19 Απριλίου

῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τήν Πέργη τῆς Παμφυλίας καί ἐμαρτύρησε ἐπί αὐτοκράτορος ᾿Αντωνίνου (138-161 μ.Χ.). ῎Εχοντας ζῆλο γιά τήν πατρώα εὐσέβεια κατέστρεφε εἴδωλα καί ναούς εἰδωλικούς. Συνελήφθη ὅμως καί ὑπέστη γι᾿ αὐτό φρικώδη βασανιστήρια. Τόν ἔβαλαν ἐπάνω σέ πυρακτωμένες σχάρες καί στή συνέχεια τοῦ ἔδεσαν τά πόδια σέ ἄλογα πού τόν ἔσυραν μέχρι θανάτου. ᾿Ακολούθως τόν ἔριξαν σέ καμίνι φωτιᾶς μέ τούς στρατιῶτες Σωκράτη καί Διονύσιο καί τόν ἱερέα τῶν εἰδώλων Διόσκορο, πού βλέποντας τά μαρτύρια τοῦ ῾Αγίου ἐπίστεψαν στόν Χριστό. ῎Επειτα, ἀφοῦ πρῶτα τόν ἐφυλάκισαν, τόν ἐσταύρωσαν καί τόν ἐπλήγωναν μέ βέλη γιά τρεῖς συνεχεῖς μέρες. ῎Ετσι ἐμαρτύρησε ὁ ῞Αγιος Θεόδωρος καί ἔλαβε τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου καί τῆς δόξας.

῾Η μητέρα τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου, Φιλίππα, μετά τό σταυρικό θάνατο τοῦ υἱοῦ της, ὁμολόγησε τόν Χριστό ὡς Θεό ἀληθινό καί ἐμαρτύρησε διά ξίφους. ῾Ο ῞Αγιος Μάρτυς Διόσκορος ἐμαρτύρησε διά τοῦ πυρός καί οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες Σωκράτης καί Διονύσιος ἐμαρτύρησαν ἀπό χτυπήματα μέ λόγχη μέσα σέ κάμινο.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Παφνούτιος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.). ᾿Επέρασε κατ᾿ ἐξοχήν στήν Αἴγυπτο τήν εὐεργετική καί πολύαθλη ζωή του. ῞Οταν ἐξεκίνησε ὁ διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος ᾿Αρριανός γνωρίζοντας ἀπό τίς διαδόσεις γιά τήν ἐπιρροή τοῦ Παφνουτίου ἐπάνω στούς χριστιανικούς πληθυσμούς ἐσκεπτόταν πῶς μποροῦσε νά τόν συλλάβει. ῾Ο Παφνούτιος συνήθιζε νά περνᾶ τή ζωή του σέ ἐρημικούς τόπους, καί κάποια μέρα, κατά τήν ὥρα τῆς νυχτερινῆς προσευχῆς του, ῎Αγγελος Κυρίου τοῦ ἐφανέρωσε ὅτι ἐκηρύχθηκε ὁ διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν καί ὅτι τόν καταζητεῖ ὁ ἔπαρχος. ᾿Εκλήθηκε μόνος του νά προσέλθει ἐνώπιον τῶν διωκτῶν, ἐπειδή ὁ Θεός τόν ἐπέλεξε ὡς ὄργανο, γιά νά ντροπιάσει τόν ᾿Αρριανό καί τά εἴδωλα.

῾Ο Παφνούτιος ὑπάκουσε καί κατευθύνθηκε πρός τίς ὄχθες τοῦ Νείλου. Μόλις ἔφθασε, εἶδε τόν ᾿Αρριανό νά ἀποβιβάζεται ἀπό πολυτελές πλοῖο μέ συνοδεία ἀρχόντων καί στρατιωτῶν. Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἐγνώριζε προσωπικά τόν ῞Αγιο Παφνούτιο. Αὐτός ὅμως ἀναγνώρισε τόν ἔπαρχο, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος εἶδε τό σεβάσμιο γέροντα νά προχωρεῖ πρός αὐτόν.

 Μέ ζητᾶς, τοῦ εἶπε, καί δέν ἠθέλησα νά σέ ὑποβάλω σέ κόπο. Εἶμαι ὁ Παφνούτιος.

῾Ο ᾿Αρριανός ἐτινάχθηκε. Τό ὄνομα τοῦ Παφνουτίου καί αἰφνίδια αὐθόρμητη ἐμφάνιση καί παράδοσή του ἔφεραν στόν ἔπαρχο σκοτισμό καί σύγχυση. Συνῆλθε ὅμως γρήγορα καί μεταχειρίσθηκε γλώσσα ἀπρεπή καί σκληρή πρός τόν ῞Αγιο. Τόν καθύβρισε, γιατί ἀκολουθοῦσε τόν Χριστό καί διέγειρε τά πλήθη στήν πίστη πρός Αὐτόν. Τήν ἴδια στιγμή ἀπείλησε τόν ῞Αγιο ὅτι θα τόν τιμωρήσει ἀδυσώπητα, ἄν δέν προσκυνήσει τά εἴδωλα. ῾Ο Παφνούτιος ἀπολογήθηκε σύντομα γιά τήν πίστη του καί ἐδήλωσε ὅτι δέν ὑπάρχει γι᾿ αὐτόν ἀνώτερη εὐχαρίστηση ἀπό τό νά βασανισθεῖ καί νά χύσει τό αἷμα του ὑπέρ τοῦ Λυτρωτοῦ του.

Μέ διαταγή τοῦ ἐπάρχου οἱ δήμιοι ὑπέβαλαν τόν Παφνούτιο σέ βασανιστήρια. Τοῦ κατέξυσαν τίς σάρκες τόσο πολύ, ὥστε τά αἵματα πού ἔρρεαν ἐπότισαν τό ἔδαφος. Καί ἦταν τόσο βαθιές οἱ πληγές πού εἶχαν ἀνοίξει, ὥστε ἐφαίνονταν τά ἐντόσθια τοῦ Μάρτυρος. Τότε ὁ ῞Αγιος Παφνούτιος ἀπηύθυνε προσευχή πρός τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό καί Τόν ἱκέτευσε νά μήν τόν ἀφήσει νά πεθάνει, ἄν ἤθελε καί ἄν τόν ἔκρινε χρήσιμο γιά περισσότερους ἀγῶνες στή φοβερή ἐκείνη ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ ψυχές εἶχαν τόση ἀνάγκη γιά παρηγοριά καί ἐνίσχυση.

῾Η δέησή του εἰσακούσθηκε. Χάρη τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ φωτισμοῦ πολλῶν σκοτισμένων ἀπό τήν πλάνη, Θεία Χάρη ἐπιτέλεσε ἐκπληκτικά πράγματα. Οἱ πληγές τοῦ ῾Αγίου Παφνουτίου ἔκλεισαν ἐκείνη τή στιγμή. Οἱ δύο στρατιῶτες πού τόν κατέξυσαν, ὅταν εἶδαν τό θαῦμα ἔπεσαν στά πόδια τοῦ ῾Αγίου καί ὁμολόγησαν καί οἱ ἴδιοι τόν Χριστό. Οὔτε περιορίσθηκαν μέχρι ἐκεῖ. ᾿Αφοῦ ἔσπευσαν πρός τόν ᾿Αρριανό, ἀπέρριψαν τίς στρατιωτικές τους ζῶνες καί ἐδήλωσαν ὅτι ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι Χριστιανοί. ῾Ο ᾿Αρριανός αἰσθάνθηκε ἔκπληξη καί ὀργή. ῞Οταν ὅμως εἶδε τήν ἐπιμονή καί τῶν δύο, τούς ἀποκεφάλισε. ῾Ο ἕνας ὀνομαζόταν Διονύσιος καί ὁ ἄλλος Καλλίμαχος, καί ἀνέβηκαν καί οἱ δύο στόν οὐρανό ὡς φωτεινοί ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος.

Μετά τό γεγονός αὐτό ὁ Παφνούτιος ἐφυλακίσθηκε. Μέσα στή φυλακή ὑπῆρχαν μεταξύ ἄλλων καί σαράντα πρόκριτοι, πού ἦταν ἔγκλειστοι ἐκεῖ, γιατί καθυστεροῦσαν τούς φόρους πρός τό δημόσιο. Οἱ ἄνδρες αὐτοί ἐκινήθησαν ἀπό θαυμασμό, ὅταν γιά δύο συνεχόμενες νύχτες ἔβλεπαν σέ κάποιο σκοτεινό μέρος, ἐκεῖ ὅπου προσευχόταν ὁ ῞Αγιος Παφνούτιος, κάποια ἐξαίσια καί ὑπερφυσική λάμψη. Ποιός ἄραγε ἦταν ὁ ἄνδρας αὐτός; ῾Ο Παφνούτιος ἐπωφελήθηκε ἀπό τήν περιέργειά τους, γιά νά τούς ἑλκύσει στή χριστιανική πίστη. ᾿Επίστεψαν δέ ὅλοι καί ἀπό τήν ψυχή τους ἦταν ἕτοιμοι καί γιά βασανισμούς καί γιά θάνατο.

῾Ο ᾿Αρριανός, ὅταν πληροφορήθηκε τό γεγονός αὐτό, ἐξοργίστηκε. ῾Η κατάκτηση ἐκείνη τοῦ Παφνούτιου σέ τόσους διακεκριμένους ἄνδρες τόν καταθορύβησε καί τοῦ ἐφάνηκε ὡς αἶσχος καί ἥττα ὄχι μόνο τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας ἀλλά καί δική του. Μάταια ὅμως προσπάθησε μέ τόν πλέον περιποιητικό τρόπο νά ἐξευμενίσει τούς προκρίτους, νομίζοντας ὅτι στό διάβημα προέβησαν ἀπό ὀργή γιά τή φυλάκισή τους. Καί οἱ σαράντα ἐνέμειναν στήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, προσπάθησαν μάλιστα νά ἑλκύσουν πρός αὐτή καί τόν ᾿Αρριανό. ᾿Αλλά αὐτός εἶχε κλειστή τήν ψυχή του γιά τή σωτηρία καί τό φῶς. ᾿Αφοῦ ἀπέβαλε κάθε ἐλπίδα, διέταξε νά θανατωθοῦν οἱ νέοι ἐκεῖνοι Χριστιανοί. Τούς ἔφεραν λοιπόν ἔξω ἀπό τήν πόλη, ἄναψαν πυρκαγιά μεγάλη καί εἶπαν στούς στρατιῶτες νά ρίξουν τούς ῾Αγίους ἄνδρες σέ αὐτήν. ᾿Αλλά οἱ ῞Αγιοι Μάρτυρες δέν εἶχαν τήν ἀνάγκη βίας. Μόνοι τους, καθώς κρατοῦσε ὁ ἕνας τό χέρι τοῦ ἄλλου εἰσῆλθαν χαρούμενοι στίς φλόγες ψάλλοντας καί ἔτσι ἀξιώθηκαν μέ αὐτό τόν τρόπο τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους.

῾Ο Θεός ἠθέλησε νά γίνουν πραγματικότητα καί ἄλλες πολλές ἐπιστροφές διά τοῦ ῾Αγίου Παφνουτίου. Καί ὅπως ἄλλοτε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξέφυγε ἀνάμεσα ἀπό τούς ἐχθρούς Του, πού ἐζήτησαν νά Τόν φονεύσουν, μέ αὐτό τόν τρόπο καί ὁ ἴδιος ἔγινε ἄφαντος ἀπό τά μάτια τοῦ ᾿Αρριανοῦ, τοῦ ὁποίου μανία ἔγινε μεγαλύτερη.

Τά κατορθώματα τοῦ Παφνουτίου ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ ἐξακολούθησαν. ῾Η παρουσία του ἔφλεξε τά εὐσεβή στήθη τοῦ Εὐστοργίου καί τῆς ῾Ερμιόνης, πού ἦταν πλούσιο ἀντρόγυνο, ἐνῶ στά ἴχνη τους ἀκολούθησε καί κόρη τους Στεφανώ, μόλις δέκα ὀκτώ χρόνων στήν λικία. ῾Η πίστη ἐκόχλαζε τώρα θερμότερα στά στήθη τους. Γεμάτοι ἀπό φιλαδελφία διαμοίραζαν τά πλούτη τους περιθάλποντας τούς διωκόμενους Χριστιανούς, τά ὀρφανά καί τίς χῆρες τῶν Μαρτύρων. Προχωρώντας δέ καί ἀκόμα περισσότερο μετέβαιναν καί στούς τόπους τῶν Μαρτυρίων γιά ἐνθάρρυνση τῶν ἀνακρινόμενων καί βασανιζόμενων πιστῶν.

῞Οταν ὁ ᾿Αρριανός πληροφορήθηκε τή διαγωγή αὐτῆς τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας παρέδωσε καί τούς τρεῖς στό θάνατο. ᾿Εκεῖνοι τόν ἐδέχθησαν μέ τήν πλέον θαυμαστή γενναιότητα.

Τά ἐπιτεύγματα τοῦ ῾Αγίου Παφνουτίου αὐξήθηκαν. Δέκα ἕξι νεαροί, σχεδόν παιδιά ἀκόμη, τῶν ὁποίων οἱ πατέρες ἦταν ἀπό τούς σαράντα ἐκείνους ἄντρες πού ἐτελειώθησαν στίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, πίστεψαν καί οἱ ἴδιοι καί ὁμολόγησαν μέ παρρησία τήν πίστη τους. ῾Ο ᾿Αρριανός προσπάθησε νά τούς μεταπείσει ἐπιδεικνύοντας πρός αὐτούς καί τή διαταγή τοῦ βασιλέως, στήν ὁποία διαγράφονταν οἱ ὁδηγίες τοῦ διωγμοῦ. ᾿Ιδιαίτερα ἐζήτησε ὁ ἔπαρχος νά σώσει ἀπό τήν καταδίκη τό μικρότερο ἀπό τούς νεαρούς ἐκείνους, ἕνα πολύ μικρό παιδί, δεκατριῶν ἀκόμη χρόνων. ᾿Αλλά στήν καρδιά τοῦ μικροῦ ὑπῆρχε ὥριμη ἀποφασιστικότητα καί φλογερή ἀφοσίωση πρός τόν Χριστό. ᾿Εζήτησε νά δεῖ τή βασιλική διαταγή. Καί ὅταν ὁ ᾿Αρριανός τήν παρέδωσε στά χέρια του, ἐκεῖνος πῆρε τήν πλέον τολμηρή ἀπόφαση. Κοντά ἔκαιε καί ἐκάπνιζε ὁ εἰδωλολατρικός βωμός. ᾿Αφοῦ ὅρμησε λοιπόν ὁ μικρός, ἔριξε στή φωτιά τό αὐτοκρατορικό ἔγγραφο φωνάζοντας· «῞Ενας εἶναι ὁ Θεός, ὁ Πατέρας τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ».

Τό θέαμα τοῦ ἐγγράφου πού κατακαιγόταν ἐξαγρίωσε τούς παρευρισκόμενους ἱερεῖς τῶν εἰδώλων. Καί ὁ ἴδιος ὁ ᾿Αρριανός, παράφρων ἀπό ὀργή καί θέλοντας ἄμεση καί παραδειγματική ἐκδίκηση, ἔριξε μέ τά ἴδια του τά χέρια στή φωτιά τόν ριψοκίνδυνο ἐκεῖνο νέο, πού ἔπαιρνε τήν ἔμπνευση ἀπό τόν Θεό. Οἱ σάρκες του κατακαίγονταν, ἀλλά ὄψη του ἐπαρουσίαζε τή δόξα ἐκείνη πού εἶχε καί ὁ ῞Αγιος Στέφανος, ὅταν ἔπεφτε νεκρός ἀπό τούς λιθοβολισμούς τῶν ᾿Ιουδαίων. Οἱ ὑπόλοιποι νέοι, γεμάτοι ἀπό ἐνθουσιασμό ἀπό τό θαυμαστό ἐκεῖνο παράδειγμα τοῦ μικρότερου ἀπό αὐτούς, ἀπευθυνόμενοι πρός ἐκεῖνον ἐνῶ ἐκαιγόταν, τόν παρακαλοῦσαν νά δεηθεῖ πρός τόν Θεό γιά νά ἀποδειχθοῦν καί ἐκεῖνοι ἄξιοι μιμητές του καί νά ἀξιωθοῦν τό στέφανο πού ἔλαβαν καί οἱ πατέρες τους δεχόμενοι τό μαρτύριο.

῾Ο νέος Μάρτυρας παρέδωσε τήν ἅγια ψυχή του, ἀφοῦ ἐσφράγισε τό πρόσωπό του μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Δέν ἄργησαν νά τόν ἀκολουθήσουν στό μαρτυρικό δρόμο οἱ ὑπόλοιποι φίλοι καί συμμαθητές του. ῏Ηταν δεκαπέντε καί κανένας ἀπό αὐτούς δέν ἐλιποψύχησε μέχρι τήν τελευταία στιγμή. Καί ὅταν ὁδηγοῦνταν ἔξω ἀπό τήν πόλη γιά νά ἐκτελεστοῦν, προσεύχονταν καί ἔψαλλαν.

῾Ο ῞Αγιος Παφνούτιος ἐξακολούθησε νά κηρύττει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Κάποια μέρα, κοντά στίς ὄχθες τοῦ Νείλου, συνάντησε ὀγδόντα ἁλιεῖς νά ἀσχολοῦνται μέ τίς βάρκες τους καί τά δίχτυα τους. Τούς ἁλίευσε καί αὐτούς. ᾿Επίστεψαν στόν Χριστό, διαλαλοῦσαν τήν πίστη τους καί τήν ἐπισφράγισαν καί αὐτοί μέ τό μαρτυρικό θάνατό τους.

Μετά ἀπό λίγο διάστημα ὁ ῞Αγιος Παφνούτιος προσῆλθε μόνος του στόν ᾿Αρριανό. ῾Η ἄγρια χαρά τοῦ ἐπάρχου ὑπῆρξε ἀπερίγραπτη, ὅταν ἔλαβε καί πάλι στά χέρια του τόν πρωτεργάτη τῆς δικῆς του λύπης καί ντροπῆς. Διέταξε νά θανατωθεῖ μέ τό φρικτό βασανιστήριο τοῦ τροχοῦ. ᾿Αλλά τά μέλη τοῦ ῾Αγίου ὅταν κατακόβονταν, ἀμέσως ἐθεραπεύονταν καί ὁ θεωρούμενος ὡς πτῶμα καί σύντριμμα ἐπαρουσιάσθηκε τελικά γεμάτος ζωή.

῾Ο ᾿Αρριανός προσῆλθε μετά ἀπό κάποια ὥρα γιά νά δεῖ τό πτῶμα τοῦ ῾Αγίου. ᾿Αλλά ὁ Παφνούτιος εὑρέθηκε ὄρθιος ἐνώπιόν του καί τοῦ εἶπε· «Μέ γνωρίζεις, ᾿Αρριανέ; ῞Ολα αὐτά τά θαυμάσια σχετικά μέ ἐμένα τά πραγματοποιεῖ ὁ Κύριός μου ᾿Ιησοῦς Χριστός, γιά νά ἐλεγχθεῖ ἀσέβειά σου καί γιά νά καταλάβεις ὅτι πολεμώντας ἐνάντια σέ Αὐτόν, χτυπᾶς στό κέντρο· καί γιά νά καταλάβεις ἐπίσης ὅτι λατρεύεις κουφά καί τυφλά εἴδωλα κατασκευασμένα ἀπό ὕλη ἀναίσθητη».

῾Ο ᾿Αρριανός δέν ἤξερε τί νά ἀπαντήσει στήν πρώτη ἐκείνη στιγμή τῆς καταπλήξεως καί τοῦ θαυμασμοῦ. ῾Ομίλησε ὅμως ὁ πραιπόζιτος Εὐσέβιος, πού ἦταν παρών ἐκεῖ. ᾿Εδήλωσε ὅτι καί αὐτός, ἀπέναντι σέ τόσα ἀκαταμάχητα θαύματα, ἀποκηρύσσει τήν πλάνη τῶν εἰδώλων καί κηρύττει τήν πίστη του στόν Χριστό. Καί ἀφοῦ ἀποτάνθηκε στούς τετρακόσιους στρατιῶτες πού παρευρίσκονταν ἐκεῖ, τούς ἐκάλεσε μέ τόν πλέον φλογερό τόνο νά κάνουν καί ἐκεῖνοι τό ἴδιο. Οἱ στρατιῶτες, ἀπαλλαγμένοι ἀπό τή σκολιότητα καί τή σκληρότητα τῆς καρδιᾶς τῶν ἀνώτερων λειτουργῶν τοῦ εἰδωλολατρικοῦ καθεστῶτος, ψυχές ἁπλές καί εὐθεῖες καθώς ἦταν καί γι᾿ αὐτό ἐπιδεκτικές τῆς ἀλήθειας καί τοῦ φωτός, ἀκολούθησαν τό παράδειγμα τοῦ πραιπόζιτου. Μέ φωνή μεγάλη, πού ἐκάλυψε ὅλη τή γύρω ἔκταση, ὁμολόγησαν τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό.

Τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου ἐστόλισε τά μέτωπα καί τῶν νέων αὐτῶν ἀθλητῶν. Σέ τέσσερις τεράστιες πυρακτωμένες καμίνους καί μέσα στίς φλόγες ὁ πραιπόζιτος Εὐσέβιος καί οἱ τετρακόσιοι στρατιῶτες βρῆκαν ἔνδοξο θάνατο ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ.

Γιά μιά ἀκόμη φορά ἐπραγματοποιήθηκε μέσῳ τοῦ ῾Αγίου Παφνουτίου θαῦμα ἱκανό νά κερδίσει καί τήν περισσότερο ἄπιστη ψυχή, σέ ὅποια τυχόν εἶχε ἀπομείνει ἴχνος λογικῆς καί καθαρᾶς καρδίας.

᾿Αφοῦ συνέλαβε ὁ ᾿Αρριανός τόν Παφνούτιο, τόν ἔριξε στά νερά τοῦ ποταμοῦ Νείλου μέ μιά μεγάλη πέτρα στό λαιμό. ῾Ο ῞Αγιος Παφνούτιος ἐφάνηκε νά ἐξαφανίζεται στά βάθη καί ὁ ᾿Αρριανός ἐξακολούθησε τό ταξίδι του στό μεγαλοπρεπές πλοῖο του. ᾿Αλλά μετά ἀπό κάποια λεπτά, μπροστά στό πλοῖο τοῦ ἐπάρχου, ἐπαρουσιάσθηκε ὁ ῞Αγιος λέγοντάς του ἀπό τά νερά· «᾿Αρριανέ, ἐσύ μέν χρειάζεσαι πλοῖο καί ἄνεμο γιά νά πλέεις. ᾿Εγώ ὅμως οὔτε πλοῖο οὔτε ἄνεμο χρειάζομαι, γιατί κυβερνήτης μου εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καί τή φορά αὐτή μέ λύτρωσε ἀπό τό θάνατο».

῾Ο ᾿Αρριανός καταλήφθηκε ἀπό φόβο, ἀλλά πωρωμένη του ψυχή ἔμεινε ἀφώτιστη. Συνέλαβε τόν ῞Αγιο Παφνούτιο καί τόν ἔστειλε πρός τόν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό, μέ σύντομη ἔκθεση γιά ὅσα συνέβησαν σέ σχέση μέ τό Χριστιανό αὐτό. ῾Ο Διοκλητιανός προσπάθησε νά κατανικήσει ὁ ἴδιος τήν πίστη τοῦ Παφνουτίου. ᾿Αλλά γρήγορα εἶδε ὅτι ἀπόπειρα δέν μποροῦσε νά καρποφορήσει. Διέταξε λοιπόν τή σταύρωση τοῦ ῾Αγίου καί μέ αὐτό τόν τρόπο ἀφοῦ τό ἠθέλησε καί ὁ ἴδιος περισσότερο αὐτή τή φορά, ὁ μέγας ἐκεῖνος ῞Αγιος ἔλαβε μαρτυρικό τέλος, καί τετρακόσιοι σαράντα ἕξι πιστοί πού ἦλθαν στήν πίστη μέσῳ αὐτοῦ κάτω ἀπό τήν ἔνθεη ὤθησή του, ἔλαβαν καί ἐκεῖνοι τό μαρτυρικό στέφανο.

῾Η ᾿Εκκλησία τιμᾶ τή μνήμη τους καί στίς 25 Σεπτεμβρίου.

῾Ο ῞Αγιος Γεώργιος ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας καί ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος Πισιδίας. Προσκληθείς μαζί μέ ἄλλους ᾿Επισκόπους στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐπρόκειτο νά ἐπιβληθεῖ κατάργηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, στή Σύνοδο τοῦ 754 μ.Χ., ἀντιστάθηκε σθεναρά στά ἐντάλματα τῶν κρατούντων εἰκονομάχων καί στήν ἀσέβειά τους103. Γιά τό λόγο αὐτό ἐξορίσθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Εύ τόν Κοπρώνυμο (741-775 μ.Χ.), καί εὑρισκόμενος στήν ἐξορία ἐκοιμήθηκε. Γιά τούς ἀγῶνες του ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ὀνομάσθηκε ῾Ομολογητής.

῾Ο ῞Αγιος Τρύφων ἦταν εὐλαβής καί ἐνάρετος μοναχός σέ κάποια μονή τοῦ θέματος τοῦ ᾿Οψικίου καί ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, στίς 14 Δεκεμβρίου τοῦ 928 μ.Χ., εἰς διαδοχήν τοῦ Πατριάρχου Στεφάνου Βύ, ὑπό τόν ὅρο νά ἀποχωρήσει ἀπό τό θρόνο μετά τήν ἐνηλικίωση τοῦ υἱοῦ τοῦ Ρωμανοῦ Θεοφυλάκτου. ᾿Αλλ᾿ ἐπειδή ἀρνιόταν νά παραιτηθεῖ, ἐξαναγκάσθηκε μέ πονηρό τέχνασμα τοῦ Καισαρείας Θεοφάνους νά ὑπογράψει τήν παραίτησή του ἀπό τόν πατριαρχικό θρόνο, τόν Αὔγουστο τοῦ ἔτους 931 μ.Χ.

῾Ο ῞Αγιος Τρύφων ἀποσύρθηκε σέ μονή, ὅπου ἔζησε ὁσιακά, καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη. ῾Η Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στή Μεγάλη ᾿Εκκλησία.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Αλπεγίου, ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς ᾿Αλπέγιος ἀπό μικρή λικία ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο καί ἔγινε μοναχός στή μονή τοῦ Μπάθ τῆς ᾿Αγγλίας. ᾿Αργότερα διετέλεσε γούμενος τῆς μονῆς καί διακρίθηκε γιά τήν αὐστηρότητα τοῦ βίου του καί τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες.

Τό ἔτος 984 μ.Χ. ἐξελέγη ᾿Επίσκοπος τοῦ Οὐΐντσεστερ, ὅπου ἀπέσπασε τό σεβασμό γιά τίς πολλές ἀρετές του, ἰδιαίτερα δέ γιά τήν ἀγάπη καί φιλανθρωπία του πρός τούς φτωχούς καί τούς ἐνδεεῖς. Τόσο πολύ ἐφρόντισε γιά τούς φτωχούς, ὥστε ἐπί τῶν μερῶν του κανένας ἐπαίτης δέν εὑρισκόταν στήν ἐπαρχία του. Μετά ἀπό εἴκοσι δύο ἔτη ἀρχιερατείας ἀνέλαβε, χωρίς νά τό ἐπιθυμεῖ, τό θρόνο τῆς Καντουαρίας κατά τούς δυσχειμέρους χρόνους τῶν Δανικῶν καί Νορβηγικῶν ἐπιδρομῶν. ῎Εφτασε μάλιστα στό σημεῖο νά προσφέρει ἑκουσίως τόν ἑαυτό του ὡς ὅμηρο στούς κατακτητές, γιά νά σώσει τό ποίμνιό του. ῾Υπέστη πολλά βασανιστήρια καί τέλος ἀποκεφαλίσθηκε τό ἔτος 1012104.

῾Ο ῞Οσιος Συμεών, ὁ καί «ἀνυπόδητος καί μονοχίτων» ἀποκαλούμενος, ἐγεννήθηκε περί τό ἔτος 1500 στό χωριό Βαθύρρεμα Λαρίσης, τοῦ ὁποίου σήμερα σώζονται ἐλάχιστα ἐρείπια. Καταγόταν ἀπό εὐσεβή οἰκογένεια, ὁ δέ πατέρας του ᾿Ανδρέας, πού ἦταν ἱερεύς, ἐφρόντισε γιά τήν κατά Χριστόν ἀγωγή τοῦ Συμεών καί τή μόρφωσή του. Σέ λικία δέκα πέντε ἐτῶν ὁ Συμεών ἐγκατέλειψε τήν οἰκία του κινούμενος ἀπό ἔνθεο ζῆλο καί ἀγάπη γιά τό μοναχικό βίο. ᾿Αφοῦ ἀνεχώρησε ἀπό τή γενέτειρά του, μετέβη στόν ᾿Επίσκοπο Δημητριάδος Παχώμιο, ἱεράρχη ἐνάρετο, στήν ἐπαρχία τοῦ ὁποίου ὑπαγόταν τότε τό Βαθύρρεμα. ᾿Εκεῖνος τόν ἔκειρε μοναχό καί τόν ἐχειροτόνησε διάκονο. ῎Επειτα ὁ Συμεών μετέβη στή μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου-῾Αγίου Δημητρίου Οἰκονομείου ἤ Κομνηνείου στόν Κίσσαβο, ὅπου κατά τό Συναξάριον, ἐπερνοῦσε τό βίο του μέ σκληραγωγία, νηστεία πολλή, ἀγρυπνία ἄμετρη, ὁλονύκτια στάση, μή ἔχοντας ὑποδήματα καί φορώντας μόνο ἕνα ἱμάτιο παλαιό καί σκισμένο. Γι᾿ αὐτό καί ὀνομάσθηκε «ἀνυπόδητος καί μονοχίτων».

᾿Αφοῦ γιά μεγαλύτερη ἄσκηση, ἀνεχώρησε ἀπό τή μονή αὐτή μετέβη στή μονή Μεγίστης Λαύρας τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, ὅπου ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος. ᾿Από τή μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας ἐγκαταστάθηκε ἔπειτα στή μονή Φιλοθέου, τῆς ὁποίας διετέλεσε γούμενος μέ παράκληση τῶν ἀδελφῶν αὐτῆς.

᾿Από ἐκεῖ ἀναγκάσθηκε νά ἀπομακρυνθεῖ ἕνεκα ἀσεβέστατης συμπεριφορᾶς τῶν μοναχῶν αὐτῆς, ὁποία ἔφθασε μέχρι τή φυλάκιση τοῦ ῾Οσίου στόν πύργο τῆς μονῆς, καί ἦλθε στό Πήλιον ὄρος, τό ὁποῖο τότε ἐκαλεῖτο Ζαγόριον. ᾿Εκεῖ, στή θέση Φλαμούριον τῆς Ζαγορᾶς, ἔχτισε μονή πρός τιμήν τῆς ῾Αγίας Τριάδος καί τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, στήν ὁποία καί ἐμόνασε μέ ἄλλους μοναχούς.

᾿Αφοῦ ἐρύθμισε τά τῆς μονῆς καί κατέστησε αὐτήν κοινόβιο εὐλαβῶν μοναχῶν, ἄφησε τήν συχία τοῦ μοναστηριοῦ καί ἐστράφηκε πρός τόν κόσμο, πρός τούς ὑπόδουλους στούς Τούρκους Χριστιανούς καί πρός τό Γένος, ἀναλαμβάνοντας ἔργο ἱεραποστολικό καί ἐθνικό. ᾿Επισκέφθηκε τά μέρη τῆς Ζαγορᾶς, τῶν ᾿Αθηνῶν, τῆς Λάρισας, τῆς Λαμίας, τῶν Γρεβενῶν καί τῶν Θηβῶν διδάσκοντας τό λαό.

᾿Από τή Βοιωτία ὁ ῞Οσιος Συμεών μετέβη στόν Εὔριπο (Χαλκίδα). ᾿Εκεῖ τό κήρυγμά του διαβλήθηκε καί παρ᾿ ὀλίγον θά ὑφίστατο τό διά πυρᾶς μαρτύριο. Οἱ κατακτητές Τοῦρκοι ἐφθόνησαν τήν παρρησία τοῦ ῾Οσίου, καθώς καί τίς τιμές καί τήν εὐλάβεια πού οἱ Χριστιανοί ἀπέδιδαν σέ αὐτόν. Γιατί ὅλοι συνομιλοῦσαν μέ καύχηση γιά τόν ῞Οσιο, δεδομένου μάλιστα ὅτι ἀσθενεῖς καί κλινήρεις ἐρχόμενοι πρός αὐτόν ἐθεραπεύονταν, τό δέ πλῆθος ἔτρεχε πλησίον του γιά νά ἐξομολογηθεῖ καί νά ὠφεληθεῖ πνευματικά. Κατηγορήθηκε λοιπόν ὁ ῞Οσιος ἀπό τούς Τούρκους στόν Κεχαγιᾶ, δηλαδή τόν ἐπίτροπο πασᾶ τοῦ Εὐρίπου, ὅτι ἐδίδασκε καθημερινά τούς Μουσουλμάνους νά ἐγκαταλείψουν τή θρησκεία τους ὡς ψευδή καί πλανημένη καί νά γίνουν Χριστιανοί.

Τό ἀποτέλεσμα τῆς ψευδοῦς αὐτῆς κατηγορίας ἦταν νά συλληφθεῖ ὁ ῞Οσιος, νά ἁλυσοδεθεῖ καί νά ὁδηγηθεῖ στό μέσον τοῦ παζαριοῦ, ὅπου τό πλῆθος τῶν Τούρκων ἄρχισε νά συγκεντρώνει ξύλα γιά νά τόν κάψει. Τότε ἕνας ῎Αραβας καί μερικές γυναῖκες, στό ἄκουσμα τῆς καύσεως τοῦ ῾Οσίου, ἔσπευσαν στή μητέρα τοῦ Κεχαγιᾶ καί τήν παρεκάλεσαν νά τόν σώσει ἀπό τό θάνατο. ῾Η ἄμεση ἐπέμβαση τῆς μητέρας πρός τόν υἱό της Κεχαγιᾶ, οἱ παραινέσεις αὐτῆς καί ἀποκάλυψη τοῦ ψεύδους, εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα νά κληθεῖ ὁ ῞Οσιος Συμεών ἐνώπιον τοῦ Κεχαγιᾶ πρός ἀπολογία. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀφεθεῖ ὁ ῞Οσιος ἐλεύθερος καί νά κηρύσσει πλέον ἐλεύθερα τό λόγο τοῦ Θεοῦ.

῾Ο ῞Οσιος Συμεών ἐπέστρεψε καί πάλι στή μονή του καί λίγο ἀργότερα μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου συνέχισε τό ἔργο τοῦ κήρυκος τοῦ θείου λόγου. ᾿Εκεῖ εὑρισκόμενος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1594. Τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στό ναό τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς νήσου Χάλκης.

῾Ο ῞Αγιος ῾Οσιομάρτυς ᾿Αγαθάγγελος, κατά κόσμον ᾿Αθανάσιος, καταγόταν ἀπό τή Θράκη. ῾Ο πατέρας του ὀνομαζόταν Κωνσταντίνος, δέ μητέρα του Κρυσταλλία. ῞Οταν ἦταν νέος, ἐργαζόταν σέ τουρκικό πλοῖο καί ἐπιεζόταν ἀπό τόν πλοίαρχο νά ἀποδεχθεῖ τό Μωαμεθανισμό. Κάποια μέρα, ἀφοῦ τόν ἐπλήγωσαν μέ μαχαίρα πρός ἐκφοβισμό, ὁ ᾿Αθανάσιος ἐνέδωσε στίς συνεχεῖς πιέσεις καί ἐξισλαμίσθηκε. Μεταμεληθείς ὅμως, ἀνεχώρησε ἀργότερα γιά τό ῞Αγιον ῎Ορος καί εἰσῆλθε στή μονή ᾿Εσφιγμένου, γενόμενος δεκτός ἀπό τόν γούμενο Εὐθύμιο. ᾿Εκάρη μοναχός καί ὀνομάσθηκε ᾿Αγαθάγγελος. ᾿Αφοῦ ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά μαρτυρήσει ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ἔφυγε ἀπό τό ῞Αγιον ῎Ορος καί ἦλθε στή Σμύρνη, ὅπου ἐπεζήτησε τό μαρτύριο, ἀποκηρύσοντας δημόσια τή Μουσουλμανική θρησκεία. ῾Ομολογώντας τόν Χριστό καταδικάσθηκε σέ ἀποκεφαλισμό τό ἔτος 1818, μέρα Σάββατο.

Οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί τῆς Σμύρνης ἀγόρασαν τό ἱερό λείψανο τοῦ ῾Οσιομάρτυρος καί τό μετέφεραν μέ τιμές στό ναό τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου. Τό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στόν τάφο τοῦ Νεομάρτυρος Δήμου, ὁ ὁποῖος εἶχε μαρτυρήσει στή Σμύρνη τό ἔτος 1763. Μέρος δέ τοῦ λειψάνου, ἁγία καί θαυματουργός κάρα μετά τῆς δεξιᾶς χειρός καί μιᾶς πλευρᾶς τοῦ ῾Αγίου, μετακομίσθηκε τό ἔτος 1844 στή μονή ᾿Εσφιγμένου.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ᾿Ασυνέθ, τῆς διά Χριστόν σαλῆς, τῆς ἐκ Ρωσίας.

(Βλ. † 25 ᾿Ιανουαρίου).

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βίκτωρος, ἐπισκόπου Γκλαζώφ.

῾Ο ῞Αγιος ῾Ιερομάρτυς Βίκτωρ, ᾿Επίσκοπος Γκλαζώφ, κατά κόσμον Κωνσταντίνος ᾿Αλεξάνδροβιτς ᾿Οστροβίντωφ διετέλεσε βικάριος τῆς ἐπαρχίας Βιάτσκαγια καί ἐγεννήθηκε στίς 20 Μαΐου τοῦ 1875 στό χωριό Ζολοτόε τῆς περιφέρειας Σαρατόβσκαγια. ῾Ο πατέρας του ἦταν ἱεροψάλτης καί οἰκογένειά του τόν ἀνέθρεψε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου.

῾Ο Κωνσταντίνος ἐφοίτησε ἀρχικά στήν ἱερατική σχολή τοῦ Σαράτωβ καί στή συνέχεια στήν ἱερατική ἀκαδημία τοῦ Καζάν. Φοιτητής, ἀκόμη, κείρεται μοναχός μέ τό ὄνομα Βίκτωρ. Τό ἔτος 1903 ἀποφοιτᾶ ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἀκαδημία ὡς διδάκτωρ τῆς Θεολογίας καί διορίζεται ὑπεύθυνος τοῦ ναοῦ Τρόιτσκι τῆς πόλεως Χβαλίνσκ. ᾿Από τό 1905 ἕως τό 1908 ὁ Βίκτωρ κατέχει τή θέση τοῦ ἱερομόναχου τῆς ἱεραποστολῆς τῶν ῾Ιεροσολύμων καί μετά τό 1908 γίνεται ἐπιθεωρητής τῆς ἱερατικῆς σχολῆς τῆς πόλεως τοῦ ᾿Αρχαγγέλσκ.

Μετά ἀπό λίγο μετατίθεται στήν πρωτεύουσα καί διορίζεται ὡς ἱερομόναχος τῆς Λαύρας τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου Νέφσκϊυ. Τό 1910 γίνεται ἀρχιμανδρίτης καί ἀναλαμβάνει καθήκοντα γουμένου τῆς μονῆς ῾Αγίας Τριάδος τοῦ Ζελενέτσκ, πού εὑρίσκεται στήν ἐπαρχία τῆς ῾Αγίας Πετρουπόλεως. Στήν δύσκολη περίοδο τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, ἀπό τίς 21 Φεβρουαρίου ἕως τό Δεκέμβριο τοῦ ἔτους 1919, ὁ ἀρχιμανδρίτης Βίκτωρ ἐκτελεῖ τά καθήκοντα τοῦ ὑπευθύνου τῆς Λαύρας τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου.

Τό ἔτος 1919 ὁ ῞Αγιος Βίκτωρ συλλαμβάνεται στήν ῾Αγία Πετρούπολη, σέ λίγο ὅμως ἀποφυλακίζεται. Τόν ᾿Ιανουάριο τοῦ 1920 χειροτονεῖται ᾿Επίσκοπος Οὐρζούμσκι καί βικάριος τῆς ἐπαρχίας Βιάτσκαγια. Τήν ἴδια χρονιά τό στρατοδικεῖο τῆς ἐπαναστάσεως τῆς ἐπαρχίας Βιάτσκαγια καταδικάζει τόν ᾿Αρχιερέα Βίκτωρα σέ φυλάκιση μέχρι τό τέλος τοῦ πολέμου μέ τήν Πολωνία, ὅμως σέ πέντες μῆνες ἀποφυλακίζεται. Λόγῳ τῶν ἔντονων διαδηλώσεών του συλλαμβάνεται πάλι στίς 12 Αὐγούστου τοῦ 1922 καί ἐκτοπίζεται γιά τρία χρόνια στήν περιοχή τοῦ Ναρίμ. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, τό ἔτος 1924, τοῦ ἀφαιρεῖται τό δικαίωμα παραμονῆς σέ μεγάλες πόλεις. ῾Ο ᾿Επίσκοπος ἐπιστρέφει στή Βιάτκα καί τήν ἴδια χρονιά διορίζεται ᾿Επίσκοπος τοῦ Γκλαζώφ καί προσωρινός διοικητής τῶν ἐπαρχιῶν Βιάτσκαγια καί ῎Ομσκαγια. Στίς 14 Μαΐου τοῦ 1926 συλλαμβάνεται καί πάλι κατηγορεῖται γιά ὀργάνωση παράνομου ἐπαρχιακοῦ γραφείου, καί ἐκτοπίζεται γιά τρία χρόνια μέ ἀφαίρεση τοῦ δικαιώματος παραμονῆς ὄχι μόνο σέ μεγάλες πόλεις ἀλλά καί στήν ἐπαρχία Βιάτσκαγια. ῎Ετσι μένει πλέον στήν πόλη Γκλάζοβο. Τό Σεπτέμβριο τοῦ 1926 τοῦ ἀνατίθεται διοίκηση τῆς γειτονικῆς ἐπαρχίας Βότκινσκαγια καί τῆς ἐπαρχίας ᾿Ιζέβσκαγια.

Τόν ᾿Οκτώβριο τοῦ 1927 ὁ ᾿Επίσκοπος Βίκτωρ ἀπευθύνεται στόν Μητροπολίτη Σέργιο, μέ ἐπιστολή στήν ὁποία τόν προειδοποιεῖ γιά τίς κακές συνέπειες τοῦ συμβιβασμοῦ μέ τούς ἄθεους. Μετά ἀπό αὐτό μετατίθεται στό Σάντρινσκ μέ δικαίωμα διοικήσεως τῆς ἐπαρχίας Αἰκατερινμπούργκσκαγια. ῾Ο ᾿Επίσκοπος Βίκτωρ ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καί δέν ἔφυγε γιά τό Σάντρινσκ.

῾Ο ῞Αγιος ἀπέρριπτε τήν ἰδέα τῆς «νόμιμης ὑπάρξεως τῆς ᾿Εκκλησίας» μέσῳ τῆς δημιουργίας μιᾶς Κεντρικῆς Διοικήσεως ἀναγνωρισμένης ἀπό τήν ἐξουσία, ὁποία δῆθεν θά ἐξασφάλιζε τήν ἐξωτερική ἠρεμία τῆς ᾿Εκκλησίας. Αὐτό τό σχέδιο ὑποταγῆς τῆς ᾿Εκκλησίας στήν ἐξουσία τό ἐθεωροῦσε ὡς ἀλλοτρίωση καί μέσο τό ὁποῖο μετέτρεπε τήν ᾿Εκκλησία ἀπό οἶκο τοῦ Θεοῦ σέ μιά κοσμική ὀργάνωση τῆς ἐξουσίας.

Τόν Μάρτιο τοῦ 1928 ὁ ῞Αγιος ἀποστέλλει νέα ἐπιστολή πρός τούς ἱερεῖς, μέ σκοπό νά τούς προφυλάξει ἀπό τήν ἰδέα τῆς βίαιης ἑνώσεως τῆς ᾿Εκκλησίας (μέ τρόπο πού θά μετατραπεῖ σέ κομματική ὀργάνωση) μέ τήν κρατική ἐξουσία. «Τό θέμα μας», ἔγραφε, «εὑρίσκεται ὄχι στήν ἀποχώρηση ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, ἀλλά στήν ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας».

Στίς 22 Μαρτίου τοῦ 1928 συλλαμβάνεται στό Γκλάζωφ καί καταδικάζεται σέ τρία χρόνια φυλακίσεως σέ στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Καθ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς παραμονῆς του στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῆς νήσου Σολόφκι ἐργάζεται ὡς λογιστής, λειτουργεῖ κρυφά καί χειροτονεῖ μέ ἄλλους ᾿Επισκόπους ᾿Αρχιερεῖς γιά τήν ᾿Εκκλησία.

Σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τοῦ στρατοπέδου ἀπαγορευόταν μακριά ἐνδυμασία καί ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἔπρεπε νά κουρευθοῦν. ῾Ο ᾿Επίσκοπος Βίκτωρ ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει σ᾿ αὐτή τή διάταξη. ῎Ετσι τόν ἔκλεισαν στήν ἀπομόνωση, διά τῆς βίας τόν ἐξύρισαν καί ἔκοψαν τά μαλλιά του τραυματίζοντάς τον στό πρόσωπο, καί ἐκόντυναν τά ἐνδύματά του.

Τό ἔτος 1931, μετά τήν ἀποφυλάκισή του, διαμένει στό χωριό Οὔστ-Τσίλμα τῆς βόρειας Ρωσίας. ῞Ομως σέ μερικούς μῆνες, τό 1932, συλλαμβάνεται πάλι καί ἐξορίζεται αὐτή τή φορά στήν Αὐτονομία τῶν Κόμι, στή Σιβηρία. ᾿Εδῶ, στό χωριό Νέριτσα, ἔζησε τρία χρόνια. ῾Ο ῞Αγιος ἐβοηθοῦσε τούς χωρικούς στίς δουλειές καί συζητοῦσε μαζί τους γιά τήν πίστη. Συχνά ἀπομακρυνόταν στό δάσος καί προσευχόταν.

᾿Αγωνιζόμενος γιά τήν ἀλήθεια ὁ ᾿Επίσκοπος Βίκτωρ ἐδέχθηκε ὅλα τά βάσανα μέ πνευματική χαρά καί ὑπομονή, μιμούμενος τούς Μάρτυρες τῆς πρώτης ᾿Εκκλησίας καί διατηρώντας μιά ἀξιοθαύμαστη πνευματική ἠρεμία καί εἰρήνη. ᾿Εκοιμήθηκε τό ἔτος 1934 ἀπό πνευμονία.

Στίς 18 ᾿Ιουνίου τοῦ ἔτους 1997 τά ἱερά λείψανά του εὑρέ-θηκαν ἄφθαρτα στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ Νέριτσα, παρ᾿ ὅλο πού ἔμειναν ἐνταφιασμένα σέ βαλτῶδες ἔδαφος περί τά ἑξήντα τρία χρόνια. Μεταφέρθηκαν στή Μόσχα καί στίς 2 Δεκεμβρίου τοῦ 1997 ἐπραγματοποιήθηκε ἐπίσημη μετακομιδή τους στό γυναικεῖο μοναστήρι τῆς πόλεως Βιάτκα.

†Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σεβαστιανοῦ, τοῦ Καραγκάντα.

῾Ο ῞Οσιος Σεβαστιανός τοῦ Καραγκάντα, κατά κόσμον Στέφανος Βασίλεβιτς Φομίν, ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1884 στήν ἐπαρχία ᾿Ορέλ τῆς Ρωσίας. Τό 1906 εἰσῆλθε στή μονή τῆς ῎Οπτινα καί ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Σεβαστιανός. Τό 1923 ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί τό 1927 πρεσβύτερος. Διακόνησε στήν περιοχή Καραγκάντα τοῦ Καζακστάν καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1966.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός,

ἐλέησον μᾶς. ᾿Αμήν.