ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ   ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ "ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ"
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
  ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ   ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ    ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Φωνή Κυρίου | Διακονία | Εορτολόγιο | Πολυμέσα

 

πίσω


ΜΟΝΑΧΟΝ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗΝ

ΙΩΑΝΝΗ ΤΩ ΓΑΒΡΑ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΣΙΩΤΑΤΟΝ ΕΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΠΑΥΛΟΝ ΤΟΝ ΑΣΑΝΗΝ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΩΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΙΑ ΣΟΦΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΑΙΝΟΥ ΚΥΡ ΔΑΝΙΗΛ

ΠΡΟΣ ΤΩ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΩ ΚΑΓΑΘΩ ΚΑΙ ΣΟΦΩ
ΝΟΜΟΦΥΛΑΚΙ ΣΥΜΕΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΕΙ ΤΟΙΣ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΑΜ

ΤΩ ΤΙΜΙΩΤΑΤΩ ΕΝ ΜΟΝΑΧΟΙΣ ΔΑΜΙΑΝΩ ΤΩ ΦΙΛΟΣΟΦΩ

ΠΡΟΣ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΟΝ ΕΝ ΜΟΝΑΧΟΙΣ ΚΥΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΤΩ ΤΙΜΙΩΤΑΤΩ ΕΝ ΜΟΝΑΧΟΙΣ ΤΩ ΑΣΚΗΤΙΚΩΤΑΤΩ ΚΥΡ ΒΗΣΑΡΙΩΝΙ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΝ ΤΙΜΙΩΤΑΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΝ ΚΥΡ ΜΑΚΑΡΙΟΝ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ

Τῼ ΟΣΙΩΤΑΩ ΕΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΙΣ ΚΑΙ ΕΜΟΙ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΦΙΛΤΑΤΩ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΩ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΗ ΤΩ ΟΝΤΩΣ ΦΙΛΟΘΕΩ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΙΡΗΜΕΝΟΝ ΙΔΙΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ

ΤΗ ΚΡΑΤΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΣΤΑΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΗ ΤΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ

Ὑμεῖς μέ εὖ ποιοῦντες καί ὑμῖν αὐτοῖς πρεπωδέστατα τό γνήσιον τῆς ὑμετέρας πρός ἡμᾶς ἀγάπης διά τῶν ὑμετέρων ὑπέρ ἡμῶν ἐπεδείξατε γραμμάτων, ἐναργῶς καί τοῖς ἐνταῦθα παραστήσαντες, ὅτι ὁ Θεός ὄντως ἐν ὑμῖν ἐστιν˙ «ὁ γάρ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ». Καί καθάπερ μύρου προκείμενον πλῆρες σκεῦος οὐκ ἄν λάθοι τούς ἀκραιφνεστάτην κεκτημένους τήν ὄσφρησιν, γνωστόν δέ γίνεται πᾶσι καί τοῖς ἀμβλυτέροις τήν αἴσθησιν ἐν τῇ μεταδόσει πρός τά ἔξω χεόμενον, οὕτω καί ὁ τόν Θεόν ἐν ἑαυτῷ φέρων διά τῶν τῆς ἀγάπης ἔργων τοῖς πᾶσι καθίσταται γνώριμος. Καί τοῦτο δηλῶν ὁ Κύριος πρός τούς οἰκείους ἔλεγεν˙ «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Οὕτω τό χρήσιμον τῆς κατά Χριστόν ἀγάπης οὐ τούς εὖ πάσχοντας ὀνίνησι μόνον, ἀλλά καί πρός τούς εὖ ποιοῦντας ἐπανακάμπτον τό λυσιτελές ἐπιδείκνυσιν. Εἰ δέ καί μηδέν ἤνυσεν ὑπέρ ἡμῶν τά πρός τούς ἐπηρεάζοντας ἡμᾶς ἐπεσταλμένα παρά τῆς ὑμετέρας ἀγάπης, ἀλλ᾿ ἡμᾶς οὐ μετρίως παρεμυθήσατο, τούς ἐν ἁγίῳ κατοικοῦντας ἁγίους συμπαθοῦντας καί συμπάσχοντας ἐγνωκότας ἡμῖν. Τοῦτο μέν γάρ ὑμέτερον καί τῆς ἡμῖν ἐνδιαιτωμένης ἀγάπης ἔργον, ἐκεῖνο δέ τῶν ἐμῶν ὑπῆρξε (σελ. 470) πλημμελημάτων, ἅ δεῖται μικροτέρων, ὡς ἔοικε, καί πλειόνων ἐπιφορῶν, τάχα δέ καί τῆς τῶν ἐκεῖνα τά γράμματα δεξαμένων σκληρότητος, περί ὧν ἀκούσεσθε καιροῦ διδόντος.

Νῦν δ᾿ ὅ τοῖς πᾶσιν ἔσται κατάδηλον, οὐ μόνον ἀμείλικτοι πρός τάς παρ᾿ ὑμῶν παρακλήσεις διέμειναν, ἀλλά καί συκοφαντικοῖς αὐτάς, ὡς ἔμαθον, ἀμείβονται γράμμασι καί τοσαύτης δυστροπίας γέμουσιν, ὡς καί αὐτούς τούς αὐτά πέμψαντας, μᾶλλον δέ τόν πάντων τῶν τοιούτων ἔξαρχον, ὅς νῦν ὡς βούλεται καί τά βασίλεια στρέφει, κρυφῇ μέν ὅση δύναμις αὐτά συνθεῖναι, κρυφῇ δέ πρός ὑμᾶς διεκπέμψαι τήν ἀπό τῶν ἐνταῦθα τἀληθές εἰδότων κατάγνωσιν ὑφορώμενον. Τί γάρ ἕτερον δέος ἤ πόθεν τῷ πάντων ἀρτίως ἐπειλημμένῳ δυναστείας; Ἐγώ δέ κατά τόν ψαλμῳδόν, «ἐγενόμην ἄν ὡσεί ἄνθρωπος οὐκ ἀκούων καί οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμούς», εἰ μή καί περί εὐσεβείας ὁ λόγος ἦν. Ἐπεί δέ ταύτην ἐνόμισαν εὐπρόσωπον οὗτοι πρόφασιν, ὡς αὐτοῖς καί τοῦτο δοκεῖ, συγκαλύψαι δυναμένην «ὅτι ἐμίσησαν ἐμέ καί τούς κατ᾿ ἐμέ δωρεάν», ἀναγκαῖον, εἰ καί μή πρότερον, ἀλλά νῦν μ ετρίως γοῦν τοἰς ἐμοῖς πατράσι καταστῆσαι τά τῆς ὑποθέσεως γνώριμα, πρός τό γεγραμμένα παρά τούτων ἀπολογούμενον. Γεγράφασι γοῦν, ὡς ἔμαθον, ἵνα τό πᾶν ἐκείνων εἴπω συνελών, κακούς ἡμᾶς ἐνταῦθα καί τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῇ βασιλείᾳ, φανῆναι. Τό δ᾿ ἔγκλημα τοῦ Ναβουθαί τί; Ὅτι ἠλόγησε Θεοῦ καί βασιλέως. Ὅρᾶτε τήν ὁμοιότητα τῶν ἐγκλημάτων; Εἰ δέ μή καί ἡμεῖς παραπλησίως ἐκείνῳ συκοφαντούμεθα νῦν, πῶς πρό τῆς ἐμφυλίου στάσεως καί συγχύσεως καί παρά (σελ. 472) τῆς ἐκκλησίας καί παρά τῆς βασιλείας πολλή τις ἡμῖν ὑπῆρχε φιλοφροσύνη καί σχεδόν ἑκάστης ἡμέρας εὐκλεεῖς ἀναρρήσεις καί τόμοι συνεγράφοντο καί τοῖς πόρρω συστατικά γράμματα διεπέμπετο, πολλῶν γέμοντα τῶν ἡμετέρων ἐπαίνων; Πῶς δέ καί τῶν ἐκκλησιῶν τάς μείζους, εἴπερ βουλομένοις ἡμῖν ὑπῆρχεν, ἐπίστευον ὡς ἀντιστᾶσι γενναίως καί κεκρατηκόσι τελέως τῶν οὐχ ἅπαξ, ἀλλά καί δίς ἐπαναστάντων τῇ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίᾳ καί λόγοις κιβδήλοις ἐπικεχειρηκότων οὐ μικράν λύμην τοῖς δόγμασι τῆς εὐσεβείας ἐπενεγκεῖν; Πῶς δέ καί βουλομένους ἡμᾶς ἀπαίρειν τῆς Κωνσταντίνου μετά τήν ἧτταν ἐκείνων εὐθύς αὐτοί κατέσχον ἐπί πολλά δεηθέντες, ἅτε κοινόν ὄντας ὄφελος, ὠς αὐτοί τότε διισχυρίζοντο κοινῆ πάντες;

Ἀλλά τῆς στάσεως, ὡς μή ὤφελε, κινηθείσης, τι ποιεῖν ἡμᾶς ἔδει; Συνεξορμᾶν κατ᾿ ἀλλλήλων τούς ὁμοφύλους ἤ παραινεῖν ἐπιγινώσκειν ὡς ἀλλήλων μέλη καί μή χρῆσθαι τοῖς ὁμογενέσιν ὡς ἀλλοφύλοις; Ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν ἰᾶσθαι τοῖς παρ᾿ ἡμῶν αἰτοῦσι συμβουλήν εἰσηγεῖσθαι καί νικᾶν ἐν τούτῳ τούς ἀντιταττομένους κατά τήν τοῦ Κυρίου φωνήν ἤ τοῖς κακοῖς ἀντεπάγειν τά χείρω καί μάχῃ μάχην ἐκκρούειν ἐπιχειρεῖν, ἀλλ᾿ οὐ διά τῆς εἰρήνης τάς ἔχθρας διδάσκειν λύειν, καί ταῦθ᾿ ἡμᾶς τούς τῆς εἰρήνης εἶναι διακόνους κεκληρωμένους; «Ναί, φησίν ὁ νῦν προστάτης, ὡς ἐχθρῷ δεῖ καί σέ χρῆσθαι τῷ δόξαντι νῦν ἡμῖν πολεμίῳ καί πάντα λέγειν καί πράττειν, δι᾿ ὧν ὁ πρός ἐκεῖνον ἀναρριπίζεται πόλεμος». Ἀλλ᾿ ἐμέ τό εὐαγγέλιον ἀγαπᾶν κελεύει καί τούς ἐχθρούς καί «τά ἔθνη πράϋνον» πρός Θεόν ἑκάστης ἡμέρας ἐδιδάχθην λέγειν εὐχόμενος, πόσῳ μᾶλλον Χριστιανούς, καί τήν ἄνωθεν εἰρήνην ἐπικαλεῖσθαι καί πρεσβεύειν ὑπέρ τῶν ἁπάντων εἰρήνης. (σελ. 474) Πῶς οὖν ὧ εὐχόμεθα πᾶν τοὐναντίον εἰσηγησόμεθα τούτοις, ὑπέρ ὧν εὐχόμεθα; Καί μήν, εἰ μέν πεφώραμαι πρός ἐκεῖνον ἤ γράψας ἤ μηνύσας ἤ παρ᾿ ἐκείνου τι τοιοῦτον δεξάμενος, εἰ συνεργός ὤφθην τῶν πρός ἐκεῖνον ἀποδιδρασκόντων τινί ποτε, εἰ κοινωνός τῶν ὑπέρ ἐκείνου τι πραττόντων ἐνταῦθα (πλεῖστοι δέ εἰσιν ἑαλωκότες καί πως ἄν εἴποι τις ἀνηλεῶς ἐτασθέντες καί τούς συμφωνοῦντας καί συμπράττοντας ἐξειπόντες) εἴ τινι τοίνυν τούτων κατά τι καί τό βραχύτατον ἐφάνην ἐγώ συμπράττων, καί αὐτός ἐμαυτοῦ καταψηφιοῦμαι˙ δίκαιον γάρ. Εἰ δ᾿ ὅτι τήν ἀρχήν ἐνταῦθα παρατυχών καί τοῖς εἶναί τι δοκοῦσιν ἐναρίθμιος παρά τοῖς ἀρτίως ἐξουθενεῖν ἡρημένοις ὤν, ἔστιν ὅτε συγκαλούμενός τε καί ἐρωτώμενος, εἶπον ὅ μοι ἐδόκει κοινωφελές, καίτοι μηδέν ἕτερον, πλήν τῶν εἰς εἰρήνην φερόντων καί τῶν εἰς ἅ πρότερον ἐκεῖνος εἶχεν ἐπαναγόντων, παρά τοῦτο κακός ἐγώ τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῇ βασιλείᾳ, καί ταῦθ᾿ ὑπομνήσας μόνον, ἀλλ᾿ οὐκ ἀναγκάσας, τοῦτο γάρ οὐκ ἐμόν;

Ἀλλ᾿ ὡς εἶδον, ὦ θεσπέσιοί μι πατέρες καί φίλοι καί ἀδελφοί καί πᾶν ὅ,τι ποθεινόν τε καί τίμιον, τάς τε μαχαίρας ἑκατέρωθεν θηγομένας τῶν ἀνθεστηκότων μερῶν καί τούς θυμούς ἀκαθέκτους καί μηδέν ἕτερον ἀπειλοῦντας ἤ σφαγάς ἀνθρώπων καί κόσμου παντελῆ φθοράν, ἥν καί τοῦ τέλους ἐκ τῆς ἀρχῆς καταστοχαζόμενος αὐτοῖς προὔλεγον ἐγώ τηνικαῦτα, καθάπερ ἐκβᾶσα νῦν ἐπ᾿ αὐτῶν ὁρᾶται τῶν πραγμάτων τοῖς πᾶσιν˙ ὡς οὖν ταῦτ᾿ εἶδον, οὐκέτι μοι τόπος ἐνταῦθα πρός ἐμαυτόν εἰπών, ἀπανίσταμαι τῆς πόλεως καί πρός τήν ἀντιπέραν μονήν, τήν εἰς ὄνομα τῶν οὐρανίων ἀρχιστρατήγων τιμωμένην, παραγενόμενος, ἐμαυτόν καί τό νῦν γένος ἐκαθήμην πενθῶν. Ὁ δέ κοινός πρόεδρος ἔλεγεν, (σελ. 476) ὡς ἐμάνθανον, τοῖς βασιλεῦσιν, ὡς ἐμοί μᾶλλον πείθονταί τινες ἤ αὐτῷ, κἀντεῦθεν ἀφηνιάζουσιν, ὅποι τούτους ἄγειν ἐθέλει ρᾳδίως μή μεθελκόμενοι˙ καί προσετίθει πολλά τῶν εἰς ὀργήν πεφυκότων βασιλέας κινεῖν. Ἀλλά καί τῷ Ἀκινδύνῳ καί τοῖς ἄλλοις Βαρλααμίταις μεταδίδωσι παρρήσιας καί καθ᾿ ἡμῶν ἐπιτρέπει θορυβεῖν ὅση δύναμις, ὡς καί προσχήματα συνόδων πλάττεσθαι καθ᾿ ἡμῶν ἀπόντων, οὐδ᾿ ἐκεῖνο βουλόμενος ἐπί νοῦν, ὡς οἱ αὐτοί τά αὐτά κατά τοῦ αὐτοῦ πάλιν λέγοντες, ὑφ᾿ οὗ καί ἐφ᾿ οἷς πρῴην παρρησίᾳ κατεδικάσθησαν ἀναιδείας μᾶλλον παρά τῶν εἰδότων ἀποίσονται δόξαν καί τῷ τρεψαμένῳ τήν ἀδοξίαν, ἀλλ᾿ οὐχί τῷ κατηγορουμένῳ, προσάψουσι φέροντες. Ἀλλ᾿ ἐγώ μαθών αὖθις ταῦτα, πάλιν πρός ἐμαυτόν εἰπών, “οὐ νῦν ἐμοί καιρός λόγων, ἀλλ᾿ ούδέ σιγῶντα καθῆσθαι πλησίον χρή, δεῖ δέ πᾶσαν ἐκκόπτειν ἀφορμήν τῶν ζητούτων ἀφορμήν”, καί τῆς μονῆς ἐκείνης ἀναχωρῶ καί μακράν που διῆγον, μηδενί γινωσκόμενος˙ εἶτα πυθόμενος ἐν Ἡρακλείᾳ τόπον εἶναι πρός μετρίαν ἐπιτήδειον ἡσυχίαν, ἐκεῖσε δέ παραγίνομαι.

Μηνῶν δέ παρελθόντων ὡσεί τεσσάρων, γνούς οὐκ οἶδ᾿ ὅθεν ὁ καί πατριάρχης καί πολιτάρχης, ἐκπέμπει τούς ἡμᾶς ἄξοντας καί τά καθ᾿ ἡμᾶς ἐρευνήσοντας. Ὁρῶμεν ἐξαίφνης τόν ἐπί τῶν ἀναμνήσεων ἐφ᾿ ἡμᾶς ἀφιγμένον καί τό κελλύδριον καί τό ψιάθιον ἐρευνώμενον. Ἐρωτῶμεν˙ “τί τό ζητούμενον”; Ὁ δέ, “τά πρός σέ”, φησί, “τοῦ Καντακουζηνοῦ γράμματα”. Πρός αὐτόν δ᾿ ἐγώ πάλιν˙ “καί τίνα νομίζετε κομιούμενον ἐκεῖνον τήν ὠφέλειαν παρ᾿ ἐμοῦ, μόνου καί μόνον κεκτημένον τουτί τό ψιάθιον, περί πολλοῦ ποιεῖσθαι πρός ἐμέ γράφειν”; Ταῦτ᾿ ἀκούων, ὡς μηδ᾿ εὗρεν, ὧν ἐζήτει μηδέν, πραότερον εἶπεν˙ “οἶδα κἀγώ τήν ἁγιωσύνην σου, ἀλλά (σελ. 478) δεσποτικόν πληροῦμεν ἐπίταγμα”. Καί τά προστάγματα ἐξενεγκών ὑπεδείκνυ. Καί τόν εἰς κεφαλήν τῆς Ἡρακλείας συγκαλεσάμενος, ἐξέτασιν ἐποιήσαντο, τίνι τῶν ἁπάντων εἰς ὁμιλίαν συνῆλθον. Καί οὐδείς οὐδαμῶς ἐφάνη˙ καί γάρ οὐδ᾿ ἐγίνωσκον οὐδ᾿ αὐτός ὁ εἰς κεφαλήν τῆς πόλεως ὤν, ὅτι διατρίβων ἐκεῖ τυγχάνω. Γράφουσι τοῦτο μετά μαρτύρων καί ἀσφαλείας, ὡς «πλήν τοῦ πρός ὑπηρεσίαν συνόντος οὐδενί τῶν ἁπάντων ὑπῆρξεν οὗτος ὡμιληκώς, ἐπί τέσσαρας μῆνας ὧδε διάγων». Εἶτα κἀμέ μεθ᾿ ἑαυτῶν λαβόντες ἐπί τήν Κωνσταντινούπολιν ἥκομεν. Ὡς δέ τά βασίλεια κατελάβομεν, εἴσεισι μόνος ὁ ἐπί τῶν ἀναμνήσεων καί ἀναφέρει τῇ δεσποίνῃ τά καθ᾿ ἡμᾶς, καί τήν ἔγγραφον ἔρευναν ἀναγινώσκει τοῦ τε πατριάρχου καί τῶν ἀρχόντων παρόντων. Οἱ μέν οὖν ἄρχοντες, ὡς ἀκριβῶς ἐμάθομεν, εἶπον, “ἐπειδήπερ ἀναίτιός ἐστιν, ἐλεύθερος ἔστω”˙ ὁ δέ πατριάρχης καί πρός τόν ἐκείνων ἐδυσχέρανε λόγον. Ἐξελθόντων δέ καί ἀπελθόντων ἐκείνων ἡμεῖς ἦμεν ἐν τῷ παλατίῳ μέχρις οὗ κατά τήν τοῦ πατριάρχου βούλησιν παρεδόθημεν στρατιώταις καί εἰς μοναστήριον ἤχθημεν˙ καί συνῆσαν οὗτοι τηροῦντες ἡμᾶς ἐκεῖ. Μεθ᾿ ἡμέρας οὖν ἔγραψα τῷ μεγάλῳ δουκί˙ «τί κακόν ὑμῖν δράσαντας εὑρόντες ἡμᾶς τοῖς στρατιώταις φυλάττειν παραδεδώκατε; Τί κωλύσουσι τῶν πρότερον παρ᾿ ἡμῶν τελουμένων»; Μαθών ἐκεῖνος ἐκβάλλει τούς στρατίωτας ἐκεῖθεν. Τοῦτ᾿ ἀκούσας μετ᾿ οὐ πολύ πάλιν ὁ πατριάρχης, πέμπει καί λαβών ἡμᾶς ἐκ τῆς μονῆς ἐκείνης ἐν ἑτέρᾳ μᾶλλον αὐτῷ προσκειμένῃ περιορίζει, παραγγείλας μήθ᾿ ἡμᾶς ἐξιέναι τῆς κέλλης ἐξεῖναι μήτε τινί συγχωρεῖν τῶν ἁπάντων πρός ἡμᾶς εἰσιέναι.

Καί μετά τοῦτο κοινωνεῖ καί συνάπτει ἑαυτόν Ἀκινδύνῳ τε καί τοῖς ἄλλοις τοῦ ἐκ Καλαβρίας Βαρλαάμ φοιτηταῖς, οὕς ἡ μεγίστη σύνοδος ἐκείνη, μᾶλλον δέ αἱ (σελ. 480) σύνοδοι, κακῶς φρονοῦντας ἐλέγξασαι τῆς ἐκκλησίας ἐξέβαλον, ἀφορισμοῖς εἰ μή μεταμεληθεῖεν ὑποβαλοῦσαι φρικωδεστάτοις αὐτούς ἐγγράφως καί παντός τοῦ χριστιανικοῦ πληρώματος τελέως ἐκκόψασαι. Τοῖς τοιούτοις οὖν μή μεταμεληθεῖσι συνελθών εἰς ἕν οὗτος λέγει τε καί πράττει καθ᾿ ἡμῶν καί τῆς ἡμῶν εὐσεβείας, ὅσα μηδέ λέγειν ἔξεστι νῦν. Ἀλλά καταπεῖσαι μή δυνάμενος τούς νοῦν ἔχοντας τῶν ἀνθρώπων, ἔτι μᾶλλον ὁσημέραι διά τοῦτο θυμοῦται καί ἡμῶν ὡς θορυβούντων καί ταραττόντων καί κοινά λεγόντων καταβοᾷ, τῶν ἐξ ὅτου τά τῆς πολιτείας συγκέχυται, τήν ἀρχήν μέν πεφευγότων ἑκόντων μικροῦ πᾶσαν παντός ἀνθρώπου καί θέαν καί ὁμιλίαν, ὕστερον δ᾿ ὑπ᾿ αὐτοῦ περικεκλεισμένων ἀκρίτως ἐπί δυσίν ὅλοις ἐνιαυτοῖς ἤδη. Πόσοι δέ ποσάκις πρός αὐτόν εἶπόν τε καί γεγράφασιν, “εἰ μή τάς μεγίστας ἐκείνας συνόδους στέργεις, γενέσθω πάλιν ἑτέρα μόνον ἐκ τῶν ἱκανῶν τά τοιαῦτα συνορᾶν”. Ὁ δέ καί ἐκείνας φησί στέργειν καί τόν ἐπ᾿ ἐκείναις γεγραμμένον τόμον ἀθετεῖν μή δύνασθαι, καί δι᾿ἔργων καί λόγων ἀκυροῖ τά παρ᾿ ἐκείνων ἐγγράφως κεκυρωμένα καί πρό τῶν συνόδων ἐκείνων ἐν τῷ Ἁγιορειτικῷ Τόμῳ διειλημμένα μηδέν ἧττον, καί πρό τούτου πάλιν ἐν αὐτοῖς τοῖς θεοπαραδότοις λογίοις, κἀν τοῖς ἱεροῖς τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμμασι. Τούτων οὖν ἁπάντων οὐκ οἶδ᾿ ὅπως οὗτος ἀλογήσας ἀρτίως, εἰς τήν ἐκκλησίαν αὖθις εἰσήγαγεν, ἅ ταῖς προϋπηργμένοις ἀπηγόρευται συνόδοις, ἵνα μή μόνον ἡ πολιτεία, φεῦ, ἀλλά καί ἡ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ στασιάζῃ τε καί ταράττηται˙ κἄν τις ἐπί τῷ παγκοσμίῳ καί πολλαπλῷ τούτῳ κλύδωνι φωραθῇ δυσφορῶν, οὗτος εὐθύς ὁ τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῇ βασιλείᾳ παντάπασιν ἀπειθής, κἄν εἰ τῶν ἀρχιερέων εἶεν οἱ θρόνων (σελ. 482) ὕψει καί περιουσίᾳ σοφίας καί ἀρετῆς διαφέροντες, κἄν τῶν ἄλλως εὐλαβῶν.

Μακρόν ἄν εἴη τά ἑξῆς διηγεῖσθαι καί τά μετ᾿ ἐκεῖνα πάλιν, ὅπως τε προσπεφευγέναι τῇ ἐκκλησίᾳ πλεῖν ἤ ἕξ καί δέκα μοναχῶν τούς ἐκκρίτους ἐβιάσατο ταῖς ἀπειλαῖς, οἷς δικαιότατον εἶναι κρίνας καί αὐτός συνδιῆγον ἐφ᾿ ὅλοις δυσί μησί, καί μεθ᾿ οἵων αὖ δόλων καί τίνας προτείνας τάς ὑποσχέσεις καί τοῦ ταύτῃ προσεδρεύειν ἀφεῖσθαι πείσας, εἶτα μηδέ τούς ἰδίᾳ τῇ ἐκκλησίᾳ ταύτῃ κειμένους αἰδεσθείς νόμους, ὑφαρπάσας ἡμᾶς ἐκεῖθεν δημοσίᾳ φυλακῇ παραδίδωσι. Καί ἅ γάρ διῆλθον, συντεμών διῆλθον ὁπόση δύναμις, εὐλαβοῦμαι γάρ ταῖς ἱεραῖς ὑμῶν ἀκοαῖς πολλά τοιαῦτα ἐπαντλεῖν˙ πλήν εἴ τις ἀνέγνω τά πάλαι συμβαίνοντα παρά τῶν ἀντιταττομένων τοῖς ὑπέρ εὐσεβείας ἐνισταμένοις, τούτων νῦν ἐπί τῶν ἔργων ὁράτω τά ὁμοιώματα. Τοῦτο δή σχεδόν λεῖπον ἤδη τετέλεσται παρά τῶν ἐπηρεαζόντων ἀρτίως, τό καί βασιλέας πείθειν καθ᾿ ἡμῶν γράφειν, ἵνα φοβήσαντες τούς ἀνθρώπους ἐντεῦθεν τῆς ἀληθείας καί ἡμῶν ἀποστήσωσιν.

Εἰ τοίνυν τό στέργειν μέν τά συνοδικῶς ἀναπεφηνότα πρῴην εὖ ἔχειν κατά τοῖς ἁγίοις ἡμῶν ἀνωμολογημένα πατράσι πᾶσι, τῶν δέ κινούντων αὖθις καί θορυβούντων ἀκαίρως ἐθέλειν ἀναχωρεῖν, συγχύσεώς τε τά κοινά κατεχούσης, ἀγαπᾶν τε καί συμβουλεύειν εἰρήνην τοῖς ὁμοφύλοις καί διά ταῦτα πάσχειν κακῶς, εἰ ταῦτ᾿ ἐστί τό εἶναι τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῇ βασιλείᾳ κακόν, ὑμεῖς κρίνατε καί ἡμῖν ὑπερεύξασθε προθυμίαν φέρειν τάς ὑπέρ τῆς εὐσεβείας μάλιστα νυνί δυσχερείας˙ οὐ γάρ μικρόν τῶν ἄνωθεν ἡμῖν ἐπ᾿ εὐσεβείᾳ (σελ. 484) παραδεδομένων τό ἀθετούμενον. Εἰ δέ τινι τό λέγεσθαι ταῦτα δοκεῖ βαρύ, τό πράττεσθαι παρ᾿ ἐκείνου πόσῳ βαρύτερον; Ἡμῖν δ᾿ ἀρτίως ἅτε μή τά τοιαῦτα συμπράττουσι πάσχουσιν εἴ τις καί συμπάσχειν ὅπως ἄν οἷός τε ᾖ δικαιοῖ τε καί προθυμεῖται, μεμνήσθω τοῦ παθόντος ὑπέρ ἡμῶν καί τούς συμπάσχοντας συνδοξάσοντος καί εἰς ἑαυτόν ἀναφέροντος τά πρός ἀλλήλους ἡμῖν καί μάλιστα πρός τούς ἐλαχίστους πραττόμενα καί προσδοκάτω τήν ἐκεῖθεν ἀντιμισθίαν.

 

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.