ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Ἱερεύς Γεώργιος Βουλγαράκης, † 8 Δεκεμβρίου 1942.

Γεννήθηκε στά Μάλγαρα Ἀνατολικῆς Θράκης. Ἔλαβε μέρος στήν Μικρασιατική ἐκστρατεία, προήχθη στό βαθμό τοῦ Λοχία καί παρασημοφορήθηκε γιά τήν ἀνδραγαθία του. Κατά τήν τριετία 19361939 ἐφοίτησε στό Κατώτερο Ἐκκλησιαστικό Φροντιστήριο Κομοτηνῆς, τό 1939 χειροτονήθηκε Διάκονος καί στήν συνέχεια Πρεσβύτερος καί τοποθετήθηκε ὡς Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Νέας Ἀδριανῆς.

Νά πῶς περιγράφει τό μαρτύριό του σέ Ἔκθεσή του ὁ Ἱερεύς Βασίλειος Δουλγερίδης, Ἐφημέριος Νέας Ἀνδριανῆς:

            "...Ὁ ἱερεύς Γεώργιος Βουλγαράκης ἔπεσε εἰς τά χέρια τῶν λυσσαλέων Βουλγάρων... καί ἄρχισε ἡ σειρά τῶν βασανιστηρίων. Τόν καλοῦσαν εἰς τήν Κοινότητα. Ἐκεῖ κατά πρῶτον τόν τοποθετοῦσαν πίσω ἀπό τόν πόρτα καί τόν περιγελοῦσαν. Στό τέλος σηκώνονταν, τόν πιάνανε ἀπό τήν ἁγία γενιάδα καί τόν κτυποῦσαν εἰς τούς τοίχους, τοῦ μολοπίζανε τό σῶμα καί στό τέλος τόν πετοῦσαν ἔξω μέ τίς κλωτσιές... καί γελοῦσαν. Αὐτό γινόταν κάθε μέρα καί στίς 11 νυκτός καί στίς 2 πρωϊνῆς... Τοῦ ἐπιβάλανε νά ψάλη βουλγαρικά... αὐτός ὅμως τούς εἶπε ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο γιά νά μάθη... Τότε ἀρχίσανε ὅλοι μαζί νά τόν χτυποῦν. Τοῦ βάλανε φάλαγγα εἰς τά πόδια... Μόλις ἔγινε λίγο καλά (ἀπό τά βασανιστήρια) καί κατάλαβε τίς δυνάμεις του ὅτι μποροῦσε νά λειτουργήση πῆγε τό ἀπόγευμα καί κτύπησε τήν καμπάνα νά κάμη Ἑσπερινό καί τό πρωΐ ἔκαμε τή Θεία Λειτουργία πού ἀπό πολλές ἡμέρες εἶχε στερηθῆ. Ἀλλά μετά τήν Θεία λειτουργία παρουσιάσθη ἕνας ἔφιππος Βούλγαρος Χωροφύλαξ καί τόν διέταξε νά τον ἀκολουθήση καί κατευθύνθη πρός τό καφενεῖον τοῦ Κωνσταντίνου Τυπάλδου, τό ὁποῖον τό κατεῖχε ἕνας βούλγαρος... Στό δρόμο τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά τόν σκοτώση καί ὅταν μπήκανε μέσα στό καφενεῖο διέταξε νά κάμουν ἕνα καφέ στό παπᾶ. Ὁ καφές ἦταν τό τέλος τοῦ ἱερέως... Ἔπεσε κάτω, τρέχουνε μέ ἕνα κάρο, τόν μεταφέραν εἰς τήν Κομοτηνή εἰς ἕνα Βούλγαρο ἰατρό ὁ ὁποῖος λεγότανε Ζαχάροφ. Αὐτός μόλις τόν εἶδε εἶπε: Τί τόν φέρατε; αὐτός εἶναι πεθαμένος... δηλητηριασμένος"[1].

Ἦταν 8 Δεκεμβρίου 1942. Τάφηκε στό χωριό Σχοινιᾶ. Κατέλιπε τήν Πρεσβυτέρα του Θεοδώρα καί τά παιδιά του Σταῦρο, Σοφιανό καί Στεριανή[2].      

Ἱερεύς Βαγιάνης Ἐμμανουηλίδης, ἐτῶν 72, † 25 Ἰουνίου 1944.

Γεννήθηκε στό χωριό Γραβοῦνο Κεσσάνης τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης τό 1872. Διετέλεσε γιά 22 χρόνια Ἐφημέριος στήν περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί 20 χρόνια στό χωριό  Συκορράχης τοῦ Νομοῦ Ἕβρου. Κατά τό διάστημα τῆς Κατοχῆς δοκιμάσθηκε ποικιλοτρόπως, χτυπήθηκε ἀπάνθρωπα ἀπό τούς  Βούλγαρους, φυλακίσθηκε καί ὑπέστη τά πάνδεινα, διότι δέν ἀρνήθηκε τά ἐθνικά του φρονήματα, καυτηρίαζε  τίς βαρβαρότητες τῶν Βουλγαρικῶν ἀρχῶν καί προέτρεπε  τούς ἐνορίτες του νά μήν δηλώσουν Βουλγαρική ὑπηκοότητα. Συνελήφθη τό 1943 καί στίς 25 Ἰουνίου 1944, ἡμέρα Κυριακή, ὑπέκυψε[3].

Ἱερεύς Δημήτριος Καβάζης, ἐτῶν 54, † 29 Ἀπριλίου 1944.

Ἐφημέριος Ἁγίου Γεωργίου Κρωβύλης. Γεννήθηκε στήν Κεσσάνη Ἀνατολικῆς  Θράκης τό 1890. Διορίσθηκε, τό 1931, ὡς Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κρωβύλης. Συνελήφθη στίς 20 Ἀπριλίου 1944 ἀπό τούς Βουλγάρους  μέσα στόν Ναό τῆς Ἐνορίας του, κατά τήν  ὥρα πού τελοῦσε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, μέ τήν κατηγορία ὅτι ἀπέκρυπτε ὅπλα, ἐδιάβαζε ἑλληνικές ἐφημερίδες καί βοηθοῦσε τούς Ἀντάρτες τῆς περιοχῆς. Μετά τήν σύλληψή του ὑπέστη φρικτά μαρτύρια καί  μεταφέρθηκε μέ ἄλλους τέσσερεις νέους ἀπό τό χωριό Ἀσκητές, πού κατηγορήθηκαν γιά τήν ὡς ἄνω αἰτία, στή θέση Τσακάλ Μπαΐρ, στήν περιοχή τοῦ Ἰσμάρου,  ἕνα χιλιόμετρο ἔξω ἀπό τό χωριό, ὅπου ἐσφάγη ἀπό τούς Βούλγαρους καί ἐρρίφθη σέ λάκκο στίς 29 Ἀπριλίου. Ἄφησε πίσω τήν Πρεσβυτέρα του Βαϊανή, ἐτῶν 44 καί τά πέντε παιδιά του  Κωνσταντῖνο, ἐτῶν 20,Ἰωάννη, ἐτῶν 18, Γεώργιο, ἐτῶν 16, Παναγιώτη, ἐτῶν 12 καί Εὐαγγελία, ἐτῶν 10[4].

Ἱερεύς Θεόδωρος Παπαδόπουλος, ἐτῶν 61, † 22 Ἰουνίου 1941.

Ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Αἴγειρος. Γεννήθηκε στή Μοσχονιά Κεσσάνης Ἀνατολικῆς Θράκης τό 1880. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος τό 1910 ἐπί Πατριαρχείας Ἰωακείμ Γ' καί τοποθετήθηκε ὡς Ἐφημέριος στό χωριό του. Τό 1922 ἐκδιώχθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί τοποθετήθηκε ὡς Ἱερεύς στό χωριό Αἴγειρος. Κατά τό 19261927 διορίσθηκε ὡς Ἐφημέριος τοῦ συνοικισμοῦ Ν. Καβακλῆ. Ἦταν ἄνθρωπος ταπεινός καί ἀγαθός, καί γι' αὐτό ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς ἐνορίτες του. Συνελήφθη στίς 12 Ἰουνίου 1941 ἀπό τούς Βουλγάρους στήν οἰκία του, ὅπου ἦταν κατάκειτος καί ἀσθενής. Ἀπέθανε ἀπό τίς κακοποιήσεις μετά λίγες ἡμέρες, στίς 22 Ἰουνίου, καί τάφηκε πίσω ἀπό τό ἱερό Βῆμα στόν Ναό του. Κατέλιπε τήν Πρεσβυτέρα του Ἀρτεμισία καί τά παιδιά του Ἀναστάσιο, Εὐάγγελο, Γεώργιο, Δαμάσκω καί Θεοκτή[5].