Ἐκεῖνοι οἱ ἱερεῖς τῶν χωρίων.....
(Άνώνυμο Συναξάρι, ὡστόσο ἀληθινό)
Tό χωριό ἦταν μικρό, μέ λίγες ψυχές βασανισμένες κάι χτυπημένες ἀπό τήν ἀνέχεια καί τούς σεισμούς. Μικροκαμωμένα ἦταν καί τά σπίτια, μέ λιγοστές ἀνέσεις, στενές κάμαρες κι ἀβάσταχτο πόνο πού φώλιαζε, ἐκτός ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, καί στίς γωνιές τους, μαζί μέ τούς ἴσκιους καί τίς θαμπές τίς εἰκόνες, τίς σταλμένες ἀπ᾿ τό χτές συντροφευμένες, μέ τίς ἄύλες τίς Μορφές τῶν Προγόνων.
Ἐκεῖ ἐφημέρυε σέ χρόνια δύσκολα, καχεκτικά, φορτωμένα θλίψη καί μαράζι, ἔνας ἀπλοϊκός παπᾶς, ἔντιμος καί εὐλαβής. Ὄχι, δέν εἶχε τήν καπατσωσύνη τοῦ παπα-Θανάση, πού μνημονεύει ὁ μακαριστός Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, στό βιβλίο του "Ὁ ἰερεύς τοῦ χωριοῦ", οὔτε καί τήν εὐστροφία του. Εἶχε ὄμως τό προνόμιο νά κλαίει ὅταν διάβαζε τά Εὐαγγέλιατῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί νά συγκινεῖται, πάλι μέχρι δακρύων, ὅταν ἔβλεπε μικρό παιδί, ἄρρωστο καί φυσικά νεκρό. Τό ὄνομά του; Αὐτό δέν ἔχει σημασία. Γιατί δέν εἶναι ὄνομα μέ μεγαλεπήβολο ἔργο καί περγαμηνές.... Τό μόνο βέβαιο εἶναι πώς βρίσκεται "ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου ...διά τήν μαρτυρίαν"(Ἀποκ. 6,9), τήν ὁποία ἔδωσε. Κι αὐτό ταλικά εἶναι πού ἔχει καί τή σημασία του...
Πολλοί ἦσαν ἐκεῖνοι πού τόν περιγέλασαν, τόν καταφρόνησαν, τόν ὑποτίμησαν. Κι ἐκεῖνος μάζευε τούς καϋμούς, τά φαρμάκια, τίς ὑποχρεώσεις, τίς φόρτωνε πάνω στό μικρό κι ἄκακο γαϊδουράκι του, πού τόν συνόδευε μέ τίς ὅποιες καιρικές συνθῆκες στά ἱερά τικά του καθήκοντα, καί κινοῦσε σιωπηλός, γιά τό ἄλλο τό χωριό πού ἔμενε. ( Κι ἐκεῖ μήπως λίγοι καϋμοί τόν περίμεναν; Τά κορίτσια μεγάλωναν κι ἔπερεπε ν᾿ άποκαταστηθοῦν· ὁ ἕνας γιός σπούδαζε, ὁ ἄλλος τήν ξενιτιά, τά ἐγγόνια περίμεναν κι αὐτά.....)
Λειτουργοῦσε ἄψογα. Μέ προσεχτικές καί συμμαζεμένες κινήσεις, καλή καί ἥρεμη ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν. Ὅπως ἐπίσης καί ἔψαλλε θαυμάσια. Ἀλησμόνητα θά μείνουν ἐκεῖνα τά Δοξαστικά τῶν Αἴνων, ὅπως ἐπίσης καί τό γνωστό σέ ὄλους Τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Κρατοῦσε δέ τό ὕφος τό εὐκατάνυκτο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου εἶχε μάθει τή Βυζαντινή Μουσική.
Ὅταν πήγαινε ἐπισκέψεις σέ σπίτια, κυρίως γνωστῶν του ἐνοριτῶν, γιά κέρασμα προτιμοῦσε λίγο καλό μαῦρο κρασί-ὁ τόπος εἶχε ἄφθονα τότε καί καλά κρασιά-κι ἕνα κομμάτι ζυμωτό ψωμί. Βουτοῦσε τό ψωμί στό κρασί καί στυλωνόταν. Τό καλοκαίρι πάλι τοῦ ἄρεσε τό φρέσκο, κρύο νερό ἀπό τή βρύση μέ τό γλυκό τό βύσινο. Οἱ δικοί του τό ξέρανε καί πάσχιζαν νά τόν εὐχαριστήσουν. Αὐτά δέ πού γράφω δέν εἶναι λόγια φαντασίας, ἀλλά γεγονότα πού ἔζησα κοντά του. Θυμᾶμαι δέ ἀκόμα τό δροσερό τό κέρασμα τῆς θειᾶς τῆς Ἄννας ἀπολείτουργα, ἀνήμερα τῆς Παναγίας πού γιόρταζε ὁ γιός της, μέ κείνο ό θεσπέσιο βύσινο καί τό κρύο νερό ἀπό στάμνα φρεσκογεμισμένη ἀπό τήν πηγή. Ὅπως καί τή γιαγιά μου πού μόλις ἐρχόταν ὁ παπᾶς στό σπίτι ἀμσως τοῦ ἑτοίμαζε σέ καλό ποτηράκι τό κέρασμα καί μέσα σέ πιατάκι πρόσθετε μιά καλή "κόρα"ψωμιού. Κι ἐκεῖνος εὐχόταν καί εὐλογοῦσε.....
Στό ἱερό Βῆμα κάθε Κυριακή καί γιορτή, ἰδιάτερα δέ τή Μεγάλη Ἑβδομάδα μαζευόμασαταν πολλά παιδιά, γιά νά βοηθήσουμε, ὅμως κάποιοι ἀπό μᾶς καί γιά νά πειράξουν τόν παπᾶ. Κι ἐκεῖνος σπάνια μᾶς μάλωνε, γιατί ή ψυχή του ἦταν βαθειά πονεμένη ἀπό τά βάσανα καί τούς καϋμούς. Γιατί μόνον Ἐκεῖνος πού διακονοῦσε γνωριζε τό σταυρό πού ἔφερε ὁ Γέροντας. Μέ βαθύ πόνο μέσα του καί πολλές φορές μέσα σέ κλίμα μοναξιᾶς, παιαδεμοῦ, γιατί δούλευε καί στά χτήματά του, ἀλά καί ἐμπαιγμοῦ ἀπό κάποιους πού νοιώθανε πιό βολικά νά ὑποτιμοῦν τόν ἄλλο. Ἔστω κι ἄν αὐτός ἦταν ὁ παπᾶς τους.....
Ὑπάρχουν πολλά τεκμήρια ἀπό τόν πολύχρόνιο, ὄντως, βίο του. Ὅμως έδῶ θ᾿ ἀρκεστῶ νά καταθέσω κάποιες γραμμές ἀπό μιά ἐπιστολή πού ἔστειλε στόν σπουδσατή καί ὑποψήφιο κληρικό γιό του. Ἐπιστολή γραμμένη ἐδῶ καί ἑξῆντα περίπου χρόνια, μέ πατρική ἀντίληψη, σοβαρότητα, γνήσιο ἱερατικό ἦθος καί συμβουλευτικό χαρακτῆρα.
Παραθέτω ἕνα τμῆμα της "εἰς τιμήν καί μνήμην...", ὅπως εἶναι στό πρωτότυπο.
"... Εἴμεθα πολύ εὐχαριστημένοι πού ἔχεις ἀδελφικήν φιλίαν κάι ἀγάπην μέ τούς συμμαθητάς σου καί ὅτι ἀλληλοβοηθεῖσθε...καθότι θεῖος προορισμός ὅν ἐπιθυμεῖτε τοιούτως ἐπιβάλλεται ὑμῖν, ἵνα ἐκπληρῆτε ὡς μέλλοντες λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Οἱ κληρικοί ὠφείλουσι είς τήν κοινωνίαν νέ εἶνε τό φῶς, "ἵνα βλέπωσι οἱ ἄνθρωποι τά καλά αὐτῶν ἔργα καί δοξάζωσιν τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν τῷ ἱερῷ Εὐαγγελίῳ λέγει "οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὄπως ἴδωσι τά καλά ἔργα καό δοξαζωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς".
Τό θεῖον ἀξίωμα τοῦ ἱερέως εἶνε ἀσυγκρίτως ὑψηλόν καί ἱερόν ἀπό τά ἄλλα κοσμικά ἐπαγγέλματα. Μετάδος τάς εὐχάς μου εἰς τούς εὐεργέτας ἱεροδιδασκάλους σου...."
Ποιός ξέρει, ἴσως ἐμεῖς οἱ νεώτεροι καί πιό καταρτισμένοι, πού ξέρουμε νά χειριζόμαστε καλυτερα τό λόγο, νά θηρεύουμε μέ προσοχή τίς λέξεις (μήν άστοχώντας, ὡστόσο, πίσω ἀπ᾿ αὐτές νά κρύβουμε τίς ρομφαῖες τῆς ἐμπάθειας ἤ τῆς κενοδοξίας) νά διδαχτοῦμε ἀπό τόν ὀλιγογράμματο αὐτόν παπᾶ εἰλικρίνεια, γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα κάι προπάντων ἁπλότητα.
Κων. Ν. Καλλιανός, πρωτοπρεσβύτερος |
