Μοναχισμός και διάσωση της κτίσεως 
Ανέστη κεσελόπουλου, Καθηγητού Πανεπιστημίου

«Η σημερινή περιβαλλοντική κρίση απασχολεί συνεχώς ευρύτερους κύκλους της σύγχρονης κοινωνίας είτε με τη μορφή περιγραφής των στοιχείων που συνθέτουν την απειλή είτε με τη μορφή προτάσεων για το ρυθμιστικό έλεγχο των αιτίων που την προκαλούν. Ωστόσο, όλες οι περιγραφές και οι αναλύσεις καταλήγουν στην κοινή παραδοχή ότι η συνισταμένη όλων των αιτίων της κρίσεως είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που αγωνιά και ασφυκτιά κάτω από την πίεση των συνεπειών της για τη δική του ζωή και για τη γενικότερη επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Κανείς πια δεν αμφιβάλλει ότι η χρηστική ή παραχρηστική (δηλαδή καταχρηστική) σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον είναι το αναπότρεπτο αποτέλεσμα μιας βίαιης ανατροπής του βαθύτερου λόγου της δημιουργίας.

Στο Μοναχισμό το οικολογικό πρόβλημα προσδιορίζεται ως καθαρά πνευματικό πρόβλημα και ηθικό κακό, που ονομάζεται αμαρτία και υποκινείται από τα πάθη. Γι΄ αυτό και ο ορθόδοξος μοναχισμός επιχειρεί να το θεραπεύσει με τη «σταύρωση της σαρκός», δηλαδή με την καταπολέμηση των παθών και τη μεταστροφή τους σε ένθεο πάθος και απάθεια. Αφετηριακό σημείο στην πορεία του μοναχού προς την κατάσταση αυτή είναι η συνειδητοποίηση ότι ο ίδιος με την αμαρτία του – κι όχι οι άλλοι άνθρωποι ή τα απρόσωπα συστήματα και οι έξω από αυτόν καταστάσεις – αποτελεί την αιτία της φθοράς της φύσεως. Η τοποθέτηση του θέματος στη βάση και την αφετηρία αυτή δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αλλαγή προοπτικής και γενικότερης στάσεως του ανθρώπου απέναντι στην κτίση».