ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

πίσω


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Πρόλογος

Οι πηγές της πίστεως 1-12

Ο Χριστιανικός Θεός 13-21

Ο Χριστιανικός Θεός 22-28

Ανθρωπολογία 29-39

Ανθρωπολογία 40-55

Τριαδολογία 56-65

Χριστολογία 66-72

Χριστολογία 73-78

Η Θεοτόκος 79-83

Η Απολύτρωση 84-94

Εκκλησιολογία 95-101

Εκκλησιολογία 102-113

Η Θεία Χάρις 114-121

Η δικαίωση του ανθρώπου 122-132

Η πλήρωση του Ευαγγελικού Νόμου 133-138

Τα μέσα της χάριτος 139-147

Τα μέσα της χάριτος 148-157

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 158-168

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 169-172

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 173-191

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 192-201

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 202-206

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 207-213

Τα επτά Μυστήρια ειδικά 214-217

Σημειώσεις

ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Αρθρον πρώτον

Αρθρον δεύτερον

Αρθρον τρίτον

Αρθρον τέταρτον

Αρθρον πέμπτον

Αρθρον έκτον

Αρθρον έβδομον

Αρθρον όγδοον

Αρθρον ένατον

Αρθρον δέκατον

Αρθρον ενδέκατον

Αρθρον δωδέκατον

Παράρτημα

Εντολή πρώτη

Εντολή δευτέρα

Εντολή τρίτη

Εντολή τετάρτη

Εντολή πέμπτη

Εντολή έκτη

Εντολή εβδόμη

Εντολή ογδόη

Εντολή ενάτη

Εντολή δεκάτη

Υποσημειώσεις

1 - 25

26 - 50

51 - 75

76 - 100

101 - 150

151 - 200

201 - 250

251 - 300

301 - 350

351 - 400

401 - 450

451 - 491

201. «...οδ δι᾿ αματος τργων κα μσχων, δι δ το δου αματος, εσλθεν φπαξ ες τ για, αωναν λτρωσιν ερμενος» (Εβρ. 9,11. 12).

202. «Ος τς μαρτας μν ννεγκεν ν τ σματι ατο π τ ξλον, να τας μαρταις πογενμενοι τ δικαιοσν ζσωμεν· ο τ μλωπι ατο ἰάθητε» (1 Πτρ. 2,24).

203. «Ωσπερ Υἱός το νθρπου οκ λθε διακονηθναι, λλ διακονσαι κα δοναι τν ψυχν ατο λτρον ντ πολλν» (Ματθ. 20,28).

204. Στν ρχαα ᾿Εκκλησα διατυπθηκε περ δικαιωμτων το Σαταν θεωρα (᾿Ωριγνης, Γρηγριος Νσσης). Κατ τ θεωρα ατ, διβολος εχε δικαιματα στς ψυχς τν νθρπων, ο ποες στ ζω τους κολοθησαν τ θλημα κα τς εσηγσεις του. Ο Θες καμε μ ατν μι συναλλαγ· ν κρατσει αχμλωτη τν ψυχ το ᾿Ιησο, π τς ποας μως καννα πολτως δικαωμα δν εχε (ταν τελεως ναμρτητη) κα ς ντλλαγμα ν λευθερσει λες τς λλες ψυχς, τς ποες κρατοσε δσμιες στ σκοτειν του πικρτεια. Ο διβολος δχτηκε τ συμφωνα, βλποντας στ ψυχ το Χριστο, τν ποα θανσιμα μισοσε, πολ μεγλο κα σπνιο ντλλαγμα. Παραπλανθηκε μως π τν Θε, ποος δν το φανρωσε λες τς πτυχς τς συμφωνας, δηλαδ τ μυστριο τς φσεως το Χριστο. Ετσι, πως τ λαμαργο ψρι πο ρμ γι ν τσιμπσει τ δλωμα συλλαμβνεται, χωρς ν τ ξρει, π τ γκστρι πο εναι κρυμμνο κτω π ατ, τσι κα Σατανς, ρμντας ν καταπιε τ ψυχ το Θεανθρπου, χωρς ν χει ασθηση το πργματος, πιστηκε π τ γκιστρο τς θετητος, πο ταν κρυμμνο κτω π τ θεοχρητη ψυχ του, φνοντας λεθερες λες τς ψυχς τν νθρπων πο παρνομα κατακρατοσε. Η θεωρα ατ δν πικρτησε στ σωτηριολογα τς ρχαας ᾿Εκκλησας, ν κα χνη ατς ξακολουθον ν πρχουν στ λειτουργικ βιβλα τς ᾿Εκκλησας μας. Κριο πιχερημα ναντον της εναι τ στοιχεο το δλου. Ο Θες δν πιτρπεται ν δολιευτε οτε κα ατν κμη τ διβολο, σχετα ν ατς δολιετηκε πρτος τν νθρωπο (Βλ. ᾿Α. Θεοδρου, Η περ δικαιωμτων το Σαταν θεωρα ν τ σωτηριολογίᾳ τς ρχαας ᾿Ανατολικς ᾿Εκκλησας. ᾿Αθναι, 1957).

205. Κολ. 2,15.

206. Κολ. 2,14.

207. ᾿Εφ. 2,16· «ποκτενας τν χθραν ν ατ».

208. «῎ῌδει γρ τι δι φθνον παρδωκαν ατν» (Ματθ. 27,18. Μρκ. 15,10).

209. «Οδν ερσκω ατιον ν τ νθρπ τοτ» (Λουκ. 23,4).

210. Ματθ. 27,19.

211. «᾿Εν τοτον πολσς, οκ ε φλος το κασαρος» (᾿Ιω. 19,12).

212. Ματθ. 27,24.

213. ᾿Ιω. 17,12.

214. Ματθ. 26,5· «κα πελθν πγξατο».

215. Πολλο χριστιανο προβληματζονται, διερωτμενοι ν στν πραγματικτητα ᾿Ιοδας ταν προσωπικ πεθυνος δι τν προδοσα, φο σ᾿ ατ τν εχε τξει Θες. Ο συλλογισμς δν εναι σωστς. Ο Θες δν ταξε τν ᾿Ιοδα ν γνει προδτης. Αν συνβαινε ατ, προδτης θ ταν διος Θες πο χρησιμοποησε να τυφλ κα βουλο ργανο δι τν προδοσα. ᾿Αντθετα, τν ταξε ν γνει μαθητς. Τν κλεσε στιμα κα «π σοις ροις» μ τος λλους μαθητς στ χορ τν ᾿Αποστλων. Ατς μως μ τ θλησ του λλα πραξε. Ατ κριβς προεδεν Θες. Προεδε τν λεθερη προδοσα το μαθητ, τν ποαν κατγραψε κα προφητεα. Η φιλαργυρα, χαριστα κα φονικτητα δν σαν καταστσεις πο φτευσεν Θες μσα στ ψυχ το προδτη, λλ λεθερα κδηλματα τς σκοτισμνης του φσεως. ᾿Απ᾿ ατ γεννθηκε προδοσα κα γι᾿ ατν πρξε πλυτα πεθυνος προδτης. Δι τ δρμα του καμι σχση πευθυντητος δν εχεν Θες. Η ποια χρονικ συγκυρα δν μνηστεει τς λεθερες νργειες τν νθρπων. Η συγκυρα εναι τ πλασιο τς νθρπινης νργειας· δν εναι καθοριστικ ατα της. Καθοριστικ ατα εναι συνεδηση κα ποια ποιτητα τς νθρωπνης προσωπικτητος, τ θος τς ψυχς, λγος. Γι λ᾿ ατ θ δσει λγον νθρωπος στν Θε, λγο προσωπικς εθνης, κα χι γι τ χρονικ στιγμ το βου του. Καμι τεραρχικτητα, καννας πλυτος προορισμς δν πρχουν στν πειρσοφη πρνοια το Θεο. Τ ντθετο θ᾿ ποτελοσε βρη γι τν πνσοφο κα γαθδωρο Πλστη!

216. Ο Γνωστικο ( Μαρκων), θεωροντες δυαρχικ τν λην ς κακν, προσπαθοσαν ν᾿ ποσυνδσουν π τν Χριστν ,τι λικ κα ασθητ φοροσε στ φση του. Ετσι δδασκαν τι δν γεννθηκε φυσιολογικ π τ Μαρα, λλ᾿ μφανστηκε ξαφνικ νλικος π τς γς, κατ τ 15ο τος τς βασιλεας το Τιβερου. Επομνως δν γεννθηκε πραγματικ οτε πρασε π τ στδια τς φυσικς αξσεως κα νηλικισεως. Δν λαβε ληθιν φση π τ Μαρα, λλ πρασε π᾿ ατν, πως τ νερ περν π τ σωλνα (Βλ. ᾿Α. Θεοδρου, Ιστ. Δογμτων, Α/1. ᾿Εν ᾿Αθναις 1963, σ. 370 ξ.).

217. Λουκ. 10,30.

218. Μρκ. 15,46.

219. Τν τριμερη ταφ το Κυρου στν ποαν κολοθησε νδοξ του νσταση, προτυπνει τριμερη παραμον το ᾿Ιων στν κοιλα το θαλσσιου κτους, τ ποο, μετ τρες μρες π τν κατποση το προφτη, τν ξμεσε στ στερι.

220. 2 Τιμ. 3,16· «πσα γραφ θεπνευστος». Η θεοπνευστα τς Γραφς σημανει τι σ᾿ ατν μιλε τ Πνεμα το Θεο κα τι δν πρχει στ γρμμα της ντφαση κα ναλθεια. Ο συγγραφες τν βιβλων τς γ. Γραφς μπνονται μν π τ Πνεμα τ γιο, χωρς στσο ν περιρχονται σ κσταση κατ τν ρα τς γιοπνευματικς μπνεσεως. Ατ κυρως τονστηκε π τος Πατρες τς ᾿Εκκλησας κατ τν περοδο τν κστατικν φαινομνων κα τς κκεντρικτητος τς Μοντανιστικς προφητεας. Η θεοπνευστα φυσικ δν εναι «κατ λξιν» μπνευση τν θεων ληθειν ( κατ γρμμα θεοπνευστα). Σ᾿ ατ ντιβανουν· προσωπικς χαρακτρας κθε ερο συγγραφα, ποος διατηρεται κραιος στ θεπνευστη συγγραφ· διαφορ (χι ντθεση ντφαση) στν κθεση τν ατν πραγμτων τς εαγγελικς διηγσεως· κα, τλος, ο μεταφρσεις τν βιβλων τς γ. Γραφς, πο στν περπτωση τς «κατ λξιν» θεοπνευστας, θ σαν διανητες. ᾿Επσης δν εναι ρθ θεωρα τοποθετοσα τ θεοπνευστα στ οσιδη μνον μρη τς γ. Γραφς, δεχομνη δ δι τ στορικ πλ πιστασα το γ. Πνεματος. Οπως σστατη εναι κα γνμη, τι θεοπνευστα περιορζεται μονχα στ δογματικ κα θικ διδασκαλα κα γενικ σ ,τι φορ στ σωτηρα. Η Γραφ ποτελε σνολο νιαο, τ ποο δν μπορε κανες ν τ κομματιζει σμφωνα μ τς προσωπικς του ρσκειες, πως κνουν ρθολογιστς θεολγοι, ο ποοι οτε τν ερ Παρδοση δχονται οτε κα τν αθεντα τς ᾿Εκκλησας, πο εναι μνη πο μπορε ν διακρνει κα ν καθορζει ποι ζητματα εναι οσιδη κα ποι πουσιδη κα δευτερεοντα στν γα Γραφ (Βλ. Χρστου ᾿Ανδροτσου, Δογματικ (1907), σ. 4 ξ.).

221. Υπερβολικ τιμ πο φτνει τ ρια τς λατρεας, ποδδουν στ Γραφ ο Προτεστντες, τν ποα θεωρον ς τ μνη πηγ τς θεας λθειας κα ς τ μνο ρυθμιστικ παργοντα τς εσεβεας κα το ργου τους. Ο σεβασμς ββαια ατς –ν κα περβολικς– εναι δικαιολογημνος. Δυστυχς μως ο κκλησιολογικς προϋποθσεις τους δν τος πτρεψαν ν κρατσουν, παρλληλα μ τ Γραφ, κα τν ερ Παρδοση, πο γι μς τος ᾿Ορθοδξους, ποτελε τν λλη στιμη κα σκυρη πηγ τς θεας ποκαλψεως. Ετσι στερθηκαν τ ζωτικ δναμη πο διοχετεει τ Πνεμα το Θεο στ συνεδηση τς ᾿Εκκλησας, πο τσο πλοσια κφρζεται στ βιωμνη της λθεια, πως ατ ποτυπνεται στν ερ της παρδοση.

222. ᾿Ιω. 20,19.

223. Λουκ. 24,37.

224. Πρξ. 2,24. 13,34.

225. «᾿Εν ατ κατοικε πν τ πλρωμα τς θετητος σωματικς» (Κολ. 2,9).

226. Τ φθορ τς φσεως κα τν κατλυσ της δι το λυτρωτικο ργου το Χριστο ραιτατα περιγρφει γιος Γρηγριος Νσσης· «Χρυσ τις τ καταρχς νθρπινη φσις, κα λμπουσα τ πρς τ κρατον γαθν μοιτητι· λλ δσχρους κα μλαινα μετ τοτο τ πιμιξίᾳ τς κακας γνετο... ς θεραπεων τν δυσμορφαν πντα ν σοφίᾳ τεχνιτεων Θες, ο καινν τι κλλος π᾿ ατν μηχανται, μ πρτερον ν, λλ᾿ π τν πρτην πανγει χριν, δι᾿ ναλσεως τν τ κακ μελανθεσαν μηχανεων πρς τ κρατον» (Ες τ σμ. τν σμ., Ρ 44,832 ΑΒ).

227. Κανν Κυριακς το Πσχα (᾿ῼδ Η. Ο Ερμς).

228. «Νν πντα πεπλρωται φωτς, ορανς τε κα γ κα τ ποχθνια». (Κανν Κυρ. το Πσχα, ᾿ῼδ Γ).

229. Πρξ. 1,3. 4.

230. «᾿Επ τ θεμελίῳ τν ποστλων» (᾿Εφ. 2,20).

231. ᾿Ιω. 1,1.

232. Πρξ. 1,1–11.

233. Πρξ. 1,6.

234. 1 ᾿Ιω. 4,19.

235. ᾿Ιω. 16,13.

236. Γαλ. 4,6.

237. Ψαλμ. 23,7–10· «ρατε πλας, ο ρχοντες μν, κα πρθητε, πλαι αἰώνιοι, κα εσελεσεται βασιλες τς δξης. Τς στιν οτος βασιλες τς δξης; Κριος κραταις κα δυνατς, Κριος δυνατς ν πολμ...».

238. «Τ ργον τελεωσα δδωκς μοι να ποισω» (᾿Ιω. 17,4).

239. Ηδη στν ρχιερατικ του προσευχ παρακαλοσε Κριος τν Πατρα του ν τν δοξσει μ τ δξα πο εχε κοντ του πρν κμη δημιουργηθε κσμος· «κα νν δξασν με σ, πτερ, παρ σεαυτ τ δξ εχον πρ το τν κσμον εναι παρ σοι» (᾿Ιω. 17,5).

240. Λουκ. 4,18.

241. Βλ. Π. Τρεμπλα, Δογματικ, τ. 2, σ. 186 ξ.

242. 1 Κορ. 7,31.

243. ᾿Αποκ. 21,1.

244. «Ηξει δ μρα Κυρου ς κλπτης ν νυκτ, ν ορανο ροιζηδν παρελεσονται, στοιχεα δ καυσομενα λυθσονται, κα γ κα τ ν ατ ργα κατακασεται» (2 Πτρ. 3,10).

245. 1 Θεσσ. 4,16.

246. Μρκ. 13,32.

247. Αν μν γνριζε, πιτρπεται Κριος ν δηλνει γνοια, προσποιομενος τι τχα δν ξερε; Αν πλιν γνοοσε, πς δικαιολογεται γνοια, δεδομνης τς ποστατικς νσεως τν φσεων; Δν γνριζεν ς Θενθρωπος (πργμα δνατο στ σαρκωθντα Λγο το Θεο) πλς ς νθρωπος; Μπορε μως νθρωπος Χριστς ν᾿ πομονωθε π τ θεανδρικ πρσωπο το Σωτρος; Ν γνριζε ς Λγος κα ν᾿ γνοοσε ς νθρωπος; Αν πλιν ποσιπησε τν πντηση δι λγους παιδαγωγικος (δν συνφερε τος μαθητς ν μθουν), ττε γιατ δλωσε γνοια κα δν επεν εθως σ᾿ ατος τι δν πρεπε ν εναι περεργοι; κ.λπ. Τ θμα φυσικ εναι δσκολο, διατυπθηκαν δ διφορες θεωρες πρς πλυσ του. Περ τς σχετικς διδασκαλας τν Πατρων βλ. Π. Τρεμπλα, Δογματικ, τ. 2, σ. 131 ξ.

248. Βλ. ᾿Α. Θεοδρου, Η περ ᾿Αντιχρστου δα. ᾿Εν ᾿Αθναις 1970. Κα· Η ρα το ᾿Αντιχρστου. ᾿Αθνα 1987.

249. «Κα κηρυχθσεται τοτο τ εαγγλιον τς βασιλεας ν λ τ οκουμν ες μαρτριον πσι τος θνεσι, κα ττε ξει τ τλος» (Ματθ. 24,14).

250. Ματθ. 25,34.

προηγούμενη  επόμενη

 

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.