ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Πρόλογος

Οι πηγές της πίστεως 1-12

Ο Χριστιανικός Θεός 13-21

Ο Χριστιανικός Θεός 22-28

Ανθρωπολογία 29-39

Ανθρωπολογία 40-55

Τριαδολογία 56-65

Χριστολογία 66-72

Χριστολογία 73-78

Η Θεοτόκος 79-83

Η Απολύτρωση 84-94

Εκκλησιολογία 95-101

Εκκλησιολογία 102-113

Η Θεία Χάρις 114-121

Η δικαίωση του ανθρώπου 122-132

Η πλήρωση του Ευαγγελικού Νόμου 133-138

Τα μέσα της χάριτος 139-147

Τα μέσα της χάριτος 148-157

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 158-168

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 169-172

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 173-191

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 192-201

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 202-206

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 207-213

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 214-217

Σημειώσεις

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Αρθρον πρώτον

Αρθρον δεύτερον

Αρθρον τρίτον

Αρθρον τέταρτον

Αρθρον πέμπτον

Αρθρον έκτον

Αρθρον έβδομον

Αρθρον όγδοον

Αρθρον ένατον

Αρθρον δέκατον

Αρθρον ενδέκατον

Αρθρον δωδέκατον

Παράρτημα

Εντολή πρώτη

Εντολή δευτέρα

Εντολή τρίτη

Εντολή τετάρτη

Εντολή πέμπτη

Εντολή έκτη

Εντολή εβδόμη

Εντολή ογδόη

Εντολή ενάτη

Εντολή δεκάτη

Υποσημειώσεις

1 - 25

26 - 50

51 - 75

76 - 100

101 - 150

151 - 200

201 - 250

251 - 300

301 - 350

351 - 400

401 - 450

451 - 491

ΑΡΘΡΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

«Κα ες να Κριον ᾿Ιησον Χριστν, τν Υἱόν το Θεο τν μονογεν, τν κ το Πατρς γεννηθντα πρ πντων τν αἰώνων. Φς κ φωτς, Θεν ληθινν κ Θεο ληθινο γεννηθντα ο ποιηθντα, μοοσιον τ Πατρ, δι᾿ ο τ πντα γνετο».

᾿Απ τ ρθρο ατ μχρι κα τ βδομο το Συμβλου τς Πστεως κτθεται στ βασικ της σημεα πστη τς ᾿Εκκλησας στ πρσωπο κα τ ργο το ᾿Ιησο Χριστο. Παρχεται στς γενικς της γραμμς Χριστολογα, πο ναμφισβτητα εναι τ σπουδαιτερο κεφλαιο τς ᾿Ορθδοξης Δογματικς. Κα τοτο γιατ Χριστς, πειρος Λγος το Πατρς νωμνος μ τ φση το πλσματς του, δν εναι μονχα τ ργανο δι το ποου Θες δημιοργησε τν κσμο, λλ κα εσηγητς τς πολυτρσεως το πεπτωκτος στν μαρταν νθρπου. Ας δομε κπως λεπτομερστερα τ πργματα.

Η πτση το νθρπου εχεν πιφρει –πως δη πεδηλσαμε– καθολικν χρεωση τς φσεως. Ο νθρωπος ποκομμνος π τς φυσικς ντολογικς ρζες του, κουβαλοσε μσα του τ νκρωση, τν πνευματικ θνατο. Εχασε τ χρη το Πλστη του, ποα κρατοσε κα μρφαινε τ ζω του. Εχε καταντσει σκοπος στν πλση, να παρξιακ μηδενικ χωρς νημα κα σκοπ. Η μαρτα, σν μι τερστια φωτι ζωνε στς καυτς φλγες της τ γνος, κατατργοντας νελητα τς φθαρμνες σρκες του. Μ τν προδο το χρνου, λεειντητα τς μαρτας προσελμβανε διαστσεις κρηκτικς101. Ο νθρωπος στναζε κτω π τν πεση τς πικρς κακοδαιμονας του. Τ γριεμνα πθη κα κακτητα τς ξεπεσμνης φσεως ργωναν νεμπδιστα κα μεττρεπαν σ καυτ κλαση τ ζω του. Μοιζοντας μ καρβι πο εχε χσει τν προσανατολισμ του, κλυδωνιζταν στν φρισμνη θλασσα το βου. Επαυσε ν λπζει στ σωτηρα του μ βση τς νδογενες δυνμεις τς φσεως κα τς στορας του. Ηταν «πεπραμνος» (πουλημνος) στν μαρτα102. Μ χοντας δ καννα λλο στριγμα, πονεμνη ψυχ του ναζητοσε τ θαμα· στρεφταν στν οραν, ζητντας π κε οκτο κα συμπθεια. Ζητοσε π τν Θε, τν ποο τσο λγιστα γκατλειψε, λση το θλιβερο δρματος τς πρξες του.

Ο Θες φυσικ δν φησε τ πλσμα του ρημο στν τραγικτητα τς ζως του. Δν πιμτρησε τ δικαιοσνη του στ βση το δικματος το πλσματος. Κτι ττοιο θ σμαινε τν ξαφνιση το τελευταου103. ᾿Απαντντας μ συμπνια στν πνοια τς ξεπεσμνης φσεως, φρντισε ν διατηρε, σο ταν δυνατ, ναμμνα τ ζπυρα τς φθαρμνης συνειδσεως το παραβτη, καλλιεργντας μσα της τν δα τς ληθινς μονοθεας κα παρχοντας τ νμο του σν ρυθμιστ τς ζως το λαο του, τν ποον ρισε σν θεματοφλακα το πνεματος τς ληθινς θρησκεας, σ᾿ να περιβλλον εδωλολατρικ πο μαστιζταν π τν θικ σψη κα τν γνωσα τς πλνης. Τ Πνεμα το Θεο, ν κα λλιπς, δολευε στν παλαι ποχ, τοιμζοντας μ τ Νμο κα τ προφητικ κρυγμα τς καρδις τν νθρπων γι ν δεχτον τν νω βοθεια, ταν θ φθανε κατλληλος πρς τοτο καιρς. Παρλληλα κα σπερματικς λγος104 δολευε στς ψυχς τν θνικν, φωτζοντας μυδρ τ δινοια το εδωλολατρικο κσμου γι τν ποδοχ το σωστικο μηνματος τς θεας ποκαλψεως.

Ολο ατ τ προπαρασκευαστικ ργο τς πρνοιας το Θεο κατληγε στ «πλρωμα το χρνου»105, δηλαδ τν κατλληλο καιρ πο πρχε στ πειρσοφο σχδιο τς θεας βουλς γι τ σωτηρα τν νθρπων. Ο χρνος δ ατς φθασε, ταν τ ὓ῏ἣὰὃ῟ἣ Ιἣἆὸἶἂ῟ἣ δσποζε π το ττε κσμου μ ατοκρτορα τν ᾿Οκταβιαν Αγουστο, κα τν Παλαιστνη ποτελ στν ξουσα του. Περιττ ν σημεισουμε, τι Ρωμαϊκ ατοκρατορα μ τ συμπαγ πειθαρχα κα τν τξη της, μ τ νοποιητικ ργο της κα τ διευκλυνση τς πληθυσμιακς κα πνευματικς πικοινωνας τν λαν κα μ πκεντρο τ συγκρητιστικ νλυση θρησκειολογικν κα λλων πολιτιστικν ρευμτων τς ποχς, μρφωσε τν τοιμη κενη πνευματικ κοτη στν ποαν μελλαν ν ρεσουν κρυστλλινα τ νματα τς νας χριστιανικς πστεως.

Ο Λγος το Θεο γινεν νθρωπος, ταν τ ατημα τς λυτρσεως κατστη καθολικ στς συνειδσεις τν νθρπων, τροφοδοτομενο π τν γενικ κατπτωση τν θν το λληνορωμαϊκο κσμου, τς αματοχυσες κα τος δελφικος σπαραγμος κα τν βεβαιτητα γενικ τς ζως σ᾿ να κσμο παραδομνο στν θικ διαφθορ, τ θηριωδα κα τν πνευματικ θνατο!

Ο ᾿Ιησος Χριστς γεννθηκε στν ᾿Ιουδαα. Φνηκε π τς γς κα συναναστρφηκε μ τος νθρπους. Ηταν νθρωπος, πως τν θλησε Δημιουργς. ᾿Επλησασε τν νθρωπον ατς, μι κα κενος ξεμκρυνεν π τν Θε κα παυσε ν εχε τ δυναττητα ν γυρσει κα πλι κοντ του. Πρε στ χρια του τ χαμνη πθεση το ᾿Αδμ κα συνχισε τ ργο του κε πο κενος τ δικοψε. Πρε τ χαλασμνη φση το προπτορα κα τ διρθωσε. Τς φαρεσε τ δηλητρια κα τς βρωμις τς παρακος. Τν δγησε στν παλαι της εκλεια, λμπρυνε τος θεοειδες χαρακτρες της κα ποκατστησε τ θεα εκνα στν πρωτογεν της εγνεια. Οδγησε τν νθρωπο στν ληθιν προορισμ του, στ θωση τς φσες του. Εγινεν νθρωπος, γι ν κνει τν νθρωπο θε106. Ο Χριστς δειξε ποις εναι ληθινς νθρωπος, τ πλσμα τ θεοειδς κα θεμορφο, πως τ θλησε Πλστης του. Παρλληλα, μ τ σωτριο ργο του κανε τν νθρωπο κα πλι παιδ το Θεο γαπητ. Πλρωσε ατς τ χρος το παραβτη, ξφλησε τ συναλλαγματικ το θαντου πο συρεν Εα ες βρος τν νθρπων στν κπο τς παρακος. ᾿Εξιλωσε τν Πατρα γι τν παρβαση λοκλρου το γνους. Μ τ πανσπιλο αμα του πλυνε τν κσμον π τ ασχος τς ποστασας, νοιξε τν οραν γι ν μπε μσα σ᾿ ατν τ πλσμα τ ξαγορασμνο π τ φθορ κα τ θνατο, τ λυτρωμνο π τ δυναστεα το χθρο. Ως μεστης Θεο κα νθρπων «νωσε τ τ πρν διεσττα»107, κλυψε τν βυσσο πο διεχριζε Θε κα νθρωπο κα γκρμισε τ μεστοιχο108 τς χθρας πο χριζε τν Πλστην π τ πλσματ του.

Ο Χριστς πρξεν ν περεργο κα λλκοτο. ᾿Εξωτερικ μν φαινταν σν νας τν πολλν νθρπων. Τ πργμα μως δν ταν τσι. Τ φαινμενον πατοσε. Γιατ σωτερικ ταν κα κτι λλο. Ηταν κα Θες. Ο Χριστς δν εχε μσα του πλς τ θεα δναμη πως τν εχαν κα ο λλοι θεοφροι νθρωποι, λλ᾿ εχε τ θετητα κα τν πσταση το Λγου βαθι νωμνες μ τν νθρωπτητ του. Ηταν νσαρκος Θες κα χι θεοφρος νθρωπος. Ηταν Θενθρωπος! Τ μυστριο το Χριστο εναι φοβερ συντριπτικ γι τν ντοχ τς φυσικς το νθρπου δινοιας. ᾿Αλθεια, πς εναι δυνατν σ να γ, νιαο κα δισπαστο, ν πρχουν συγχρνως δο πλρεις κα τλειες φσεις, χωρς ντητα το προσπου ν βλπτει τ διπλτητα τν φσεων, κα τανπαλιν, διπλτητα τν φσεων ν μν καταστρφει τν ντητα το προσπου; Τ μυστριο το Χριστο εναι τ κατ᾿ ξοχν μυστριο, νλογο μ κενο τς γας Τριδος, που –κατ᾿ ντστροφο λγο– τριαδικτητα τν ποστσεων δν καταλει τν ντητα τς θεας φσεως. Μυστριο, μπροστ στν πειρα το ποου καταθτει τ πλα φυσικς λγος κα κθε κτιστ καταληπτικ δυναττητα. Δν εναι, λοιπν, παρδοξον τι γρω π τ ανιγματικ πρσωπο το Κυρου δθηκαν π τν ρχ τσοι γνες, διεξχθησαν τσες συζητσεις κα γιναν τσες ριδες, μ σκοπ ν διαφωτσουν στω κα μι περιοχ το πυκνο μυστηρου, τ ποον σφυκτικ τ περιβλλει. Κατ τν προφητικ ρση το Συμεν, Χριστς «κεται ες πτσιν κα νστασιν πολλν»109. Ετσι τ μυαλ τν αρετικν, πο προσπαθον μ τς φυσικς τους δυνμεις ν κατανοσουν τ νερμνευτο κα κατανητο, κατακαει φωτι το Θεο, στερντας τους τ δυναττητα τς σωτηρας· ν τν εσεβ δινοια τν πιστν πο μ πλτητα φρεται στ φτερ τς πστεως, πυρπολε τ μακριο φς το Χριστο κα τν δηγε σ συχα κα νπαυση στν ϋλη δξα τς γας Τριδος. Τ μυστριο το Χριστο εναι πραγματικ ζωοποιν.

προηγούμενη  επόμενη

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.