Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των Αγγέλων Βασιλεύς-
Η ιστορία του Ακανθίνου Στεφάνου
Mητροπολίτου  Φαναρίου Αγαθαγγέλου, Δρος Θεολογίας, 
Γενικού Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

Αναφορά στον ακάνθινο στέφανο γίνεται στα Συνοπτικά Ευαγγέλια και ειδικότερα στον Ματθαίο (27, 27-29), στον Μάρκο (15, 16-18), αλλά και στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (19, 2-5). Ομοίως και Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας και ο Ωριγένης γράφουν περί του ακανθίνου στεφάνου. Τι απέγινε όμως μετά τον θάνατο του Ιησού; Παραλήφθηκε από τους Αποστόλους, από τον Νικόδημο, από τον Ιωσήφ της Αριμαθείας ή από κάποιον άλλον μαθητή Του; Καμμία αρχαία μαρτυρία δεν απαντά στο ερώτημα, με εξαίρεση ένα αρμενικό χειρόγραφο, το οποίο χρονολογείται το 1227, όπου αναφέρεται ότι δύο κομμάτια του ακανθίνου στεφάνου μεταφέρθηκαν από τον Ευαγγελιστή Μάρκο αρχικά στην Ισπανία και ακολούθως στη Βενετία. Ο Απόστολος Θαδδαίος τα εναπέθεσε αργότερα στην Αρμενία, στην περιοχή Zarevante. Ο στέφανος παρέμεινε στη συνέχεια στον «βράχο» επί του οποίου μαρτύρησε ο Απόστολος.
Η νέα ιστορική και πρωτότυπη μελέτη του Πανιερ. Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου εξετάζει τα ιστορικά δεδομένα και τις μαρτυρίες για τον ακάνθινο στέφανο. Πρόκειται για επιμελημένη ιστορική μελέτη, η οποία εμπλουτίζεται από πολλές καλαίσθητες εικόνες.

Σχ. 12Χ21, Σελ. 80, Τιμ. 4 €.

Το πρόσωπο της Θεοτόκου - Σχόλια στην Ακολουθία των Χαιρετισμών 
Μητροπολίτου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου,  Δρος Θεολογίας, 
Γενικού Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

"Χαίρε Μαρία Κυρία πάντων ημών".
Ό,τι πολυτιμότερο είχε να επιδείξει η ανθρωπότητα τόσους αιώνες εντοπίζεται αναμφισβήτητα στο πρόσωπο της πανάμωμης Μητέρας του Χριστού. Γι'αυτό και η πατερική διδασκαλία αφιέρωσε με περισσή ευλάβεια μεγάλο μέρος της πνευματοκίνητης συγγραφικής προσφοράς της σε μία θεόπνευστη προσέγγιση των μεγαλείων της Παναγίας και ιδιαίτερα στη συμβολή της στο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως.
Μόνο που και η Αγία Γραφή διεκδικεί το μερίδιό της σ' αυτή την προσφορά, με το θεόκλητο όνομα της αειπαρθένου Μαρίας, που συντίθεται από τα αρχικά των ονομάτων πέντε γυναικών της Π. Διαθήκης· τα χαρίσματά τους στον ύψιστο βαθμό συγκέντρωνε η Παναγία των Χαρίτων ο στέφανος, κατά τον άγ. Ανδρέα Κρήτης.
Η Παρθένος και προφήτιδα Μαριάμ, αδελφή του Μωυσή προεικονίζει την αειπάρθενο Κόρη, που προφήτευσε την μελλοντική της δόξα στην Ελισάβετ.
Η ωραία Ασυνέθ, γυναίκα του παγκάλου Ιωσήφ, προτυπώνει την Κεχαριτωμένη νύμφη του Θεού Πατέρα και τη Μητέρα την Ανύμφευτη του ωραίου κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων.
Η σεμνότητα και η ταπείνωση της Ρεβέκκας, της μητέρας του Ιακώβ, απηχεί στα βάθη των αιώνων την ταπείνωση της Παναγίας, που σ' αυτήν επέβλεψε ο Θεός και την εξέλεξε ως ευλογημένην εν γυναιξί για να γίνη στην άσπορη γαστέρα της άνθρωπος.
Έτσι σαν άλλη Ιουδίθ η Παναγία συνέτριψε την κεφαλή του νοητού Ολοφέρνη του αρχέκακου Διαβόλου, και αναδείχθηκε προστασία φοβερά και ακαταίσχυτος των ανθρώπων.
Τέλος, αντί της Άννας που γέννησε τον Προφήτη Σαμουήλ, το στήριγμα του Ισραηλιτικοῦ λαού, η Πανάχραντη Θεοτόκος γέννησε τον Σωτήρα του νέου Ισραήλ της χάριτος.
Άννα εξ άλλου σημαίνει Χάρη. Η στείρωση της προφήτιδος Άννας δηλωνει την στειρότητα των ανθρώπινων καρδιών, πριν φανερωθεί  ο Θεάνθρωπος. Αυτή η στειρότητα καταλύθηκε στο πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας που καλλιέργησε σε άφθαστο βαθμό το θεοπόθητο ήθος των αρετών και σαν Κεχαριτωμένη γέννησε τον Χριστό, που έλυσε τα δεσμά αυτής της στειρότητος.
Έτσι έγινε συναίτιος της παγκόσμιας απολύτρωσης και του αγιασμού, έμψυχος παράδεισος, που γέννησε τον Χριστό και τροφοδοτεί με τη χάρη της όλη την Εκκλησία.
Τροφοδοτεί με τη Χάρη την οποία βρήκε ενώπιον του Θεού, όπως της φανέρωσε ο Ευαγγελιστής Αρχάγγελος και όπως εκστατικά το εξυμνεί ο άγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων: "Μη φοβάσαι Μαριάμ, γιατί βρήκες από τον Θεό την αθάνατη Χάρη (την υπέρλαμπρη, την περιλάλητη, την υπέρφωτη, την αξόδευτη, την σωτήρια, την αιώνια). Αυτήν που κανείς δεν την είδε... κανείς δεν μπόρεσε να τη δεχθή.
Βέβαια πριν από σένα, υπήρξαν άλλοι πολλοί άγιοι, αλλά κανένας τους ωσάν εσένα, δεν χαριτώθηκε (δεν μακαρίσθηκε, δεν καθαγιάσθηκε, ούτε δοξάσθηκε, ούτε υπερυψώθηκε, όπως εσύ)... κανένας δεν πλησίασε το Θεό ούτε δέχθηκε του Θεού τη χάρη σαν εσένα. Ξεπερνάς όλα όσα θαυμάζουν οι άνθρωποι είσαι ανώτερη από όλα μαζί τα δώρα που έδωσε ο Θεός σε όλους".
Η Παναγία φωταγωγεί τα αγγελικά τάγματα, νυμφαγωγεί τις ψυχές των αγίων, χαριτώνει τα πνεύματα των δικαίων, αγιάζει τους ευσεβείς χριστιανούς, εποπτεύει και προνοεί και προσεύχεται για την ποίμνη του Υιού της με μητρική παρρησία. Οι Χάριτες, οι μεσιτείες, τα θαύματα, η ακαταμάχητη κηδεμονία της εκπηγάζοντας από την αστείρευτη πηγή της μητρικής συμπάθειας διοχετεύουν στο άνθρώπινο γένος, που λιμοκτονεί πνευματικά χωρίς το έλεός της, τους οικτιρμούς της θείας ευσπλαγχνίας.
Και εμείς εναποθέτοντας την ελπίδα μας στον ποταμό τον γλυκερό του ελέους της Υπεραγίας Θεομήτορος, ας αγωνισθούμε να καρποφορήσουμε καρπούς άξιους της σωτηρίας, κάτω από τη δική της χαριτόβρυτη προστασία.
Είναι αυτό που κάθε απόβραδο εκμυστηρευόμαστε μπροστά στην εικόνα της: "Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπη σου".
"Βασίλισσα Κυρία του παντός, χαριτωμένη, επάκουσον των παρακαλούντων σε".