) καί σέ ἄλλα ἐλαιώδη καί οἰνοπνευματώδη ὑγρά, τόν παρέδωσαν στή φωτιά. ῞Ομως μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, πρός ἐνίσχυση τοῦ ῾Αγίου, ὁ Μάρτυρας δέν ἔπαθε τίποτε.

Στίς ἱστορήσεις τῶν εἰκόνων παρουσιάζονται συμπληρωματικά καί ἄλλες σκηνές βασανισμῶν. Στραγγαλισμοί, ἐξαρθρώσεις, κτυπήματα μέ τό σπαθί, μέχρι καί τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιοῦ πάνω στό γυμνό σῶμα τοῦ Νεομάρτυρος.

Στίς ἱστορήσεις τῶν εἰκόνων, ἐπίσης, παρουσιάζεται ὁ ἀθλητής τῆς πίστεως Γεώργιος, ἔχοντας τό κεφάλι στούς ὤμους, νά μεταφέρεται πρός ἐνταφιασμό, παρουσίᾳ κάποιου ἱερέα ὀνόματι Δημητρίου πού θυμιάζει, καί ὁ ὁποῖος εἶχε προσκληθεῖ καί διαταχθεῖ εἰδικά γιά τό λόγο αὐτό. Σύμφωνα μέ ἄλλη παράδοση ὁ Νεομάρτυς ἀποκεφαλίζεται προτοῦ προλάβει νά πεθάνει ἀπό τά μαρτύρια πού ἤδη εἶχαν γίνει. Σέ αὐτό συνηγορεῖ καί τό γεγονός ὅτι μεταξύ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ῾Αγίου δέν ὑπάρχει ἁγία του κάρα, ἀφοῦ ἐξαφανίσθηκε ἀπό τούς ᾿Αγαρηνούς.

Τό ἔτος τῆς ἀθλήσεως τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου εἶναι τό 1818. Τότε ὁ ῞Αγιος εὑρισκόταν στό εἰκοστό, τουλάχιστον, ἔτος τῆς λικίας του.

᾿Από τά ὑπάρχοντα στοιχεῖα ὑποδηλώνεται ὅτι ἀρχή τοῦ μαρτυρίου ἔγινε σέ κάποιο διοικητικό κτίριο στόν Τύρναβο. ῎Ισως, ὅπως καί τοῦ ῾Οσιομάρτυρος Γεδεών, «εἰς τό τοῦ ῾Ηγεμόνος Παλάτιον». ᾿Ακολούθως καί «ἐπειδή τοῖς ἀνωτέρω βασάνοις οὐκ ἐνέδωκε (ὁ Γεώργιος), δι᾿ ἐπιταγῆς τοῦ Βαλῆ πασιᾶ, δι᾿ ὤλου τοῦ Τυρνάβου πομπευθείς καί τοῦ ποταμοῦ (Τιταρησίου) περαιωθείς...» ὁδηγήθηκε στή δεύτερη καί σκληρότερη φάση τῶν βασανιστηρίων του. Γι᾿ αὐτό καί ἦταν ἄλλοι δήμιοι ἐκεῖ, ὁ ᾿Αγά Σεβράνι καί κάποιος Φράγκος.

᾿Από τά παλαιότατα χρόνια μέχρι καί σήμερα, ἀπό τή μεριά τοῦ Τιταρησίου (ἤ Σαλαμπριᾶ ἀποκαλούμενου) ποταμοῦ, ὑπῆρχαν στρατῶνες. ᾿Εκεῖ λοιπόν, καί κοντά στή μακρά γέφυρα, ἄθλησε καί ἐνταφιάσθηκε ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος. ῾Η ἄποψη αὐτή ἐνισχύεται καί ἀπό τό λόγο ὅτι καί στίς δύο τίς ἱστορήσεις στίς ἅγιες εἰκόνες, στά πόδια τοῦ ῾Αγίου εἰκονίζεται ἐν λόγῳ γέφυρα.

Τήν πρώτη ἤδη ἐκείνη νύχτα εἶδαν οἱ Τοῦρκοι σκοποί τῶν στρατώνων «οὐρανομήκη» στήλη φωτός, πού ἐσημάδευε τόν τάφο τοῦ Νεομάρτυρος. Τήν ἑπομένη ἐνημέρωσαν γι᾿ αὐτό τούς προϊσταμένους τους. ᾿Εκεῖνοι καί μέ τά ἴδια τά μάτια τους διεπίστωσαν τή φωτοφάνεια καί κατά τή δεύτερη νύχτα, καί ἀνέφεραν σχετικά τήν ἑπομένη στόν Βελῆ πασᾶ, τόν ὁποῖο καί προκαλοῦσαν, ἐάν ἐπιθυμοῦσε, νά διαπιστώσει καί προσωπικά τό ἐξαίσιο φαινόμενο.

᾿Εκεῖνος ὁ ὑπερφίαλος, ἀφοῦ ἀπαξίωσε νά ἀσχοληθεῖ μέ τό συγκεκριμένο γεγονός, διέταξε νά προσκληθοῦν τό συντομότερο στή Ραψάνη οἱ συγγενεῖς τοῦ Νεομάρτυρος, νά ξεθάψουν καί νά παραλάβουν τό ἱερό σκήνωμά του, πράγμα τό ὁποῖο καί ἔγινε.

Μετά ἀπό λίγο καιρό, μέ πολλή εὐλάβεια καί κατάνυξη, τά ἅγια λείψανα μετακομίσθηκαν ἀπό τό κοιμητήριο τῆς Ραψάνης, τό ὁποῖο ἦταν στό χῶρο γύρω ἀπό τό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν εὐρύχωρη ἀρχοντική οἰκία Καραζήση πού εὑρισκόταν κοντά.

᾿Εκεῖ εὑρίσκονται μέχρι σήμερα θησαυρισμένα σέ εἰδικά γι᾿ αὐτό τό σκοπό ἀφιερωμένο δωμάτιο, τό ὁποῖο φωτίζεται ἀπό ἄσβεστο καντήλι μέ ἱλαρό φῶς καί εἶναι προσιτό σέ κάθε εὐλαβή προσκυνητή.

Πραγματικά, ἐφαρμόστηκαν πλήρως καί οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου, τούς ὁποίους ἔγραψε στό Νέο Μαρτυλόγιο καί τούς ἀπηύθυνε πρός τούς Νεομάρτυρες· «Τά τίμια λείψανά σας θέλει δοξάσει (ὁ Θεός) ἐδῶ κάτω εἰς τήν γῆν ἤ μέ τήν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἤ καί μέ ἄλλα σημεῖα καί θαύματα, καθώς ἤθελε κρίνει θεία δικαιοσύνη Του, ἤ τό ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τά τιμήσῃ μέ τήν παρά τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν και εὐλάβειαν...».


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ πρίγκηπος καί τῶν υἱῶν αὐτοῦ ἁγίων Δαβίδ καί Κωνσταντίνου.

(Βλ. † 19 Σεπτεμβρίου).


† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Νικολάου, ἐπισκόπου ᾿Αχρίδος καί Ζίτσης.

῾Ο ῞Αγιος Νικόλαος ἐγεννήθηκε στίς 23 Δεκεμβρίου 1880 στό χωριό Λέλιτς τῆς κεντροδυτικῆς Σερβίας. ῏Ηταν τό πρῶτο ἀπό τά ἐννέα τέκνα τῶν εὐσεβῶν ἀγροτῶν Δραγομίρου καί Αἰκατερίνης. ᾿Ασθενικός στή σωματική του διάπλαση καί κράση, ἐπέδειξε ἀπό μικρός τήν εὐφυΐα του, τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν ᾿Εκκλησία καί τήν κλίση πρός τό μοναχικό βίο. ᾿Εσπούδασε, παρά τό γεγονός τῆς μεγάλης πτωχείας τῆς οἰκογένειάς του, στή θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ἀνακηρύχθηκε διδάκτωρ τῆς Θεολογίας στή Βέρνη τῆς ῾Ελβετίας (1908), διδάκτωρ στήν ᾿Οξφόρδη τῆς ᾿Αγγλίας (1909) καί στό Χάλλε τῆς Γερμανίας (1911). ᾿Εγνώριζε ἑπτά γλῶσσες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τήν ἑλληνική.

῾Ο Νικόλαος ἐλάτρευε τόν Θεό ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἰσχύος καί διανοίας αὐτοῦ, καί ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε στόμα καί σοφία ἀσυναγώνιστο καί ἀκαταγώνιστο. ᾿Εκάρη μοναχός καί ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος στή μονή Ρακόβιτσα, κοντά στό Βελιγράδι, τόν Δεκέμβριο τοῦ ἔτους 1909. Εἶχε ἀρρωστήσει βαριά ἀπό δυσεντερία καί ἔταξε, ἐάν ὁ Κύριος τόν θεραπεύσει, νά Τοῦ ἀφιερωθεῖ διά βίου μέ ὅλη του τήν ὕπαρξη, ὅπως καί ἔγινε.

Κατά τήν περίοδο 1915-1919 ἀπεστάλη στήν ᾿Αμερική καί στήν ᾿Αγγλία, γιά νά συντρέξει καί ἐνισχύσει τόν πολύπαθο Σερβικό λαό. Τό ἔτος 1919 ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος Ζίτσης στήν κεντρική Σερβία καί τό ἔτος 1920 μεταφέρθηκε στήν ᾿Αχρίδα, ὅπου ἀνέπτυξε ἕνα τεράστιο ἱεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο.

῾Ο ᾿Επίσκοπος Νικόλαος, παρά τήν τεράστια μόρφωσή του καί τά πολλά του χαρίσματα, διακρινόταν γιά τήν ἁπλότητα τοῦ ἤθους του, τήν καλοσύνη καί τήν ἀγάπη του. ῾Η ἀρετή, ὁποία κατ᾿ ἐξοχήν τόν ἐστόλιζε, ἦταν ταπείνωση. ῾Η μελέτη τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας καί συναναστροφή του μέ ῾Αγιορεῖτες Πατέρες ἐπλούτιζαν τήν πνευματικότητά του. Μέ τά συγγράμματά του καί τήν πνευματική του καθοδήγηση ὁ λαός ἀναγεννᾶται πνευματικά καί ὁ μοναχισμός ἀνθίζει.

Τό 1941 οἱ ἀρχές κατοχῆς τῆς χώρας του, οἱ Γερμανοί, τόν συλλαμβάνουν, τόν περιορίζουν καί τό 1944 τόν στέλνουν στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τοῦ Νταχάου στή Γερμανία, ὅπου ὑπέστη πάνδεινα βασανιστήρια. ῾Ο δοῦλος τοῦ Κυρίου ἐβάσταζε τά στίγματα τοῦ μαρτυρίου στό σῶμα του, πού ὅλο εἶχε γίνει μιά πληγή. Μάλιστα δέρμα στήν πλάτη καί στά πέλματα δέν ὑπῆρχε.

Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, τό Μάϊο τοῦ 1945, δέν ἠθέλησε πλέον νά ἐπιστρέψει στήν πατρίδα του. Τό τότε καθεστώς τόν ἐθεωροῦσε ἀνεπιθύμητο πρόσωπο. Πῆγε, λοιπόν, στήν ᾿Αμερική καί παρά τήν κλονισμένη ὑγεία του συνέχισε τό φιλανθρωπικό καί ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. ᾿Εδίδαξε στήν ἱερατική σχολή τῆς μονῆς τοῦ ῾Αγίου Σάββα στό Λίμπερτβιλ τοῦ ᾿Ιλλινόϊς καί ἀπό τό 1951 ἐγκαταστάθηκε στή ρωσική μονή τοῦ ῾Αγίου Τύχωνος στήν Πενσυλβάνια, ὅπου καθοδηγοῦσε τούς μοναχούς καί διηύθυνε τό θεολογικό σεμινάριο τῆς μονῆς. Οἱ δυσκολίες καί τά προβλήματα δέν τόν ἀποθάρρυναν ποτέ. Αἰσθανόταν ἔντονα τήν παρουσία τῆς Θείας Πρόνοιας στό βίο του καί αὐτό τοῦ ἔδινε δύναμη, ἀνδρεία καί χαρά.

῾Η προσευχή του ἦταν ἀδιάλειπτη καί ἔρρεε ὡς ποταμός τοῦ παραδείσου. ᾿Επενθοῦσε ἀβίαστα καί ἔχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας καί δοξολογίας. Προσευχόμενος τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς τοῦ ἔτους 1956 στό ταπεινό κελλί του καί προετοιμαζόμενος νά λειτουργήσει, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.