Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

«Είπεν ο Κύριος · όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι· ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν · ος δ' αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν· τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ος γαρ εάν επαισχυνθή με και με τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός, αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινός των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως εάν ίδωσι την βασιλείαν του θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Η εορτή της υψώσεως του τιμίου Σταυρού, την οποίαν η Ορθόδοξος Εκκλησία εώρτασε την παρελθούσαν Τετάρτην, η οποία εθεσπίσθη και καθιερώθη εις ανάμνησιν του μεγάλου γεγονότος της ευρέσεως υπό της μακαρίας Ελένης κατά το 326 μ.χ. και της υψώσεως εν μέσω του Ναού της Αναστάσεως προς προσκύνησιν υπό του πανταχόθεν συρρεύσαντος εις Ιεροσόλυμα απειροπληθούς Χριστιανικού λαού του τιμίου ξύλου, επί του οποίου εσταυρώθη ο Υιός του Θεού, η σεβασμία και ωραία αύτη εορτή είχε τα προεόρτιά της κατά την παρελθούσαν Κυριακήν, οπότε ανεγνώσθη το Ευαγγέλιον εκείνο το θαυμαστόν, το περιέχον τεμάχιον της κραταιάς και αξιομνημονεύτου και αθανάτου εκείνης ομιλίας του Ιησού Χριστού προς τον Νικόδημον περί αναγεννήσεως, περί του οποίου εν τω «Ιερώ ΙΙολυκάρπω» ελαλήσαμεν προχθές πολλά· έχει δε η σεπτή αύτη εορτή και τα μεθέορτά της κατά την σημερινήν Κυριακήν οπότε αναγινώσκεται το Ευαγγέλιον, το οποίον έχει ανωτέρα ο αναγνώστης προ των οφθαλμών του.

Οι εν τω Ευαγγελίω τούτω λόγου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι ιδιαζόντως σοβαροί και σπουδαίοι και άξιοι ν' απασχολήσωσι την ημετέραν προσοχήν. Οι λόγοι ούτοι ελέχθησαν υπό του Κυρίου προς τους μαθητάς του, ίνα διορθώσωσι τας εσφαλμένας ιδέας και θεωρίας τας οποίας ούτοι είχον περί της φύσεως της βασιλείας του Θεού, την οποίαν εφαντάζοντο οι μαθηταί υλικήν και γηΐνην, και δια τούτο εζήτουν θρόνους και πρωτοκαθεδρίας εν αυτή. Οι μαθηταί είχον τόσον ταπεινάς τότε ιδέας περί της βασιλείας του Θεού, διότι η πίστις των δεν ειχεν έτι φωτισθή και στερεωθή υπό του φωτεινού και ζωηφόρου γεγονότος της Αναστάσεως του Κυρίου, οι οφθαλμοί των δεν είχον έτι ελλαμφθή από τας φλόγας της πεντηκοστής και αι διάνοιαι και αι καρδίαι των δεν είχον έτι πληρωθή και θερμανθή δια του εν πυρί και αγίω Πνεύματι βαπτίσματος.

Ότε οι λόγοι ούτοι ελέοντο προς τους μαθητάς οι μαθηταί ακόμη επίστευον ότι η βασιλεία του Ιησού ήτο εκ του κόσμου τούτου, ότι ο Χριστός ήρχετο να καθήση επί του θρόνου Δαυίδ του Πατρός του, να υποτάξη έθνη, να μοιράση στέμματα και να καταδυναστεύση λαούς, και ιδία ν' αποτινάξη τον σκληρόν ζυγόν των Ρωμαίων, υπό την σιδηράν πτέρναν των οποίων τότε εστέναζον οι Ισραηλίται! Έπρεπε δε όλαι αυταί αι εσφαλμέναι ιδέαι και αι μάταιοι και πρόωροι ελπίδες περί επιγείου τοιαύτης βασιλείας, ην ωνειροπόλουν οι Ιουδαίοι να σβεσθώσι άπαξ και δια παντός εν τω Πνεύματι και τη καρδία των μαθητών και να εννοήσωσιν ούτοι ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι υποταγή εθνών, καταδυνάστευσις και τυραννία λαών, ή βρώσις και πόσις, αλλά σταυρός, αλλά αυταπάρνησις, αλλά αγών προς αγιασμόν και δικαιοσύνην, αρετάς, αίτινες πράγματι φέρουσιν και όσα ωνειροπόλουν οι μαθηταί λαμπρά και επίφθονα, έστω και κοσμικά αγαθά διότι αυταί αι αρεταί της αυταπαρνήσεως, της ευορκίας, του σταυρού της αυτοθυσίας είναι αι μόναι αίτινες πράγματι και αληθώς υψώνουσι και τα έθνη και τας βασιλείας, και τα άτομα και τους λαούς, αρεταί ακριβώς τόσην μεγάλην, μεγίστην ανάγκην υπέρ πάντα τα έθνη της γης έχομεν ημείς προ παντός οι ουχί υπό πολλώ καλλιτέρας συνθήκας παρά ποτέ τους μαθητάς και όλον το Ιουδαϊκόν έθνος ευρισκόμενοι την σήμερον, αν θέλωμεν και ημείς να σωθώμεν, να υψωθώμεν, να μεγαλουργήσωμεν και μεγαλυνθώμεν, αρεταί υψίστης αληθώς σπουδαιότητος δια τους εις τα τέλη των αιώνων και των σημερινών δύσκολων καιρών καταντήσαντας Ορθοδόξους Χριστιανούς ημάς, διότι αν και ημείς «οι ώδε εστηκότες» έχωμεν και τηρώμεν τας αρετάς ταύτας του μη γευσώμεθα θανάτου έως αν ίδωμεν την βασιλείαν του Θεού, την βασιλείαν της δικαιοσύνης, την βασιλείαν της ελευθερίας της αληθούς ερχομένην εν τάχει και εν δυνάμει «εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Οι θαυμαστοί και χαριτόβρυτοι προφητικοί αύτοι λόγοι του Κυρίου και ιδίως τα ρητά, δι' ων άρχεται και τελευτά το σημερινόν Ευαγγέλιον, και δια των οποίων, διδάσκονται αι ύψισται αρεταί της αυταπαρνήσεως, της ευορκίας, της αυτοθυσίας και του μαρτυρίου, αρεταί δια των οποίων και μόνων ωπλισιιένα τα έθνη δεν αποθνήσκουσιν, αλλ' αξιούνται να ζώσι, να βασιλεύσωσι και ευδαιμονώσιν, οι λόγοι και τα ρητά ταύτα ευρίσκονται προς άλληλα εις σχέσιν εξαρτήσεως, εις σχέσιν αιτίου και αποτελέσματος, διότι εκείνοι μόνο οι άνθρωποι και οι λαοί «ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει», όσοι θέλουσιν «απαρνηθή εαυτούς, όσοι δεν αποφεύγουσιν αίρειν τον σταυρόν εαυτών και όσοι προθυμοποιούνται ακολουθείν οπίσω του Ιησού».

Το Ευαγγέλιον άρχεται ώδε: είπεν ο Κύριος όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθήτω μοι», και τελειώνει ως εξής εισί τινες των ώδε εστηκόντων, οίτινες ου μη γεύσονται θανάτου, έως ανίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Οι λόγοι ούτοι είναι ανεπίδεκτοι παρεξηγήσεως και υπεκφυγής. Εδώ βλέπομεν την απόλυτον ανάγκην της αυταπαρνήσεως, δια της οποίας πρέπει απαραιτήτως να οπλισθώμεν πάντες, όσοι θέλομεν να είμεθα αληθώς μαθηταί του Χριστού και πάντες, όσοι ποθούμεν και θέλωμεν να σωθώμεν και υψωθώμεν. 'Ισως οι λόγοι ούτοι είναι λίαν αυστηροί, αλλ' είναι και οι μόνοι δίκαιοι και αποτελεσματικοί. Η αυταπάρνησις και η αυτοθυσία είναι τα πρώτιστα και απαραίτητα εφόδια δια πάντα, όστις θέλει να βαδίση την οδόν του καθήκοντος, ν' ακολουθήση τω Χριστώ, να υπηρετήση την πατρίδα του, να σώση εαυτόν και το έθνος του.

Πρέπει να βαστάση σταυρόν, όστις θέλει να φορέση στέφανον και ενταύθα και εν τοις ουρανοίς.

Ο νόμος ούτος έχει απόλυτον κύρος, είτε πρόκειται περί ενός και μόνου ατόμου είτε πρόκειται περί ολοκλήρου έθνους και λαού. Είναι ανάγκη ο τοιούτος να υποστή ενοχλήσεις, κόπους και θυσίας, διότι ουδέν επί της γης καλόν και μέγα κατωρθώθη άνευ κόπων και θυσιών· και την έλευσιν της βασιλείας του Θεού, η κάλλιον ειπείν την εκπόρθησιν και κατάκτησιν της βασιλείας του θεού δεν πρέπει να προσδοκώμεν άνευ ενοχλήσεων και κόπων και κινδύνων και αγώνων και βαρυτάτου σταυρού!

Ιδιαίτατα ο σταυρός ούτος και η αυταπάρνησις είναι απαραίτητος, και αγογγύστως πρέπει να φέρωμεν αυτόν κατά τας κρίσιμους και κινδυνώδεις εις τον βίον των ατόμων και λαών περιστάσεις και τους χρόνους, οποίοι είναι οι παρόντες και οπότε το κινδυνευόμενον είναι παν ό,τι εις τους οφθαλμούς των ανθρώπων είναι τιμιώτατον και αγιώτατον και θειότατον, και οπότε ακριβώς μνήμονες των μεγάλων διδαγμάτων του παρελθόντος της φυλής μας, και απρίξ εχόμενοι των ιερωτάτων παραδόσεων της Εκκλησίας μας, χρεωστούμεν να οπλισθώμεν με εν και το αυτό φρόνημα, με εν και το αυτό Πνεύμα, με μίαν και την αυτήν αγάπην, με μίαν και την αυτήν θέλησιν, με μίαν καρδίαν και ψυχήν, υπό μίαν, και την αυτήν σημαίαν, και προς ένα και τον αυτόν σκοπόν, οποίος πρέπει να είναι η επιτάχυνσις της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού, και επιστρατεύοντες ούτως όλας ομού τας δυνάμεις, τας φανεράς και τας λανθανούσας της Εκκλησίας και του Γένους μας, τας δυνάμεις εκείνας, τας οποίας πάντοτε ερρωμένως και αποτελεσματικώς αντέταξε το Έθνος μας εις τας αγριωτάτας αυτάς θυέλλας, αίτινές ποτέ εν τη διαρκεία των αιώνων επεκρεμάσθησαν καθ' ήμών, ν' αντιμετωπίσωμεν τους μεγάλους κινδύνους και αγώνας, οίτινες προ των οφθαλμών ημών πρόκεινται, και ούτω δια της αυταπαρνήσεως, του σταυρού και της αυτοθυσίας ημών ν' αξιωθώμεν ακόμη μίαν φοράν να λεχθή και επαληθεύση δι' ημάς η μεγάλη και παγκοσμίου κύρους και παντοτεινής εφαρμογής αύτη προφητεία, δι' ης περατούται το σημερινόν Ευαγγέλιον «εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσονται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει», προφητεία, ήτις δια ποίους κυρίως ελέχθη και πού και ιστορικώς εφηρμόσθη, θα λάβωμεν αφορμήν άλλοτε να λαλήσωμεν.

+ Ο Σμύρνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Έτος 1911

Για ενημέρωση σχετικά με τα νέα, τις εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και το έργο μας παρακαλούμε συμπληρώσετε τα παρακάτω στοιχεία. Για τους όρους προστασίας δεδομένων δείτε εδώ.
		{ τεχνική βοήθεια επικοινωνία }