ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


Ποιος ασκεί το έργο της ιεραποστολής;

Η Ιεραποστολή των μη ιεραποστόλων

Ένας μονόδρομος καταργείται

Η Εκκλησία προσεύχεται για την Ιεραποστολή

ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ
Αλ. Καρυότογλου

«Οι αρχιερείς και οι Φαρισαιοι συγκάλεσαν συνέδριο και έλεγαν. Τι θα κάνουμε; Αυτός ο άνθρωπος πραγματοποιεί πολλά θαύματα. Εάν τον αφήσουμε έτσι, όλοι θα πιστέψουν σ’ αυτόν... Ένας από αυτούς, ο Καϊάφας... τους είπε: Σεις δεν ξέρετε τίποτε και δεν σκέφθεσθε ότι μας συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος για το λαό και να μην χαθεί ολόκληρο το έθνος. Αυτό δεν το είπε μόνος του, αλλά σαν αρχιερεύς για τη χρονιά εκείνη προφήτευσε ότι ο Ιησούς θα πέθαινε για το έθνος. Και όχι μόνο για το έθνος, αλλά και για να συνενωθούν σε ένα τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού».(Ιωάν. ια΄ 47-52)

Ίσως αγνοούσε τελείως ο Καϊάφας, ο αρχιερέας των Εβραίων, ότι αυτό που συνέφερε το έθνος του, να πεθάνει δηλαδή ο Ιησούς, ήταν πραγματικά όχι μόνο για το λαό του σωτήριο, αλλά για κάθε άνθρωπο της γης. Δεν ήθελε να χαθεί ο λαός του (και ποιος τάχα θα το ‘θελε;). Έπρεπε να πεθάνει «ένας άνθρωπος για το λαό και να μη χαθεί ολόκληρο το έθνος».

Κι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, πρώην απλοϊκός ψαράς και ύστερα ένθεος στοχαστής της αγάπης του Θεού για την οικουμένη, προσθέτει: «και όχι μόνο για το έθνος, αλλά για να συνενωθούν σε ένα τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού».

Είναι φανερό ότι ο Ιωάννης-από τους πρώτους μαθητές του Χριστού είχε συλλάβει τον οικουμενικό χαρακτήρα της χριστιανικής αλήθειας. Αυτό ακριβώς αποκαλύπτει με το μικρό του σχόλιο στο λόγο του αρχιερέα. Το φράγμα του εθνισμού των ιουδαίων αρχίζει να συντρίβεται. 

«Μόνο για το έθνος»

Να ένας πραγματικός «μονόδρομος». Το συμφέρον του έθνους. Αυτό σκέφτονταν επί αιώνες οι Εβραίοι. Κι ήταν αυτό ως ένα σημείο καλό. Γιατί μέσα απ’ τη δύναμη που έκρυβε η προσκόλληση τους στην έννοια του έθνους αναδεικνυόταν και διαφυλασσόταν ο Λόγος του Θεού ακέραιος και ανόθευτος. Όσο ο μονόδρομος δεν ήταν πάθος, ακουγόταν κρυστάλλινη η φωνή των προφητών: «Τάδε λέγει Κύριος» στο λαό τον αγαπημένο του Γιαχβέ. Ήρθε όμως η στιγμή όπου όλοι μαζί, ηγέτες και λαός βάδιζαν το δρόμο της μονολιθικότητας, της αυτοϊκανοποιήσεως, της επάρσεως γι’ αυτό που κατείχαν. Κι ήταν αυτό σχεδόν ένα ταμπού, ένας ζωντανός Θεός πολλών ρομπότ, που βασικό χαρακτηριστικό τους ήταν ο ατομισμός και το κομμάτιασμα της ζωής τους. Και τα κομμάτια αυτά χάνονταν μέσα σε κανόνες ευσέβειας και νομικών διατάξεων.

Είχαν κάτι απ’ αυτό που έχουν πολλοί άνθρωποι και σήμερα κλεισμένοι μέσα στο μονόδρομο της ιδεολογίας τους, του κόμματος τους, του συλλόγου τους, της οργανώσεως τους, της θρησκείας τους ακόμα. Άτομα κομματιασμένα, μέλη ενός συνόλου, καθώς λένε, στο όποιο εργάζονται νομίζοντας ότι προσφέρουν σ’ αυτό. Και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αυξάνουν το ατομικό τους (πνευματικό η υλικό) εισόδημα, κάνοντας επενδύσεις σε κουλτούρα, μπίζνες, αναγνώριση, ευσέβεια, τίτλους και αξιώματα.

Δουλεύουν, λέει, για την κοινωνία κι οδηγούνται μέσα από το μονόδρομο αυτόν, που διάλεξαν ή που τους διάλεξαν άλλοι, στο θάνατο. Είναι όμως ένας θάνατος τέλεια ατομικός. Καθόλου για το έθνος. Γιατί για να πεθάνεις για το έθνος, πρέπει να πεθάνεις για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους της γης, έτσι όπως έκαμε ο Χριστός. Να πεθάνεις για το έθνος δεν αποτελεί πράξη ηρωισμού, αλλά πράξη αγιότητας. Η Εκκλησία δεν γνωρίζει ήρωες παρά μόνο αγίους, αφού άγιος είναι ο Αρχηγός της πίστεως 

Ιεραποστολή: «Και όχι μόνο για το έθνος»

Έτσι σπάει ο μονόδρομος. Αυτό που συμβαίνει μέσα στον κόσμο, ανάμεσα στα έθνη, δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Κι αυτό, επειδή απ’ τη φύση της η Εκκλησία μας πατάει γερά πάνω σε τέτοιες βάσεις, ώστε να της είναι αδύνατο να υποστηρίξει την αρχή του μονόδρομου, της μονομέρειας και σε τελευταία ανάλυση του κλεισίματος μέσα στην αυτοτέλεια της. Οι βάσεις αυτές είναι:

α) Η Εκκλησία ασκώντας ιεραποστολικό έργο θέλει να δημιουργήσει πρόσωπα κι όχι οπαδούς. Οι οπαδοί είναι αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Ζητούν σ’ οποιαδήποτε μορφή θρησκείας, συλλόγου, ιδεολογίας κ.λ.π. να βρουν ένα αποκούμπι. Αντίθετα τα πρόσωπα που συγκροτούν την Εκκλησία ασκούνται να ελευθερώσουν την ύπαρξη τους ολόκληρη «εν Χριστώ» με τη μετάνοια. Τούτο αποτελεί προσπάθεια κοπιώδη να διασώσουν τη φύση τους, και κατ’ επέκταση, τη φύση όλου του κόσμου, και να την εξαγιάσουν. Ο λόγος του Κυρίου «ο πιστεύσας και βαπτισθείς, σωθήσεται», αποτελεί τη συμπύκνωση βιωμάτων που θα μπορούσαμε να εκφράσουμε αναλυτικά με τις λέξεις άσκηση, αγώνας, πάλη, μετάνοια, θυσία, αγάπη, αυτογνωσία, σήκωμα στους ώμους πολλών δυσάρεστων καταστάσεων, που όμως σμιλεύουν όχι χαρακτήρες, αλλά αγίους. Το θεανθρώπινο στοιχείο μέσα μας, χάρισμα του Θεού στον άνθρωπο, απ’ τη στιγμή που φανερώνεται, προδίδει τη διάσωση της φύσεως μας.

β) Η Εκκλησία απ’ τη φύση της συνενώνει τους ανθρώπους της γης σε μια παγκόσμια κοινότητα, ανεξάρτητα από φύλο, εθνότητα, ηλικία, τάξη κοινωνική κ.λ.π. Με τον τρόπο αυτό δεν εκφράζεται στους ανθρώπους ούτε με εθνικιστικές ή σοβινιστικές τάσεις, ούτε με τη γλώσσα διαφόρων τάξεων ή επιστημών. Ζητάει να συνενώσει τους ανθρώπους να νιώθουν μια ψυχή, μια καρδιά, με κοινούς στόχους. Έχει τη δική της γλώσσα, γλώσσα εκκλησιαστική, όπου υποχωρεί το εγώ, κυριαρχεί το «εμείς οι δούλοι του Θεού». Βασικά της εργαλεία είναι η μετάνοια όχι μόνο σαν απλή αυτογνωσία, αλλά σαν τρόπος ζωής που οδηγεί στην ωριμότητα και την ελευθερία, η ειρήνη σαν κατάσταση εσωτερικής άμυνας, η αγάπη σαν θέση και δυναμική παρουσία στον κόσμο, η απλότητα σαν γενική εικόνα κάθε πιστού, μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

γ) Τελικά η Εκκλησία βασίζεται και καταλήγει στον Τριαδικό Θεό δια μέσου της διδασκαλίας του Χριστού. Στόχος της ιεραποστολής είναι να σχηματίσει εκκλησιαστικές κοινωνίες όχι σαν «πολιτείες του Θεού», αλλά σαν πολιτείες ελεύθερων προσώπων που η κοινωνικότητα τους δεν θα σταματάει στην ανταλλαγή και απόλαυση των «αγαθών του πολιτισμού», «της ποιότητας ζωής», αλλά θα είναι αντανάκλαση της κοινωνικότητας των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος. 

Η περίπτωση επιλογής της ιεραποστολής

Σε μια τέτοια περίπτωση η Εκκλησία μας έχει να κάμει συγκεκριμένες προτάσεις.

Αρχικά πρέπει να πούμε πώς η ιεραποστολική δουλειά που περιμένει συνεργάτες απεριόριστου αριθμού, με νεανικό ενθουσιασμό πάντα, μπορεί να εντοπισθεί σ’ οποιοδήποτε μέρος της γης. Απ’ την πατρίδα μας μέχρι τον τρίτο κόσμο, απ’ τις χώρες όπου ήδη έχουν μια ορθόδοξη χριστιανική παράδοση ως τις μάκρυνες χώρες της Ασίας, π.χ. την Κορέα, την Ιαπωνία, της Αφρικανικής Ηπείρου, π.χ. την Κένυα, την Ουγκάντα, τη Νιγηρία, το Ζαΐρ κ.ά.

Οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, πεινούν και διψούν, παντού στη γη. Πεινούν και διψούν από πνευματικό και υλικό νερό και ψωμί. Δεν ζητούν συμπόνοια, αλλά «φιλανθρωπία», δηλαδή αγάπη για τον άνθρωπο. Αυτή που λείπει κι από μας. Η διαφορά μας είναι ότι εμείς έχουμε, ίσως έτσι το ‘φερε η ιστορία, θησαυρό την Εκκλησία μας και δεν έχουμε δικαίωμα στο όνομα των ελλείψεων μας, τραγικών ως ένα σημείο, να τον περιφέρουμε σε ένα μονόδρομο.

Χρειάζονται δύο εφόδια:

α) Άνοιγμα προσωπικό ή εσωτερική ελευθερία «τη ελευθερία η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε» (Γαλ. ε΄ 1).

β) Άνοιγμα στον κόσμο με ένα τρόπο, που να φανερώνει ένα ήθος εκκλησιαστικό.

Χρειάζεται ένας στόχος: Να φανερωθεί η αλήθεια του Θεού στον κόσμο όλο, μακρυά από πιθανή σύνδεση της με ιδεολογίες, ευσεβισμούς, αφελείς δεισιδαιμονικές αντιλήψεις ή μια ξερή επιστημονικοφάνεια.

Μετά απ’ όλα αυτά απομένει να αναρωτηθούμε τι θα προτιμούσαμε: το μονόδρομο ή το άνοιγμα που εγγυάται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την ιεραποστολική δουλειά; Ο μονόδρομος, το γνωρίζουμε όλοι, εκφράζει αντιλήψεις που επιβάλλουν οι καλοθελητές της σύγχρονης ζωής που, παρασκηνιακά τις πιο πολλές φορές, καθορίζουν τις τύχες μικρών παιδιών, μαθητών και μεγάλων ανθρώπων. Κι είναι η εύκολη εκδοχή της ζωής.

Η ιεραποστολική δουλειά που καθημερινά οικοδομεί η Εκκλησία μας μέσα από ένα πλήθος αντιξοότητες είναι υπόθεση αλήθειας, που, στις μέρες μας τουλάχιστον, δείχνει να αποτελεί την ελπίδα της Εκκλησίας. Είναι γιατί αποτελεί μια απ’ τις μοναδικές περιπτώσεις όπου απαιτείται η υπέρβαση του εαυτού μας «για να συνενωθούν σε ένα τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού».

Γι’ αυτό είναι απίθανα δύσκολη. Είναι πραγματικά έτσι, γιατί είναι μια υπόθεση ελευθερίας κι όχι μονόδρομου.

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.