4 Φεβρουαρίου

Οσίου Ισιδώρου Πηλουσιώτη

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 από γονείς θεοφιλείς, και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385-412) και Κυρίλλου Α΄(412-444). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και θαυμαστή θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Επιζητώντας όμως την ησυχία, για να δύναται να ασχοληθεί με το έργο της ζωής του, την μελέτη των Αγίων Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο , γι αυτό και έλαβε το όνομα Πηλουσιώτης . Αργότερα χειροτονείται πρεσβύτερος και στην συνέχεια εκλέγεται ηγούμενος στο μοναστήρι.

Το ευγενές και υπέροχο ήθος του, ο υποδειγματικός ασκητικός βίος και η τεράστια θεολογική κατάρτισή του συνετέλεσαν, ώστε ταχέως να αποκτήσει μεγάλο κύρος και φήμη, να αναδειχθεί κόσμημα της Εκκλησίας του Πηλουσίου , να καταστεί περίβλεπτος και να θεωρείται μοναδικός στις ερμηνείες χωρίων της Αγίας Γραφής. Κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Έφεσο το έτος 431 επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408-450), ο Αγιος αναφαίνεται με μεγάλη υπόληψη και σπουδαίο κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες , εφώτιζε τους πάντες με τον θείο του λόγο, ενουθετούσε τους άρχοντες, υπεστήριζε τους κλονιζόμενους και ήταν η «μούσα της ημετέρας αυλής», όπως αποκαλούσε αυτόν ο ιερός Φώτιος (Επιστολή 2, 44). Συνέγραψε δε αρκετές πραγματείες, ως και πλήθος επιστολών, από τις οποίες σώζονται πολλές, με τις οποίες ενουθετούσε , συμβούλευε και συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες Γραφές.

Ο Όσιος Ισίδωρος εκοιμήθηκε ειρηνικά το 440.

Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου , τ. Φεβρουαρίου, σελ. 42- 43.